Blog Archief

Dit is het archief van voorgaande blog berichten. Het meest recente blog bericht is te vinden op de pagina Nieuwste Blog. Veel leesplezier!

3 december 2023

2023, een jaar vol avontuur!

Op dit moment zitten wij allemaal in de laatste loodjes van het jaar 2023. Een ieder ervaart deze periode anders. Zeker als het gaat om de motorrijders. Diverse stallen hun trouwe tweewielers veilig en droog in de schuur, garage of misschien zelfs de woonkamer. Anderen rijden echter zelfs in de winter door.

Het betekent ook een mooi moment om even terug te blikken op 2023.

Afgelopen jaar was één groot avontuur voor mij. Al in februari mocht Lazuli uit zijn winterslaap ontwaken. Het eerste ritje was echter naar MotorTotaal. Lazuli verdiende wat verwennerij in de vorm van een grote beurt, inclusief kleppenstellen etc. Om kort erna door Bas van Hyperpro intensief vertroeteld te worden. Hij verzorgde de groot onderhoud aan de vering en schokbreker van Lazuli.

Motorrijden begon mijn grootste uitlaatklep te worden na het wegvallen van mijn andere grote passie. Mijn paard Fancy-Girl. Met veel pijn in mijn hart, maar beseffende dat het de beste keuze was, moest ik haar laten inslapen. Tot op de dag van vandaag mis ik haar nog dagelijks.

Echter na het sluiten van het éne hoofdstuk, opende het volgende hoofdstuk. Motorrijden naar volle hartenlust.

Al snel wist ik mijn pad terug te vinden naar Luxemburg. Een land waar ik de afgelopen jaren verliefd op ben geworden. Dat is voor mij ook de reden om vanaf dit jaar intensiever aan de gang te gaan met tourbegeleidingen in dit prachtige land. Zodoende was ik dit jaar dan ook zeer regelmatig te vinden in Luxemburg.

Verspreid door het jaar mocht ik mij gelukkig prijzen dat ik diverse motorrijders mee op pad mocht nemen. Van rustige toerrijders tot de sportievere zogeheten kanonnen gingen mee op mini avontuur in Luxemburg. Iedere groep was anders, maar elke keer weer vreselijk gezellig en voor mij als tourbegeleider ook zeer leerzaam. Iedere keer kwamen er weer punten bij waarbij ik bedacht dat ik dat handiger en beter kon doen. Een natuurlijke positieve ontwikkeling verwacht ik als begeleider van dit soort mini avontuurtjes.

Maar buitenom Luxemburg had ik ook nog andere avonturen. Soms kleine, soms wat grotere.

Eén van die avonturen mocht Lazuli helaas niet mee. Immers is Lazuli een Honda en geen Yamaha Ténéré. Waar ik op doel? De Ténéré Travel Trophy die dit jaar voor het eerst werd georganiseerd. Hierbij werd ik door Maarten en Jessica van Winding Wheels gevraagd of ik het zag zitten een onderdeel te zijn van de crew-groep tijdens het evenement. Het was even puzzelen, maar die kans wou ik niet laten gaan. Het was een absolute eer dat ik mee mocht gaan!

Wat heb ik van dat evenement intens genoten. Met enige regelmaat was het vreselijk jaloers makend, maar ik had het voor geen goud willen missen. We begonnen in Frankrijk en in verschillende etappes reden arriveerde wij uiteindelijk via Andorra in de Spaanse Pyreneeën. Wat een ontzettend gaaf avontuur was dat! Kijk nu al ontzettend uit naar de volgende editie!

Tussendoor ging ik ook regelmatig op pad met Lazuli voor de wat “simpelere” dagtochtjes. Van het bezoeken van oude forten tot heerlijk over de kleine dijkjes zwieren. Het hoorde er allemaal bij en zorgde ervoor dat ik naast mijn zeer drukke baan, mijn hoofd nog een beetje tot rust kon krijgen.

Al snel stond het volgende avontuur op de planning. Verkennen van diverse routes in Frankrijk ten behoeve van een voorgenomen georganiseerde midweek volgend jaar. Dat betekende dus Lazuli inpakken, tentje achterop en op vrijdagmiddag gauw vertrekken richting het zuiden.

Van harte werden Lazuli en ik ontvangen door Rita en Luc van Domaine Barreaux in het Centraal Massief van Frankrijk. Elkaar leren kennen en aftasten naar de mogelijkheden, samen brainstormen, maar ook de routes die ik had verzonnen intensief verkennen. Dit alles tijdens een heuse hittegolf, welke het niet makkelijker op maakte. Echter ook niet minder leuk.

Het was geweldig! Samen met Domaine Barreaux denken we dan ook een fantastische midweek te kunnen organiseren voor geïnteresseerden. Dat avontuur is dan ook zeker nog niet afgerond!

De terugreis vanuit Frankrijk was een mini avontuur op zich. In plaats van richting de kust te rijden, besloot ik richting Zwitserland te rijden. Onderlangs hevige onweersbuien en veel regen probeerde ik samen met Lazuli de mooie plekjes te vinden. Echter eindigde het in het ontvluchten van Zwitserland vanwege een grotere hoeveelheid modderstromen, landsverschuivingen, afgesloten bergpassen en vele weerswaarschuwingen. Het kleine stukje Zwitserland wat ik samen met Lazuli heb mogen verkennen heeft er echter wel voor gezorgd dat dit prachtige land hoog op mijn lijst is komen staan om naar terug te keren.

Via de Vogezen, Luxemburg en de Ardennen sloot ik dat avontuur samen met Lazuli af. Weer één in de boeken met fantastische herinneringen.

Andere avonturen waren de training bij Adventure Shield met de kleine DRZ en weer vrijwilliger zijn tijdens het evenement Discover Overland waar ik weer diverse bekenden tegenkwam, maar ook helden zoals Henriette van For the love of Wheels.

Samen met Lazuli mocht ik mee met Move On Motortrainingen om divers filmmateriaal op te nemen en te editen voor onder andere JP zijn theorie lessen. Een deel hiervan heb ik heel snel weten op te stellen, een ander deel zal een onderdeel zijn van tijdsbedrijf tijdens de komende koude natte maanden. Hiernaast hoop ik op de wat mooiere dagen nog lekker op pad te kunnen met onze lichtere off road motoren om te trainen.

Het jaar is voor mijn gevoel werkelijk voorbij gevlogen. Ik kijk dan ook ontzettend uit naar 2024. Een jaar waarin weer veel op de planning begint te komen staan. Van het organiseren van diverse events voor de Africa Twin groep, hopelijk weer de Ténéré Travel Trophy tot het bezoeken van ABR Festival in de UK. Maar ook waarbij ik weer hoop met enige regelmaat gelijkgestemden weer mee te mogen nemen op avontuur in Luxemburg en hopelijk wordt het avontuur in Frankrijk net zo mooi!

Op naar de volgende avonturen!

4 september 2023 (Deel 1)

Op avontuur.

Wat is een avontuur? Als je zoekt naar de definitie van een avontuur, dan krijg je diverse omschrijvingen. In de basis is het iets wat altijd iets van spanning met zich meebrengt. Onverwachte gebeurtenissen.

Voor mij betekend avontuur het onbekende tegemoet gaan. Of dat nu in mijn reguliere werk is, een weekendje naar Luxemburg of een meerdaagse reis met de motor.
Zo vertrok ik op vrijdagmiddag 18 augustus om 12:30 met Lazuli op een meerdaags avontuur.

Omdat ik het plan had een groot deel Frankrijk in zuidelijke richting te rijden, besloot ik eerst een aantal uren de grote weg te volgen tot circa 20 kilometer voor Reims. Vanaf daar begon ik binnendoor te rijden in de beroemde Champagne streek. Naarmate de route vervolgde, werden de wegen alleen maar leuken en de vergezichten mooier.

Rond 18:30 besloot ik dat het tijd was een slaapplaats te vinden. Had namelijk niks geboekt. Gewoon tentje achterop en rijden tot ik vond dat het tijd was wat rust op te zoeken. Het viel echter nog niet mee om iets te vinden. Veel campings waren veranderd tot camper staanplaatsen en zodoende niet meer geschikt voor een tentje. Dat betekende dat ik na veel zoeken uiteindelijk ietsje voor 20:00 op een camping in het stadje Châlons-en-Champagne eindigde.

Na wat simpel avondeten (een zakje adventure-food) en warme benauwde nacht, stond ik om 5:00 de volgende ochtend naast mijn tentje. Na het nemen van een verkoelende koude douche pakte ik alles maar gauw in en om 6:30 begon ik aan de tweede dag van mijn avontuur samen met Lazuli.

Wat mij opviel was hoe weinig verkeer ik onderweg tegenkwam. Ook zo goed als geen motoren, ondanks dat de wegen steeds speelser en technischer. Zeker in het prachtige natuurgebied van de Morvan.

Doordat er zo weinig verkeer was, kon ik samen met Lazuli naar hartenlust rijden. Bocht na bocht, van heuvel naar heuvel, tot bijna bergachtige omgevingen. De glimlach verstopt in mijn helm werd alleen maar breder. Wat is dit gebied mooi en genieten!
Het zorgde er dan ook uiteindelijk voor dat ik om 18:15, na bijna 500 kilometer binnendoor rijden, al arriveerde op mijn eerste bestemming. De prachtige accommodatie Domaine Barreaux net gelegen buiten het plaatsje Cindré. Een dag te vroeg, maar ik was van harte welkom.

De eigenaren Rita en Luc verwelkomde mij en Lazuli met open armen en een warm hart. Voor ik het wist zat ik aan de grote tafel samen met de overige gasten te genieten van een heerlijke avondmaal bereid door Rita en Luc. Het resulteerde in een zeer tevreden gevoel na het rijden van 1.160 kilometer in anderhalve dag.

De derde dag stond ik al om 6:15 op de grens van een stuk grasland, te genieten van een prachtige zonsopkomst en voorbij lopende herten, om daarna de prachtige tuin te bewonderen. Van een gigantische vijgenboom tot olijven, appels en peren. Een heerlijk zwembad, hottub en zelfs een mogelijkheid te gaan boogschieten. Ieder hoekje is weer anders ingericht. Of het nu gaat om de faciliteiten of de gigantische variatie in prachtige planten. Van rotstuin tot bloemenzee. Ieder hoekje en plekje was weer anders.

Maar ik was hier niet om een hele dag een tuin te bewonderen. Ik was hier samen met Lazuli om routes te gaan verkennen die ik had gemaakt. Zodoende vertrok ik samen met mijn blauwe stalen ros na een heerlijk ontbijt in oostelijke richting.

Het eerste deel was qua motorrijden misschien wat saai, maar de werkelijk prachtige vergezichten maakte dat dan weer goed. Het leek bijna op heuvelachtig Brits buitengebied. Toch was ik blij dat na een half uurtje rijden de wegen leuker begonnen te worden. Zelfs de “doorgaande” D-wegen waren met zeer grote regelmaat smal en technisch rijden. Het duurde dan ook niet lang voor die gigantische grijns terug op mijn gezicht stond. Zeker nu ik zonder het gewicht van volle bepakking aan het rijden was.

Uiteraard zocht ik ook wel momentjes om te genieten van de omgeving. Foto’s te maken en ook even rond te vliegen met drone Mug. De bevolking is in deze omgeving zo gemoedelijk en vriendelijk. Geven motorrijders enorm veel ruimte en ook de ouderen zijn erg nieuwsgierig. Wat voor mij wel eens wat lastig maakt. Ik spreek namelijk zo goed als geen Frans. Het zinnetje “Je ne parle pas Francais” begon bijna in een stopwoordje van mij te veranderen. Gelukkig hebben we overwegend ook nog wel de mogelijkheid tot het “handen en voeten” werk.

Ondanks mijn gebrek in de taal kon ik toch mijn weg vinden met de lokale bevolking. Zo was er een moment waarbij een oudere dame naar mijn toe liep met haar wandelstok, nieuwsgierig naar dat vrouwtje met die grote motor en dat rare vliegende ding. Met wat wijzen en het laten zien van het beeld op de controller van drone Mug, kon ze meekijken naar wat Mug liet zien via zijn camera. Ze zag de rivier waar zij al heel haar leven lang langs leefde ineens vanuit een hele andere hoek en genoot zichtbaar. Samen keken wij dan ook gebiologeerd naar het kleine schermpje terwijl ik probeerde diverse foto’s met Mug. Dat noem ik nou een mooi onderdeel van avontuur!

Helaas moest ik Mug gauw landen voordat de batterij leeg was en zij de vriendelijke dame gedag in mijn zeer gebroken en gebrekkige Frans. Gauw Mug opruimen en Lazuli weer opstarten. Proberen een wat verkoelend rijwindje op te zoeken gezien de temperatuur had aan het stijgen was ( > 30° Celsius). Dit mocht echter de pret niet drukken, want het gebied ten oosten van Fleurie overtrof mijn verwachtingen ruimschoots. Een werkelijk bochtig Walhalla voor Lazuli om na circa 300 kilometer om 17:15 terug bij Domaine Barreaux te arriveren.

Wat een prachtige start van ons meerdaags avontuur!

Wordt vervolgd in deel 2.

12 september 2023 (Deel 2)

Het vervolg van avontuur.

De vierde dag stapte ik om 7:00 de koelte van de ochtend in. Zelfs 22 graden voelde koel aan in vergelijking met de +30° Celsius in de middag en avonden.

Deze dag besloot ik wat meer geschiedenis op te zoeken in westelijk tot zuidwestelijke richting. Het was een route langs prachtige kastelen, pittoreske dorpjes en diverse andere objecten die mijn nieuwsgierigheid deed opwellen. Het keerpunt van de route was ter plaatse van Pont de Menat. Hier reed ik samen met Lazuli eerst over een middeleeuwse brug daarna terug te draaien over een originele Romeinse brug om vervolgens onderdoor de middeleeuwse brug de prachtige Gorges de la Sioule in.

Het was de eerste echte kloof waar Lazuli en ik tijdens dit avontuur doorheen reden. De prachtige rotswanden en rotsformaties torende hoog boven ons uit. Gecreëerd door de heldere rivier waarlangs de weg door de kloof heen kronkelde.

Wat je ook kan tegenkomen zijn een soort industriële wastrommels, langzaam vergaan met de tijd in de vergetelheid. Deze zijn binnen het centraal massief van Frankrijk vaak gebruikt voor het uitwassen van edelstenen en goud.

Na het intensief bestuderen van een dergelijke wastrommel, ben ik doorgereden naar Vichy. De micro SD kaartjes die ik gebruikte begonnen in een rap tempo vol te raken, zodoende besloot ik op zoek te gaan naar een paar extra. Het duurde even, maar uiteindelijk bij een Leclerc gespecialiseerd in elektronica, in de historische stad Vichy, wist ik er een aantal te scoren.

In Vichy zag ik echter de temperatuur meter van Lazuli al snel 40° Celsius aangeven. Door het verkeer duurde het even voordat ik deze hitte in de stad kon ontvluchten waardoor ik op een gegeven moment erg veel last van begon te krijgen. Zelfs het constant blijven drinken van water tijdens het rijden uit de Camelbag op mijn rug, kon mij hiervan onvoldoende ondersteunen.

Na een kleine 250 kilometer rijden wist ik uiteindelijk bij Domaine Barreaux wat verkoeling te vinden voordat we samen een tafeltje bij een restaurant opzochten voor een gezellig afsluiting van de dag.

Vanwege de warmte besloot ik de volgende ochtend toch vroeg te gaan rijden. Rond 7:00 vertrok ik dan ook samen met Lazuli. Deze keer in zuidelijke richting naar weer wat hoger gelegen wegen in de bergen. De Monts du Forez. In hoop hier een klein beetje verkoeling te vinden.

Over het algemeen fluctueerde de temperatuur tussen de 29° en 33° Celsius. In vergelijking met de hogere temperaturen een dag eerder, voelde dit bijna verkoelend aan.

Het gebied is werkelijk prachtig. Schitterende bossen, rivieren, rotsformaties en wilde dieren. Zo mocht ik mij gelukkig prijzen een prachtig jong hert voor mij uit lopend tegen te komen en een grote roofvogel die op enkele meters boven mijn help een heel stuk mee vloog voordat deze ervoor koos een ander richting op te gaan. Ook dit is avontuur!

Het letterlijke hoogtepunt was Col du Béal met een pashoogte van 1.390 meter. Een bergpas gelegen middenin de Hautes Chaumes. Uitgestrekte open plateaus met voornamelijk heide begroeiing.  De wegen zijn er fantastisch. Met enige regelmaat smal en technisch. Het was dan ook best aanpoten om de route van 330 kilometer volledig te rijden. Hierbij concludeerde ik dan ook dat het verstandig ging zijn de route aan te passen naar een kortere variant voor 2024.

De zesde dag brak alweer aan. Een wat kortere route van circa 225 kilometer stond op de planning. Een leuke speelse route in zuidoostelijke richting. Wederom langs prachtige rotsformaties in soms nog mooiere bosgebieden. Het was een route met van alles. Het bood ook tijd om wat meer tijd te nemen bij bezienswaardigheden. Zoals de Eglise Notre-Dame de Châtel-Montagne en het prachtige kasteel van La Palice in Lapalisse.

Helaas eindigde voor mij de middag niet in het verkoelende zwembad van Domaine Barreaux, maar vooral met veel rondbellen en overleg voor mijn werk. Soms gebeurt het dat andere dingen voorgaan, en in dit geval had ik ook zo’n situatie. Gelukkig kon ik aardig de oplossingen vinden en mocht ik wel met een lager stressniveau weer genieten van de fantastische kookkunsten van Rita en Luc. Een zeer welkom moment van rust en genietend van een prachtige zonsondergang.

To be continued in deel 3!

17 september 2023 (Deel 3)

Een avontuur om nooit te vergeten.

De zevende dag van dit avontuur gaf een voorspelling van extreme temperaturen in de middag. Zodoende werd het een rondje van maar 160 kilometer waarbij ik in alle rust genoot van een goed bakje koffie onder de stuwdammen Barrage de la Tache en Barrage du Rouchain. Een heerlijke plek tussen de bomen en langs een riviertje gevoed door de stuwdammen.

Na deze pauze zag ik de temperatuurmeter van Lazuli gauw stijgen terwijl we onderweg waren naar Varennes-sur-Allier voor een gezamenlijke lunch samen met Rita, Luc en twee vrienden van hun. Heerlijk koel bij de airco van het restaurant genoten we van de heerlijke lunch met een gezellig gezelschap.

Eigenlijk wouden wij niet bij de airco vandaan, maar er ging een moment zijn dat we toch de voorspelde warmte moesten trotseren. En die warmte was er ook! Met ruim 42° tot 44° Celsius stapten we naar buiten. Met de kraag open van mijn motorjas probeerde ik nog wat verkoeling te vinden al rijdend, maar zelfs met de toegestane snelheden van 90 km/pu voelde de lucht als een warme föhn. Een koelvest had bij deze temperatuur (en de 35°+ Celsius temperaturen) geen meerwaarde geweest. Eerder het tegenovergestelde.

Door deze temperaturen wisten we dan ook niet hoe snel we in het water moesten springen van het zwembad van Domaine Barreaux. Ondanks dat het water een temperatuur had van ongeveer 30° Celsius, voelde het water verkoelend aan.
Uiteraard konden bij deze temperaturen de onweersbuien niet uit blijven. In de namiddag kwam de eerste met een welkome afkoelende lucht om hierin gezamenlijk de week af te sluiten met wederom de fantastische kookkunsten van Rita en Luc (welke ik zeker weten ging missen de rest van het avontuur). Wat een geweldige plek is Domaine Barreaux! Het voelde als een echt thuis zijn.

De weergoden besloten hun discussies uitvoerig en luid te beslechten die nacht. Het bleef flitsen buiten. Daarentegen koelde het wel heerlijk af. De discussies duurde echter nog erg lang. Na het ontbijt van dag 8 en warm uitzwaaien van Rita en Luc moesten Lazuli en ik de vele discussies van de weergoden nog doorstaan tot het middaguur. Deze leken mee te willen gaan op avontuur naar Zwitserland.

Gelukkig wisten Lazuli en ik na de lunch de discussiërende weergoden een beetje te ontwijken. Hoe dichter wij in de buurt kwamen van de Zwitserse grens, hoe anders het landschap begon te worden. Grilliger en met een ander type gesteente dan het Centraal Massief uit bestaat. Onverwacht stonden we even te pauzeren bij een opgedroogd riviertje en waterval waarbij de omliggende bomen bedekt waren met mos. Het leek wel alsof we in een sprookjesbos terecht waren gekomen.

Na een kleine 280 kilometer was ik echter blij een rustige camping gevonden te hebben in Clairvaux-les-Lacs met een prachtig uitzicht over het stadje.

De negende dag bestond uit vroeg opstaan en zo snel mogelijk alles inpakken voordat de eerste regendruppels weer omlaag zouden vallen. Bij vertrek kwam ik al snel een bakker tegen welke niet alleen zoetigheden had, maar ook heerlijk belegde broodjes. Een mazzel en nam dan ook gelijk een broodje mee voor een potentiële lunch. Op naar Zwitserland!

Wat een prachtig land! Helaas zat het weer vreselijk tegen. Het bleef maar regenen en regenen. Het zorgde ervoor dat ik uiteindelijk bij Scheidegger-Ranch een plekje had geboekt. De route naar de Ranch verveelde niet. Ondanks de weersomstandigheden kon ik genieten van de smalle weggetjes langs hoge bergwanden, loslopende koeien en enkele watervalletjes.

Arriverende bij de Ranch had ik het geluk als enige de gedeelde kamer geboekt te hebben. Hierdoor had ik alle ruimte spullen te drogen, maar ze hadden ook een droogkamer waar mijn motorpak gerust kon opdrogen.

In eerste instantie zou ik een extra dag spenderen in Zwistersland, maar de weersomstandigheden lieten mij besluiten om samen met Lazuli het land te ontvluchten. Niet zonder reden, want vele bergpassen waren ondertussen afgesloten door modderstromen en landverschuivingen en waren vele weerswaarschuwingen afgegeven voor hevige regenval.

Toch zwaaide Zwitserland mij episch uit! Vanaf de Ranch reed ik over een smal weggetje door het Jura gebied om vervolgens door een voor het gebied typische smalle bergkloof te rijden. De rotswanden aan weerszijde stijl naar de hemel, gevormd door het smalle riviertje welke strak langs de weg kronkelde door de kloof. Het is een zeer bijzonder berggebied waarbij de verschillende rotslagen, gevormd over miljoenen jaren, zeer goed zichtbaar zijn. Oh, wat had ik hier graag nog wat extra tijd gespendeerd.

Toch was ik blij naar het noorden te rijden. Gauw reed ik terug Frankrijk in en zat ik in het gebied bekend als de Vogezen. De eerste pas die ik hier reed was de Col du Ballon d’Alsace. Deze beklommen Lazuli en ik samen met twee lokale motorrijders. Hierbij moet ik eerlijk toegeven dat het ritme dat wij gezamenlijk vonden ervoor zorgde dat de banden van Lazuli weer heerlijk rond werden. Ondanks dat Lazuli ook nog eens volle bepakking mee moest dragen. Wat is het toch een heerlijke motor.

Maar meer over Col du Ballon d’Alsace, want dit is niet zomaar een bergpas in de Vogezen. De bergpas is wereldberoemd binnen de geschiedenis van de wielerronde Tour de France. In 1905 werd de betreffende bergpas voor het eerst gereden tijdens de Tour de France. De toenmalige organisator Henri Desgrange verklaarde als volgt:

• “De beklimming van de Ballon d'Alsace, was een van de meest opwindende bezienswaardigheden die ik ooit heb gezien, en bevestigt mijn mening dat de moed van de mens geen grenzen kent en dat een hoogopgeleide atleet opmerkelijke prestaties kan nastreven”

Hiermee was de mythe geboren dat de Col du Ballon d’Alsace de eerste bergpas ooit van de Tour de France was. Bovenaan vindt je dan ook een monument ten behoeve van het 100 jarig bestaan van de Tour de France.

Na een prima lunch bovenaan deze bergpas vervolgende de route nog een aantal uren om na ongeveer 300 kilometer te eindigen op een simpele camping.

De volgende ochtend werd ik wakker met een andere uiterste aan temperatuur. Het was nog maar 9° Celsius. Dat was wel even een omschakeling in 72 uur tijd. Blij met mijn heerlijke warme slaapzak.

De ochtend was het laatste deel door de Vogezen. Na ongeveer 150 kilometer binnendoor rijden begonnen de wegen rechter te worden en besloot ik samen met Lazuli onze laatste nacht alleen te spenderen op een camping in de buurt van Luxemburg-stad. Rustig zat ik voor mijn tentje een zoontje van Duitse campinggasten te vermaken. Het jochie was helemaal verliefd op motoren vertelde zijn ouders. Hij keek dan ook zijn ogen uit toen naast Lazuli nog een Honda NC750X van een Brit en een drietal BMW motoren het veldje op kwamen rijden. De drie BMW’s betroffen Spaanse huurmotoren. Het waren drie vrienden uit Mexico-stad welke waren overgevlogen naar Barcelona en als doel hadden de Noordkaap te bereiken.

Het resultaat? Voordat het bedtijd was voor de kleine man, waren we gezamenlijk hem aan het entertainen met zijn ouders als chronische tolk gezien wij of geen of beperkt Duits spraken.

Inpakken was dan ook wel weer een uitdaging, want ook dit vond het mannetje mega interessant. Uiteindelijk werden Lazuli en ik enthousiast uitgezwaaid door het mannetje en de overige gasten. Wat een heerlijke afsluiting van het avontuur, want het enige wat ik nu nog wou was naar huis. Mijn wederhelft verlossen van de zorgen om onze kattenkinderen.

Een deel van dit avontuur had ook zeker een doel. Een doel om zo’n prachtig avontuur te gaan delen met anderen. Details over dit doel zijn te vinden in de Travel Shop: France
Een heel verhaal, maar ik kijk terug met een mega grote grijns naar dit avontuur. Het was er weer één om nooit te vergeten. Dat er nog vele mogen volgen. Ga jij misschien wel mee op avontuur in 2024?

2 juli 2023

Vreemdgaan van Lazuli.

Het was een bijzonder avontuur. Een week in het teken van de Yamaha Ténéré tijdens de Ténéré Travel Trophy. Tijdens dit event was ik mee als crew-member van de TTT. Een heel gaaf avontuur!

Zaterdagochtend juni vertrok ik al vroeg met een groep van 45 deelnemers in de bus naar de startlocatie bij een prachtig Chateau in Dreux. De omheinde 33 hectare landgoed was helemaal ingericht voor het evenement. Van de camping met bijbehorende Ténéré Town tot diverse off road trails welke de deelnemers ruim voldoende uitdaagde. Van crossbaan tot krappe technische single tracks.

Maar buitenom motorrijden werden er ook workshops gegeven. Bijvoorbeeld over het toepassen van Eerste Hulp buiten de bewoonde wereld en het bijschaven van de basiskennis over de motor ten behoeve van noodreparaties mocht dit nodig zijn. Hierbij konden de deelnemers ook zelf oefenen onder begeleiding van de trainer.

Op de tweede avond werden alle deelnemers voorzien van een driegangen diner en een tweetal presentaties. De eerste presentatie was van Zoe Herron Coleman van Two Wheels for Life. Een prachtige organisatie die met donaties lokale mensen Afrika trainen op het gebied van gezondheidshulp en deze hulp in afgelegen gebieden aan te bieden met behulp van motoren. Door deelname aan het evenement steunde de deelnemers automatisch deze organisatie. Een deel van hun inschrijfgeld werd gedoneerd, waarna Yamaha het ingezamelde bedrag aanvullende tot € 7000,-.

De tweede presentatie werd gegeven door Nick Sander Motorcycle Adventurer die meermaals de wereld rond heeft gereden (en eigenlijk nog steeds doet) met onder andere een Yamaha Ténéré.

Naast vele activiteiten was ook Yamaha zelf aanwezig. Hierbij kwamen wij allemaal ogen te kort. Yamaha had namelijk de originele Heritage modellen van de Ténéré meegenomen en opgesteld. Een soort mini museum in het kader van het 40 jaar bestaan van de Ténéré. De één nog bijzonderder dan de andere. De roots richting de Dakar Rally was hier goed zichtbaar.

In totaal deden er iets meer dan 100 Ténéré rijders mee aan het evenement. De doelstelling was in een aantal Stages uiteindelijk via Andorra in de Spaanse Pyreneeën te eindigen. Hierbij konden de deelnemers kiezen tussen een echte allroad route (zowel on als off road) of een volledig verharde route. De routes doorkruiste elkaar ook regelmatig waardoor de deelnemers afhankelijk van hun gevoel konden wisselen van route.

Iedere dag was voor ons als crew ook een uitdaging. Dagelijks moesten we de organisatietent (dome-tent) en alles erom op- en afbreken. De deelnemers voorzien van hun dagelijkse challenges waarmee ze punten konden scoren voor het klassement. Twee crew-collega’s verzorgde hierbij ook de zogeheten Turn-Off in de route. Hier konden de deelnemers even pauzeren, koffie drinken en kregen ze een extra challenge voorgeschoteld. Echter voor we het wisten zaten we in ritme en wisten we in no-time weer klaar te staan voor het ontvangen van de deelnemers op de volgende locatie.

Het was ook vreselijk jaloersmakend. Iedere dag zagen wij de deelnemers vertrekken op hun motoren en iedere avond hoorde we de prachtige verhalen van hun avonturen en zagen we vele prachtige filmpjes en foto’s voorbijkomen waardoor we mee konden genieten van hun avonturen.

Hierbij kwam dat wanneer wij naar de volgende locaties toe moesten rijden met de bussen, ook regelmatig door welke prachtige gebieden reden. Wegen waarbij we tot ook diverse lijsten op onze bucketlist plaatste om nog eens op te zoeken met onze eigen motoren. Hoe zuidelijker we kwamen, hoe meer wij ons lieten verbazen van adembenemende uitzichten, rotsformaties, kloven en bergen.

Iedere dag bracht uiteraard ook uitdagingen om deelnemers te helpen. Jessica en Maarten, als grootste drijfveren van de Ténéré Travel Trophy, probeerde de deelnemers zo goed mogelijk te helpen wanneer er problemen waren. Hun harten zijn gemaakt van goud. Ze deden er werkelijk alles aan om te helpen.

De deelnemers wisten mij ook al snel te vinden. Voordat ik het wist werd ik de GPS-dame genoemd. De gehele week was ik met enige regelmaat bezig met vragen beantwoorden over GPS systemen, tracks inladen en storingen te verhelpen. Dit was niet gepland, maar vond erg leuk om de deelnemers ook hiermee te kunnen helpen.

We hebben vreselijk gelachen en genoten. Zelfs met zulke lange dagen waarbij het gehele team hard aan het werk werd gezet. Ondanks dat ik geen motor bij me had, had ik dit avontuur voor geen goud willen missen. Kan niet anders zeggen dan dat ik nu al uit kijk naar volgend jaar!

En Lazuli? Die hoeft echt geen zorgen te maken. Hoe leuk een Ténéré ook mag zijn, Lazuli is echt mijn motor. Geniet nog ieder moment ervan. Zowel op het asfalt als op gravel. Hij mag gewoon mee met onze eigen tripjes en avonturen!

18 April 2023

Voorbereidingen.

Het was even stil rondom het bloggen. Toch zit ik niet stil. Op de achtergrond ben ik druk bezig met de voorbereidingen voor de komende maanden. De agenda is aardig volgelopen.

Vanwege de aardig volgepland seizoen, was het noodzakelijk dat Lazuli aardig wat TLC ontving. Afgelopen maanden al de ketting met bijbehorende tandwielen en de remblokken vervangen. Verder is hij door MotorTotaal helemaal uit elkaar gehaald voor een grote onderhoudsbeurt waarbij een aantal kleppen gesteld moesten worden en de bougies zijn allen vervangen. Vervolgens mocht Lazuli mee naar Alphen aan den Rijn naar de Hyperpro Service Center voor groot onderhoud aan de voorvorkvering en de schokbreker achter. Om maar nog niet over diverse andere modificaties te spreken zoals de Double Take Mirrors, Barkbuster handkappen en een kortere koppelingshendel.

Dan vervolgens de planningen. Naast mijn fulltime werk als projectleider bodem en bodemsanering probeer ik in de avonduren en in het weekend tijd te vinden voor wat kwaliteit tijd voor mijn man en onze katten, huishoudelijke taken, het voorbereiden op de diverse trips in Luxemburg (zowel vanuit Dutch Minion als voor Motorclub Zeeuws-Vlaanderen) en was ik druk bezig met een planning tot een week Frankrijk om daar te gaan verkennen voor volgend jaar. Dit gaat nog steeds gebeuren, maar iets later in het jaar dan gepland.

Waarom?

Heel simpel. Onverwacht belde Jessica van Winding Wheels mij. Al langere tijd volgende ik haar en haar man via Social Media, maar de persoonlijke ontmoeting vond plaats tijdens Discover Overland afgelopen september. Het was vreselijk gezellig en ik heb met bewondering naar hun presentatie over hun reis in Afrika bijgewoond.

Maar ja, waarom belde ze mij nou?

Samen met Yamaha zijn Jessica en Maarten druk in de weer gegaan tot het bedenken, uitwerken en nu ook echt organiseren van de Ténéré Travel Trophy. Buitenom de gehele organisatie op de achtergrond is ook een hoop hulp nodig tijdens het meerdaagse evenement. Hiervoor waren ze bezig met het samenstellen van een team en belde Jessica mij of ik interesse had mee te gaan. Het was wat puzzelen, maar een aantal dagen later stuurde ik via WhatsApp “Zet mij maar op dat ik mee ga!”

Dat betekend dus vanaf 9 juni t/m 18 juni aanwezig zal zijn bij de Ténéré Travel Trophy. Kijk ontzettend naar uit en hoop dat ook echt van waarde te zijn voor de organisatie en de deelnemers. Het zal een zeer leerzaam event zijn.

Dat betekend natuurlijk niet dat mijn blogs over bijzondere plekjes en mini avontuurtjes gaan verdwijnen. In tegendeel. Die blijven een wezenlijk onderdeel van Dutch Minion. Zeker nu de temperaturen steeds aangenamer worden, de natuur zeer duidelijk aan het ontwaken is en daarmee steeds comfortabeler wordt om op avontuur te gaan, zullen de blogs weer frequenter online komen met bijbehorende beeldmateriaal. Er is immers nog zoveel te ontdekken!

Bring  on 2023!

22 Januari 2023

Engelen geduld hebben. Dat is voor een motorrijder best lastig in de winter (op de enkele die-hard na uiteraard).

Op dit moment kijken we hier in motorrijdend Nederland uit naar de Motorbeurs in Utrecht. De vorige editie was in 2020. Velen staan dan ook te popelen om de Motorbeurs te bezoeken na alle corona prikkelingen.

Toch kijk ik nog even terug naar 2022 met een glimlach.

Vaak vertel ik over de prachtige historische plekjes binnen de Provincie Zeeland, maar ook een enkele keer buiten Zeeland. Zo is op één van de Zuid-Hollandse eilanden de stad Hellevoetsluis te vinden.

De plek waar nu Hellevoetsluis is gelegen was al in gebruik voor permanente bewoning in de ijzertijd (circa 800 jaar v. christus). Ook toen de Romeinen aanwezig waren binnen Nederlands grondgebied was de nederzetting aanwezig. Echter in de periode vanaf ongeveer de 7de eeuw tot circa de 11de eeuw hadden mensen het eiland verlaten. Pas in de 11de eeuw keerde mensen terug om vervolgens de uiteindelijke basis van Hellevoetsluis te ontwikkelen.

In de 15de eeuw was Hellevoetsluis een klein haventje met de naam Nieuw-Helvoet. De huidige historische vesting werd pas in de 17de eeuw gebouwd. Dit om de oorlogs- en handelshaven te versterken. Hellevoetsluis ontwikkelde zich tot een belangrijke marinehaven met bijbehorende marinebasis, opleidingsinstituten en fortificaties. Begin 20ste eeuw kwam dit echter langzaam te vervallen, zeker toen de marinebasis werd verplaatst naar Den Helder.

Helaas is Hellevoetsluis tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Nazi’s gedeeltelijk gesloopt. Simpelweg om een beter schootsveld te creëren ter verdediging van hun eigen instellingen. Na de oorlog keerde de marine tijdelijk terug. De haven werd door de marine gebruikt als uitvalsbasis voor tijdelijk uit dienst gestelde schepen van de mijnenveegdienst. Eén van de mijnenvegers werd uiteindelijk vernoemd naar de stad. De Hr. Ms. Hellevoetsluis (welke pas in 2011 buiten dienst werd gesteld).

De vele restanten van deze historische haven zijn vrij te bezichtigen en zelfs met de motor goed bereikbaar. Zo is de kustbatterij Fort Haerlem (gebouwd in 1880) te bezichtigen. Zelfs één van de kanonnen is visueel gerestaureerd aanwezig op het fort. Maar ook het aanwezige bijzondere droogdok (Droogdok Jan Blanken) is te bezichtigen. Deze is uniek in zijn soort en tevens nog steeds in gebruik binnen zijn functie.

De haven heeft verder zijn marine en handelskarakter verloren. Deze wordt overwegend nog gebruikt door pleziervaart. Toch zijn een aantal historische schepen te bewonderen in de haven. Van het lichtschip Noord-Hinder, de mijnenveger AMS 60 Bernisse en de bijzondere ramtorenschip Buffel.

Het bijzondere lichtschip Noord-Hinder werd gebruikt als soort vuurtoren, maar dan op zee. Pas in 1994 werd het schip definitief van zee gehaald omdat de techniek de functie van het lichtschip voorbij was gesteven.

De mijnenveger AMS 60 Bernisse heeft tot 1995 dienst gedaan onder de naam M927-Spa. Na wat omzwervingen en naamswijzigingen kreeg het schip in 2002 definitief de naam AMS 60 Bernisse. Tot op de dag van vandaag is het schip te bezoeken, maar wanneer je Hellevoetsluis bezoekt kan het zomaar zijn dat de mijnenveger niet aanwezig is. Deze is namelijk onderdeel van het cultureel varend erfgoed van de marine en bezoekt zodoende diverse evenementen (vaak havendagen) in Nederland.

De Buffel is een zogeheten ramtorenschip. De naam verteld eigenlijk de functie van het stoomschip. De boeg betrof een bewapend ramsteven met als doelstelling vijandige schepen te rammen/beschadigen net onder de waterlijn. De boeg is dan ook zeer indrukwekkend om voor te staan. De Buffel werd in 1868 voor het eerst ter water gelaten. Het betrof de allereerste volledig op stoom voortgestuwd schip van de Nederlandse Marine. De Buffel heeft echter nooit echt zijn functie effectief uitgevoerd buitenom de diverse oefeningen. Vanwege onder andere een zeer zwaar geschutstoren bovenop het schip, zorgde ervoor deze bij ruwer weersomstandigheden zeer onstabiel was in het water. Zodoende werd De Buffel in 1894 in gebruik genomen als opleidingsschip om matrozen op te leiden in het gebruik en onderhoudt van stoomschepen. Vanaf 1948 tot 1974 werd de Buffel gebruikt als logementschip, waarna deze in 1974 werd overgedragen om vervolgens vanaf dat jaar dienst te gaan doen als museumschip.

De oude vesting haven van Hellevoetsluis is dan ook met de motor een groot plezier te bezoeken. Zeker gezien je met de motor zonder problemen erdoorheen mag rijden en de diverse historische bezienswaardigheden van dichtbij te bezichtigen zijn.

6 Januari 2023 (Spanje Deel 1)

Spanje. Het land van de zon.

Kerst hebben mijn man en ik doorgebracht in Spanje bij zijn ouders. Die zijn in 2022 formeel geëmigreerd naar dit zonovergoten land. In de regio Murcia. In afwijking tot hoe wij normaal gesproken naar het buitenland gaan, zijn we deze keer met het vliegtuig overgevlogen.

We moesten al heel vroeg in de auto naar Antwerpen. De wekker ging al om 2:45 in de nacht. Om 7:00 zaten we in de lucht. Iets over de helft hadden we geluk en was het wolkendek even open. Hierdoor konden we de prachtige besneeuwde toppen van de Pyreneeën bewonderen.

Na geland te zijn in Murcia werden we door mijn schoonouders opgepikt met de auto. Onderweg naar hun huis werden we al geplaagd door diverse motorrijders. Jeetje wat een gevoel van jaloezie even.

Mijn schoonouders zijn woonachtig in een appartement op de begane grond op een zo’n geheten compound gebied. Binnen de met camera’s volgehangen hekwerk is eveneens een 18-hole grote golfbaan aanwezig. Diverse kleine zwembaden en de groenvoorzieningen binnen bewoond gebied worden tweemaal per week voorzien van een slokje water door een geautomatiseerd beregeningssysteem.

De temperatuur is aangenaam. De nachten koelen af tot ongeveer 10 tot 12 graden Celsius, maar overdag is het zo’n 20 à 22 graden met een heerlijk zonnetje. Op zich prima vertoeven in de wintermaanden.

Manlief was even vergeten op voorhand te vragen aan zijn ouders hoe het zat wat betreft vervoer. Door de Spaanse wetgeving (wat wij begrepen van zijn ouders) betekende dat wij niet zomaar achter het stuur mochten kruipen van hun auto’s. Zodoende besloten zij ons rond te brengen in het gebied.

Het was wat puzzelen in wat te doen. Zeker in combinatie met de gemiddelde tijdstip waarbij warm gegeten werd (meestal rondom lunch). Dat betekende dus dat de eerste dag een aantal uurtjes werd gespendeerd bij een kleine “berg” (Yacimiento de la Sima de las Palomas) een kwartiertje van de compound vandaan. Hier werd in het verleden actief gemijnd.

De betreffende plek is echter ook archeologisch waardevol. Zo werden in 1991 menselijke resten van de Neanderthaler gevonden in één van de grotten. Op basis van archeologisch onderzoek is de hypothese dat de grote in het verleden werden gebruikt als schuil-, woon- en begraafplaats door Neanderthalers. Ook werden vele fossielen van diverse land en zeedieren gevonden binnen het gebied.

Gezien het gebied nog actief ondervonden is aan archeologisch onderzoek zijn bezoekmogelijkheden beperkt tot voornamelijk een aantal wandelpaden en een groot genaamd de Drakengrot. De rest is gesloten met betrekking tot de onderzoeken, dan wel beschermd met betrekking tot vleermuizen.

7 Januari 2023 (Spanje Deel 2)

Cartagena. Historische stad aan het water.

De volgende dag besloten we een bezoek te wagen aan de stad Cartagena. Een oude Romeinse havenstad. Een bijzondere stad met een gigantische historie waarbij je al snel uren te kort komt om erover te leren.

Even in grote lijnen:

• Cartagena is gesticht in het jaar 227 voor Christus ter plaatse van een oude Iberische of Tartessische nederzetting. Onder de naam Qart Hadasht (Nieuwe Stad). De stad beleefde hoogtijdagen onder Romeins bewind onder de naam Carthago Nova. Later viel de stad onder bewind van Byzantijnse domeinen om vervolgens grotendeels vernietigd te worden door de Visigoten. Vanaf de 16de eeuw kende echter de stad weer een groei vanwege een grote militaire rol die de stad kon gaan vervullen.

Mijn schoonouders en mijn man besloten dat ze liever rustig aan deden op een terrasje. Zodoende ging ik alleen op pad. Zoekende naar oude historische plekjes. Zo zijn er diverse restanten uit de Romeinse tijd te vinden. De meest bijzondere is de in opdracht van Keizer Augustus gebouwde theater. Via een museum gelegen aan het plein Pl. Héroes de Cavite (waar tevens een restant van een oude havenmuur (op zijn originele plek) te bewonderen is). In het museum zijn diverse gevonden archeologische artefacten en kunstwerken van de Romeinen te bewonderen. De details in bijvoorbeeld oude muurbeschilderingen blijven mij elke keer weer verbazen. 

Na het hoofdgebouw verplaats je je door een zeer oude corridor (vermoedelijk daterende uit de 13de eeuw) naar het originele Romeinse Amfitheater. De lokale overheid is in samenwerking met onder andere diverse internationale universiteiten nog steeds druk bezig met archeologisch onderzoek en restauratiewerkzaamheden op en rondom het amfitheater. Kan niet anders zeggen dat het de moeite waard is om te bezoeken. Zeker voor het zeer kleine entreeprijsje.

Naast het Amfitheater is de Castillo de la Concepción gelegen. Een kasteel waarvan de basis dateert van ongeveer de 13de eeuw. Na de verovering van Cartagena door Alfonso, zoon van Koning Ferdinand III van Castilië in 1245 werd vervolgens in 1250 het Bisdom van Cartagena hersteld. Hierop volgend werd in 1270 de Orde van Santa Maria de España opgericht ten behoeve van de verdediging van de zee voor de Kroon van Castilië. Deze Orde is tot op de dag van vandaag nog actief en het ridderen van leden wordt nog steeds gedaan in het kasteel.
De wandeling naar boven is eveneens de moeite waard. Het geeft namelijk ook een panoramisch zicht over bijna geheel Cartagena.

Spanje kent echter ook meer recent een onrustige periode. Hierbij werd Cartagena hard getroffen. Tijdens de uitbraak van de Spaanse Burgeroorlog van 1936 tot 1939 werd de stad hard getroffen door vele aanvallen. Zowel vanuit land en zee, maar ook vanuit de lucht. Zo zijn diverse door mensen gecreëerde grottenstelsels te vinden in de stad welke fungeerde als schuilkelders voor de inwoners van de stad. Eén ervan is gelegen onder het kasteel van de Orde van Santa Maria en te bezoeken. Hierin wordt in beeld gebracht hoe de mensen in de grotten leefden dan wel overleefden.

Had nog vele uren kunnen spenderen in deze stad. Er zijn namelijk diverse verdedigingswerken uit onder andere de 16de en 17de eeuw te bezichtigen. Van kastelen tot verdedigingsmuren tot fortificaties met uitgebreide aaneengeschakelde batterijen. Hierbij wel het advies om een paar goede wandelschoenen aan te trekken en voldoende water mee te nemen. Diverse van deze verdedigingswerken zijn gesitueerd op de in de directe omgeving natuurlijke rotsformaties en vergen zodoende wel een stukje wandelen naar boven toe.

9 Januari 2023 (Spanje Deel 3)

Update: Vanuit de organisatie heb ik een kleine uitleg ontvangen met betrekking tot de onderhouden:

'Yes, the quad bikes are perfectly adequate for the terrain that they are used for, each quad has a new engine every two years and goes through a rigorous 15 point check before each tour, at the end of a hard Summer season each quad is stripped down and rebuilt. The dust on the tour is our greatest enemy with the heat generated by the 300cc engines in 30°+ ambient temperature and the slow 20km speed meaning that they get little or no cooling being another factor. Not being able to wash them daily (because of virtually all year round water restrictions) gives the impression of the quads being old and "requiring maintenance". Thank you for your custom and please excuse me for explaining and countering the "lack of maintenance" comment.'
Off road quad rijden.

Helemaal zonder “motor” zijn we gelukkig niet geweest. Een klein uurtje rijden met de auto was de mogelijkheid om bij Espuña Adventure Team een paar uurtjes mee op tour te gaan met quads. We hadden twee single quads en één duo (voor mijn schoonouders) gereserveerd.

Arriverende werden we netjes ontvangen. Aansluitend zit een kleinschalig hotelletje waar binnen we ons even moesten aanmelden en een formulier moesten ondertekenen (inclusief aanvullende verzekering à € 3,50 p/p. Mocht er wat gebeuren. Alleen een helikopter heeft namelijk de mogelijkheid je te redden in het gebied).

De quads waren niet de jongste meer en konden misschien een kleine beetje meer onderhoud gebruiken, desondanks deden ze voor nu prima hun ding. We kregen voor vertrek wat uitleg. Over de werking van de quad (bestuur het alsof je een paard aan het rijden bent) maar ook over de veiligheid en hoe te reageren wanneer wat gebeurd.

Hierna vertrokken we. Naast de drie quads die wij reden, waren ook nog twee andere erbij. Twee Britse mannen. Vader en zoon.

We waren al gauw met de quads op onverharde paden aan het rijden. Overwegend bestonden deze uit zandsteen houdend gravel. Plaatselijk waren afgesleten kleine rotsjes aanwezig in het pad, maar ook diverse wash-out sleuven die soms best verraderlijk konden zijn. De gids had hiervoor ook gewaarschuwd en ons allen de opdracht gegeven dezelfde lijn te rijden als hem.

Hij bracht ons door een klein stukje gebied in de omgeving (hadden immers maar 2 uurtjes rijden beschikbaar), maar het was er prachtig. Het gebied was miljoenen jaren geleden eigenlijk de bodem van de oceaan. Ze hebben dan ook in de omgeving zeer veel fossielen gevonden van toenmalige zeedieren. Hoe het gebied gevormd is laat ook goed zien dat het eigenlijk ophopingen zijn van voormalig sediment van zeebodem.

De gids bracht ons ook naar een in de buurt gelegen meer. Hierbij gaf het pad ernaartoe wat meer uitdaging. Dat betekende dus dat mijn schoonouders hun quad even achter moesten laten. Mijn schoonvader kroop bij mijn echtgenoot achterop en mijn schoonmoeder moest de gids achterop vergezellen.

Uiteindelijk begreep ik wel waarom. Er waren h een aantal stukken die wat technischer waren. Soort DRZ heaven, maar met een Africa Twin had het hard werken geweest.

Het meer was wel de moeite waard. Het uitzicht was prachtig. Een mooie plek om weer even te oefenen met de drone en hierbij een paar mooie foto’s te maken.

13 Januari 2023 (Spanje Deel 4)

De Ocean Race.

Voorheen stond deze race met zeilboten bekend als de Whitbread Round the World Race en daarna de Volvo Ocean Race. Een race die gemiddeld iedere drie jaar plaats vind en wordt gezien als de zwaarste zeilrace ter wereld.

Over een periode van ongeveer 9 maanden varen de deelnemers in verschillende etappes de wereld rond met hun zeilboten. Ieder zeilboot een technisch hoogstandje van enginering en technieken. Hierbij heeft Nederland niet onverdienstelijk meegedaan.

Als tiener keek ik met grote bewondering naar de beelden en verslagen van deze race. In het verleden werden de beelden namelijk in Nederland op TV uitgezonden. Droomde soms van om mee te gaan op één van de zeilboten als bemanningslid. Echter durfde ik dat niet. Mijn liefde voor mijn paarden en katten was/is te groot. Durfde mijn dieren in die jaren niet alleen te laten voor zo een lange periode.

De start vind sinds 2008 plaats vanuit de haven van Alicante. Zodoende is daar dan ook een klein museum te vinden welke op interactieve wijze het verhaal op en rondom deze race verteld.

Naast het museum is één zeilboot (van 2001) te bezichtigen onder begeleiding van een medewerker(ster) van het museum. Ondanks dat het een wat ouder zeilboot betrof, gaf deze in combinatie met de uitleg en verhalen van de begeleiding een goed beeld hoe de boten zijn gebouwd en hoe het leven aan boord is.

De zeilboten zijn zo goed als geheel opgebouwd uit carbonfiber. Alleen de buitenkant kent kleuren, maar binnen is werkelijk geen likje verf te vinden. Dit ten behoeve van gewichtsbesparing. Het zijn immers geen kleine boten en de snelheden die nagestreefd worden zorgt ervoor dat iedere gram telt om deze te bereiken.

De nieuwe zeilboten voor de komende editie zijn zelf dusdanig doorontwikkeld dat deze zijn voorzien van smalle langwerpige soort vleugels. Wanneer ze een bepaalde snelheid bereiken wordt bijna de gehele zeilboot opgetild uit het water waardoor frictie met het water wordt verminderd tot een minimum. Er wordt dan ook verwacht dat in de komende editie vele records zullen sneuvelen.

Tot nu toe hebben 13 edities van de race plaatsgevonden. Op 15 januari 2023 vertrekken de deelnemers voor de 14de editie. Het is geen race zonder gevaar. Binnen de 13 edities hebben helaas al 7 mensen hun leven verloren. Overwegend door het overboord slaan. De meeste slachtoffers zijn niet meer terug gevonden. Dit geeft weer hoe riskant de race is voor alle deelnemers.

Via TV kan The Ocean Race niet meer worden gevolgd in Nederland, maar via social media gelukkig wel. Dit doe ik dan ook weer met veel bewondering en wens ik alle deelnemers heel veel succes toe. Dat ze allen veilig de finish mogen halen!

21 Oktober 2022

Reizen in Luxemburg. 

Velen van jullie hebben het vast wel door. Zowel mijn man als ikzelf komen graag in Luxemburg. Ondanks dat we al jaren dit kleine Europese landje bezoeken, verveeld het nooit. We zoeken dan ook steeds vaker de kleinere wegen op die alleen met beter weersomstandigheden (lees: geen sneeuw) mogen worden gereden.

Maar Luxemburg bied ook veel afwisseling. Je kan letterlijk in één dag een route rijden die gaat over glooiend heuvelachtig landschap met veel graslanden tot in de rotsachtig berggebied met zijn bijbehorende dalen, bergriviertjes en watervallen.

Elke keer dat ik in Luxemburg ben, wordt ik overnieuw verliefd op dat land. De wegen zijn overwegend perfect te noemen, met veel afwisseling, met prachtige uitzichten en door afwisselende bossen. De lokale bevolking is zeer gastvrij. Ondanks dat ze soms best een beetje gek kunnen worden van de vele motorrijders. Zeker in de zomer. Echter met een vriendelijke knip en een glimlach zijn ze altijd bereid je te woord te staan en even te helpen als dat nodig is.

De liefde die ik heb voor Luxemburg heeft ervoor gezorgd dat ik deze ook graag deel met anderen.

Afgelopen weekend was het dan zover. Voor het eerst was ik reisbegeleider voor een kleine groep motorrijders.

We sliepen in de zogeheten Barrels op camping Val d’Or in Kiischpelt. Deze waren voorzien van eigenlijk alles. Van goede bedden, goed werkende verwarming, koelkast, magnetron, koffie, barbecue etc. Het sanitair was werkelijk 30 seconden lopen en eveneens netjes verzorgd. In de ochtend werden de vers bestelde broodjes netjes voor de deur afgeleverd. Ze waren zelfs nog warm en van goede kwaliteit.

Het groepje had op voorhand aangegeven geïnteresseerd te zijn in stukje geschiedenis, maar ook natuur. Niet zozeer sportief rijden (wat gezien de weersomstandigheden ook niet mogelijk was), maar genieten van de omgeving en mogelijk een stukje geschiedenis meepakken.

De heenreis op vrijdag bestond vooral uit genieten van mooie wegen, wat boodschappen halen en wennen aan de bochten, zoekende naar de juiste versnelling. Het is immers toch anders rijden dan in Nederland.

Zaterdag had ik een route gemaakt van zo’n 260 kilometer. Ondanks het druilerige weer was het simpelweg genieten. De route bracht het groepje over mooie bochtige wegen, langs diverse historische kastelen en door de prachtige bossen welke prachtig in de herfstkleuren stonden.

Ook de smaller kleinere wegen werden opgezocht. Dit zijn vaak wegen met een waarschuwingsbord. De meeste motorrijders ontwijken deze, maar deze zijn vaak van prima kwaliteit. Het waarschuwingsbord is overwegend van toepassing wanneer het vriest en/of sneeuwt. Tijdens die situaties worden de betreffende wegen namelijk niet onderhouden. Rest van het jaar kunnen deze wegen je brengen door de mooiste verstopte plekjes van Luxemburg.

Voordeel van dit jaargetij en de weersomstandigheden die we hadden was dat het redelijk rustig op de weg was en dat ter plaatse van de toeristische plekken bijna geen toeristen/bezoekers aanwezig waren. Hierdoor kon in alle rust de prachtige plekken worden bewonderd.
Zelfs het prachtige natuurgebied rondom Mullerthall kon in alle rust worden bezocht.

De zondag bestond uit het bezoeken van het oorlogsmonument van Bastogne om vervolgens bijna geheel binnendoor richting Brussel te rijden. Het monument stond helaas in de steigers voor groot onderhoud. Het maakt het echter niet minder imposant. Ook het museum ernaast is de moeite waard om te bezoeken.

De route die we reden vanaf Bastogne bracht ons gedeeltelijk door de Belgische Ardennen. Wat een fantastische route. Het asfalt was iets afwisselend in kwaliteit, maar het was droog en bracht ons door vele prachtige bossen en langs hoge rotsformaties. De route was echt de moeite waard.

Een stukje onder Brussel draaide we de grote doorgaande weg op om samen uiteindelijk te eindigen in Stabroek. Net voor de grens met Nederland. Daar zeiden we elkaar gedag na de motoren getankt en gingen allen hun eigen weg.

Voldaan arriveerde ik thuis. Vond het fantastisch. Het gaf mij energie en plezier in het delen van mijn passie rondom het motorrijden en reizen. Ook al was het maar voor een weekendje. Het betekende dus ook dat ik nu toch wel een conclusie durf te trekken. Dit wil ik vaker gaan doen! Wil mensen meenemen en begeleiden op dit soort trips/reizen. De voorbereiding was al het halve plezier. Om vervolgens de mensen met tevreden glimlach naar huis te zien rijden maakt het voor mij helemaal af.

Op naar volgend jaar! Zeer binnenkort komt hierover meer online!

21 September 2022

Getting inspired!

Een tijdje terug had ik contact met Roel Bremmers (Mosko Moto). Hij vroeg of ik niet naar het evenement Discover Overland wou komen. Dat zou plaatsvinden van 16 t/m 18 september op een camping in Koningsbosch.

Waarom ook niet. Dus Lazuli voorzien van een paar nieuwe banden, de remblokken achter vernieuwd en vervolgens mijn spullen ingepakt en achterop gebonden. Inclusief het tentje.

Wat is Discover Overland? Het is een relatief jong evenement voor mensen die graag reizen en/of op avontuur willen gaan. Van plek naar plek. Of dat nu over de verharde wegen is, of over onverharde paden. Zowel binnen als buiten Europa. Diverse presentaties werden dan ook gegeven door echte wereldreizigers. Of dat nu met de motor, een camper of een 4x4 is maakt niet uit.

Tevens zijn op het evenement enkele standhouders aanwezig. Waaronder Mosko Moto, Bartang, Adventure Shield en Axels bike shop met Royal Enfield.

Voor mezelf had ik een route gemaakt geheel binnendoor richting de camping. Een kleine 331 kilometer, welke uiteindelijk veranderde in zo’n 350 kilometer. Over kleine weggetjes, langs natuurgebieden, de vele veerpondjes en prachtige dijkjes.

Ondanks dat Lazuli en ik onderweg veel regen moesten doorstaan, was het genieten. In de regen kent namelijk ook zo zijn voordelen. Bijna geen fietsers, wandelaars en overige toerisme.

Regen had ook een nadeel. De temperatuur zakte aanzienlijk. Zodoende had ik drie keer gepauzeerd. Simpelweg om mijn handen een beetje op te warmen.

Toch heb ik genoten onderweg. Het weer speelde regelmatig met het uitzicht. Het zorgde voor prachtige plaatjes. Gelukkig was het laatste uurtje richting de camping wel droog waardoor mijn motorpak weer redelijk was opgedroogd.

Arriverend op het terrein werd ik hartelijk ontvangen. Netjes aangemeld om vervolgens over het grasveld een mooi plekje in een hoekje te vinden. Nog voordat het weer ging regenen had ik het tentje opgebouwd.

Nu had ik Roel al aangeboden om als vrijwilliger mee te helpen. Dus gauw omkleden en mij weer op het voorterrein melden. Al gauw draaide ik vrolijk mee in het systeem. Van het ontvangen van deelnemers, tot het chronisch zetten van koffie en het helpen met het uitserveren van het eten. Dat alles gedaan met een grote glimlach!

Het was fantastisch en heb het super naar mijn zin gehad. Tussendoor kon ik nog enkele presentaties en workshops volgen. Zo leuk om de diverse te ontmoeten die ik via Social Media zelf ook al volgde.

Op vrijdagavond had ik al gauw kennis gemaakt met Maarten en Jessica van . Wat een enthousiasme hebben die! Hun presentatie die avond was dan ook heerlijk om te volgen. Vind heel knap hoe zij ondanks de perikelen rondom de situatie met Corona (lees: gesloten grenzen) het beste van maakte om vervolgens hun dromen waar te maken.

Zaterdag bestond vooral uit veel helpen, maar ik probeerde toch tussendoor kennis te maken en te luisteren naar de vele verhalen. Want niet alleen de presentaties en workshops waren leerzaam, ook de vele verhalen, tips en tricks van de deelnemers waren waardevol. Zo ontmoete ik Bob_on_the_Bike, Papillon_motor_stories, Bartang, Wetzlosweltwaerts, Bioligist_on_a_bike, nohighways, itsontheroad, jo_destworld, fanette_cyclette, adv.on.the.blok, Adventure Shield, offwego_moto en nog vele anderen!

Tussendoor het helpen (vooral liters aan koffie zetten!) bezocht ik ook nog de workshop van Remco Bremmer met betrekking tot bushcraft. Hoe hij even in een paar minuten een vuur vol had branden was bewonderingswaardig. Hij noemde dit Prehistoric Netflix. Ook over simpele plantensoorten en waar je deze mogelijk voor kan gebruiken was leerzaam.

De workshop van Adventure Shield was ook druk bezocht. Albert Oosting legde bepaalde rijtechnieken met zijn eigen motor feilloos uit. Ook was het onverharde traject later door geïnteresseerden ter beschikking om te rijden met eigen motor.

De laatste workshop die ik volgende was die van Roel Bremmer. Over het wisselen van een band onderweg. Vooral de diverse tips die hij gaf waren slim doordacht. Erg handig!

Het was een leuk evenement met zeer goed volk, een fantastisch team en vele gelijkgestemde deelnemers. Dat betekend dus dat ik Discover Overland volgend voor volgend jaar alweer in mijn agenda heb staan! Vermoedelijk het derde weekend van september.

Hopelijk groeit het evenement verder. Kom jij ook in 2023?

28 Augustus 2022

In 2016 kocht ik voor het eerst van mijn eerste splinternieuwe motor. Een Honda CB500X. Trots dat ik was op deze Pocket Bike!

Binnen twee weken na levering werd de Pocket Bike voorzien van valbeugels van Hepco&Becker. Doelstelling was namelijk om hier uiteindelijk een paar mooie verstralers aan te hangen. Echter precies vier weken nadat ik Pocket Bike mee naar huis genomen hadden we pech. Stapvoets tijdens de regen in een bocht verloor de achterband grip. Hierdoor werd ik van Pocket Bike af gelanceerd en eindigde een aantal meter verderop op het asfalt. Pocket Bike lag helaas op zijn uitlaat, valbeugel en stuur op z’n kant op het wegdek.

Na mijzelf en Pocket Bike opgeraapt te hebben brachten we hem met de aanhanger maar gauw naar de dealer om de schade te laten beoordelen. Op de terugweg naar huis begon vervolgens mijn rechterarm vreselijk veel pijn te doen. Tijdens een bezoekje bij de Eerste Hulp van het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik mijn arm had gebroken.

De weken dat ik niet kon motorrijden zorgde voor veel denken over het ongeval. Was ik te vroeg op het gas gegaan? Had ik te langzaam gereden of juist te vlot? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen? Het zorgde voor veel twijfel en onrust in mijn hoofd. Uiteindelijk kwam wel de conclusie dat de banden waarmee Pocket Bike af fabriek mee was voorzien onvoldoende betrouwbaar waren.

Pocket Bike was gerepareerd. Daarna voorzien van betere banden (Continental TrialAttack) en mijn arm liet soort van het motorrijden weer toe. Gauw klom ik dus weer in het zadel. Maar het vele denken en het lange wachten had een zeer negatief effect op mij gehad. Ik was ineens niet meer die zelfverzekerde motorrijdster, maar vreselijk onzeker met momenten van veel angst. De tranen rolde met enige regelmaat letterlijk over mijn wangen. Bang dat ik was als ik ook maar even twijfelde over de grip. Ondanks dat Pocket Bike na het voorzien van de nieuwe banden werkelijk geen moment in de steek liet.

Hoe dit op te lossen? Dat was nog geen simpele oplossing. Zelf lukte het niet. Echter kwam ik terecht bij J-P van Haestregt. Een professionele instructeur welke trainingen geeft onder de naam Move-On Motortrainingen.

J-P had het nog niet makkelijk met mij. Ik mag misschien klein van stuk zijn, maar ik durf dat met enige regelmatigheid te compenseren met mijn eigenwijsheid. In dit geval drukte ik regelmatig de eigenwijze hakken in het zand, maar had deze eigenwijsheid een onderliggend probleem. Angst was namelijk de basis. J-P had dit echter al gauw door.

Na nu al zo’n 6 trainingen te hebben gevolgd bij J-P ben ik hem mega dankbaar. Zonder hem was ik nooit zover gekomen. Zonder hem had ik nooit meer met zoveel plezier en vrijheid motor gereden.

Door deze ervaringen van de afgelopen jaren besloot ik eens een interessepeiling te plaatsen in de Facebook groep Motormeiden. Vele reageerden hier positief op. Meeste gaven wel aan dat dit vooral voor 2023 zou zijn. We waren namelijk op dat moment al een stuk in het seizoen en de meeste mensen hebben dan hun planning al gemaakt.

Toch besloot ik samen met J-P een paar datums te prikken waarop mogelijk een paar motorrijdende dames op in konden schrijven. De eerste datum zat in no-time vol met vier dames die graag een training wouden volgen.

Pas heeft deze training plaatsgevonden en ben ik als aanjager gezellig mee geweest. Wat een tof weekend was dat!

Het waren vier zeer verschillende dames. Echter het groepje klikte goed. Tijdens de kennismaking op vrijdagavond was het tijdens het avondeten en erna al een hoop gelachen. Maar het was ook een zeer leergierige groep. Al snel zaten ze namelijk zeer aandachtig te luisteren naar J-P terwijl hij al diverse dingen aan het uitleggen was met behulp van filmpjes op zijn telefoon.

De volgende ochtend bestond uit theorie met behulp van mooi beeldmateriaal. Hierbij werden ook de verschillen van de motoren besproken. Het groepje bestond namelijk uit een Yamaha Diversion, een Honda Shadow 500, een Honda Deauville 700 en een Ducati Monster. Ook tijdens deze theorie was de groep dames zeer leergierig.

Maar de training bestaat niet alleen uit theorie. De training wordt namelijk gegeven in de regio Eifel in Duitsland, niet ver van de Luxemburgse grens vandaan. Een prachtig gebied om de besproken theorie in de praktijk te oefenen.

We begonnen met een kleine, maar mooi afwisselende ronde. De dames hadden allen een oortje in waardoor ze directe begeleiding kregen van J-P. Het was een leuke afwisselende groep. Niet alleen qua motoren, maar ook qua rijden. Zo werd de Ducati omschreven als een deelnemer van de Harry Potter sport zwerkbal. De gelijkenis qua zithouding benadrukte dit nog een beetje extra. De Honda Shadow reed rond als de gemiddelde allroader terwijl de Honda Deauville de verstandige vriendin was die als doelstelling had iedereen veilig thuis te brengen. De Diversion had vele uitdagingen. Hoe moeilijk ook ontweek ze deze niet.

Het was mooi hoe de gehele groep groeide. De enthousiasme sprong eraf. Ondanks dat ik ze onderweg wel eens een halve hartverzakking bezorgde. Lees: na een haarspeld plat liggen in de berm om filmpjes te maken van hun.

Zelf noem ik het een geslaagd weekend. Al had ik soms wel te doen met J-P met een groep bestaande uit alleen maar dames om hem heen.

Voor herhaling vatbaar!

4 Juli 2022

Pareltjes van Zeeland.

Zoals wel is te merken aan mijn blogs heb ik een grote voorliefde voor de geschiedenis van diverse plaatsen en omgevingen. Er zitten soms prachtige pareltjes tussen.

Eén zo’n pareltje is de smalstad Brouwershaven. Een prachtig klein stadje gelegen op het eiland Schouwen-Duiveland in de Provincie Zeeland. Lokale bewoners noemen het stadje liefkozend en simpelweg Brouw.

De oorsprong van Brouwershaven dateert van circa 1285. Het was in eerste instantie de nieuwe haven voor het dichtbij gelegen dorp Brijdorpe. De naam Brouwershaven wordt voor het eerst genoemd in 1318. In 1403 ontving Brouw zijn stadsrechter. Echter omdat het stadje geen zetel kreeg in de Gecommitteerde Raden, bleef Brouwershaven een smalstad.

Doordat Brouwershaven zijn eigen haven had, bestonden de inkomsten van de bewoners niet alleen uit de vangst van vis en schelpdieren maar werd de stad al gauw een handelsstad. Vooral de handel in wijn, bier, hout, steen, wol, vlas, rapen en bieten.

Maar Brouwershaven kent ook moeizamere tijden. Zo werd de stad in 1575 veroverd en vervolgens in brand gestoken door de Spaanse troepen. Zodoende werd Brouwershaven vanaf 1590 voorzien van aarden stadswallen en een zogeheten natte gracht. Verder werd Brouw getroffen door diverse stormvloeden. Die van 1682 verwoeste een deel van de vestingwerken. Tot op heden zijn alleen de oostelijke en noordelijke wallen en grachten bewaard gebleven. Tijdens de stormvloed van 1953 heeft ook Brouw grote schade opgelopen. Het resultaat was dat vele mensen dakloos raakte. Zodoende kan je in Brouw Scandinavische houten woningen vinden en is er het Bostonplein met kleine arbeiderswoningen. Al deze woningen waren donaties van Scandinavië en Boston.

Verder kende Brouwershaven veel wisseling tussen opbloeien en economische moeilijke periodes. Dit kwam simpelweg doordat de weg vanuit de haven richting de Grevelingen erg lang en smal was. De schepen werden groter en de combinatie van het smalle kanaal en een zandplaat (Dwars in de Weg) zorgde ervoor dat de grotere handelsschepen de haven niet binnen voeren.

In de negentiende eeuw kende de haven echter een opleving. De Brielse Maas en het Goereese Gat verzande. Hierdoor dreigde Rotterdam onbereikbaar te worden voor de grotere zeeschepen. Deze besloten vervolgens weer richting Brouwershaven te varen waarna hun lading werd overgeplaatst naar kleinere schepen. Zodoende bouwde de rijksoverheid een groot kantoor voor het loodswezen en de belastingdienst. Ook werd een grote werkplaats voor tonnen die de vaarweg bebakenden gebouwd. Deze zijn als monumenten bewaard gebleven. Het tonnenmagazijn wordt voor onder andere maatschappelijk lokale diensten (zoals vergaderingen met de bewoners) ingezet. Het grote voormalige kantoor van het loodswezen en de belastingdienst is omgebouwd tot een woonhuis.

Nadat de Nieuwe Waterweg in 1872 in gebruik kon worden genomen verdween de functie als overslaghaven voor Rotterdam. Hierdoor kwam Brouw weer in een moeilijke periode. Pas na de watersnoodramp van 1953 herpakte de stad zichzelf. Dankzij het verkrijgen van betere verbindingen door de Deltawerken had de haven van Brouwershaven de mogelijkheid te ontwikkelen tot een jachthaven en ontwikkelde de toerisme in een rap tempo.

Het oude centrum van dit stadje is dan ook in zijn geheel beschermd sinds 1973. Hierdoor zijn een hoop prachtige monumenten bewaard gebleven. Het originele stadhuis uit 1599 heeft een grote restauratie doorstaan in 2021 en is recentelijk de Markt en zowel de Oude Haven als de jachthaven gerenoveerd.

Maar Brouwershaven is niet alleen bekend als smalstad, oude handelsstad en om zijn prachtige monumentale centrum. Brouwershaven is ook de geboortestad van een aantal bijzondere Nederlanders. Zoals Jacob Cats (1577-1660). Een didactische dichter, jurist en politicus. Hij heeft in alle drie de functies in Nederland een grote rol gespeeld. Zo is de ambtswoning van onze Minister-President letterlijk vernoemd naar hem. Het Catshuis.

Een andere bekende Nederlander die in Brouwershaven is geboren is Andries Schraver (1754-1826). Een waterbouwkundig ingenieur. Hij had hiervoor geen opleiding gevolgd, maar had zichzelf geschoold in de waterbouw. Hij benaderde de waterbouw met een sterke wiskundige basis.

Brouwershaven is de moeite waard om ook met de motor de bezoeken. Je kan rustig langs de oude en nieuwe haven rijden. Je innerlijke mens kan je prima tevreden houden bij de diverse horecagelegenheden op de Markt. Van kibbeling tot pizza terwijl je motor prima in het zicht kan blijven staan.

Kan dan ook iedereen aanraden dit kleine pareltje te bezoeken.

17 Juni 2022

De Atlantikwall is een verdedigingslinie van zo’n 5.000 kilometer langs de West Europese kust. Deze verdedigingslinie bestond uit vele kazematten, bunkers, kanonnen en mijnenvelden. Verspreid langs de gehele kust.

Ook in Nederland kennen we deze verdedigingslinie. In de duinen zijn nog vele restanten te vinden. Vanaf Zeeuws Vlaanderen tot het noordelijkste puntje van Noord-Holland.

Een deel van de resterende objecten zijn vrij toegankelijk, dan wel ingericht als museum. Een ander deel is afgesloten, waarna deze dienst doen voor bijvoorbeeld het huisvesten van vleermuizen. Een ander deel is echter maar beperkt te betreden. Gelukkig kennen we in Nederland diverse stichtingen en vele vrijwilligers die dit stukje geschiedenis proberen te conserveren. Om vervolgens ook het bredere publiek de mogelijkheid te geven om de zoveel tijd de bijzondere restanten te bezichtigen en de bijbehorende verhalen te vertellen.

Een landelijk georganiseerde dag is bijvoorbeeld de Bunkerdag. Hierbij worden niet toegankelijke objecten voor één dag open gesteld voor bezichtiging.

Dit jaar werd de Bunkerdag georganiseerd op 28 mei 2022. Samen met een motormaat die ook altijd zeer geïnteresseerd is in dit soort dingen besloten we met de motoren diverse plekken in Zeeland te bezoeken.
Zo begonnen we eerst bij een aantal dicht bij elkaar gelegen bunkers in de duinen van Dishoek. Hier zijn diverse manschappenbunkers en geschutskoepels te vinden. Maar ook een bijzondere hospitalbunker en een unieke munitiebunker. Het is een interessante plek met bijzondere verhalen waarbij bijvoorbeeld een jonge Duitse chirurg met risico voor eigen leven een collega chirurg van de geallieerden opzocht om alstublieft te helpen met een zwaar gewonde jonge Duitse soldaat.

Na een rondje Dishoek inclusief een uitleg van een replica Enigma machine ontkoppelde we de motoren weer van hun sloten en reden we richting een bijzondere bunker in Groot Abeele. Dit betreft de Stützpunkt Krimhild. Deze bunker is commandobunker welke werd gecamoufleerd als woonhuis. Inclusief opgeschilderde ramen, baksteenmotief en een nepdak. De originele camouflage is in 2014 teruggebracht op de bunker bij een restauratie.

Niet veel verderop is Huis Toorenvliedt met bijbehorend park/landgoed te vinden. Het huidige gebouw dateert uit 1726. Echter is het landgoed veel ouder. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Huis Toorenvliedt door de Nazi’s gebruikt als hoofdkwartier van de Atlantikwall. Hierbij hebben ze binnen de contouren van het landgoed in totaal 12 bunkers gebouwd waarvan één eveneens was ingericht als hoofdkwartier wanneer Huis Toorenvliedt te onveilig zou zijn bij diverse situaties.

Na de Tweede Wereldoorlog zijn veel bunkers binnen de Atlantikwall bewaard gebleven. Ondanks dat in eerste instantie de wens was deze te slopen. Echter na diverse pogingen met proefexplosies om de bunkers gesloopt te krijgen, werd geconcludeerd dat de kosten om ze gesloopt te krijgen te hoog gingen zijn. Zodoende zijn deze in de loop der jaren steeds meer opgenomen in het landschap met diverse doeleinden. Van het niet vergeten van de geschiedenis tot ecologische ondersteuning van bijzondere diersoorten en planten.

Deze drie plekken waren nog maar een kleine greep uit de vele nog overgebleven bunkers, bunkercomplexen, kazematen en geschutskoepels die door de Nazi’s waren gebouwd langs de kust. De bijbehorende monumenten voor de gesneuvelde geallieerden zorgt ervoor dat we het nooit zullen vergeten. Rij een klein rondje door de polders van Nederland en voor je het weet zie je een eenzame bunker staan in het weiland. Een stille herinneringen aan tijden waarover mijn grootouders bijna niet durfde te praten.

8 Juni 2022

Motorkamperen.

Pas hadden we samen een weekje vrij van onze werkverplichting. Dat betekende dus even de tijd voor onszelf. Mijn man wou in eerste instantie met zijn restauratieproject verder en zelf wou ik graag een paar dagen met de motor weg. Dat betekende dus de motor opladen met alles wat ik hiervoor nodig had en een planning maken.

De planning veranderde een beetje. Letterlijk de avond voordat ik zou vertrekken besloot mijn man dat hij toch mee wou. Dat betekende even schakelen. Zijn motor opladen met diverse spullen en bedacht hij nog iets. Of de BBQ niet mee kon. We hebben namelijk zo’n soort tas-BBQ. Erg compact, maar toch stiekem aan de maat om achterop de motor mee te slepen. Toch is dat ons gelukt. Inclusief een zakje houtskool.

Normaal gesproken was ik de volgende ochtend extra vroeg vertrokken om zoveel mogelijk afstand te overbruggen tot richting Luxemburg/Duitsland. Waar de wegen wat speelser worden om vervolgens lekker binnendoor een rondje te doen voordat ik een camping ging zoeken. Door wat verplichtingen voor mijn man veranderde dit ook.

Het betekende aan de andere kant ook weer dat ik rustiger kon opstarten. Ontbijt maken, lunch voorbereiden, thermosflesje koffie, waterflesje extra etc.

Rond 11.00 stonden we dan helemaal klaar. Onze kinderen (lees katten en paard) zouden goed verzorgt worden en de buurvrouw zou een extra oogje in het zeil houden. Met gerust hard vertrokken we dan.

In eerste instantie had ik het idee om naar de Eiffel door te rijden en daar op zoek te gaan naar een camping. Dit was echter niet heel erg haalbaar door onze vertrektijd. Dat zorgde ervoor dat we onderweg terwijl we helemaal verregende een plan de campagne maakte. Uiteindelijk besloten we eerst naar Weiswampach in het noorden van Luxemburg te rijden. Hier konden we tanken en konden we even in de supermarkt wat te eten halen voor op de BBQ. Van daaruit konden we dan binnendoor richting Esch-sur-Sûre rijden.

In Esch-sur-Sûre eindigde we op de camping Im Aal. We werden vriendelijk ontvangen en werden verwezen naar een compacte kampeerplaats omringt door een heg met uitzicht op de rivier waar de camping langs was gelegen.

Samen hadden we de tent en alles zo opgebouwd en de regen die we eerder die dag hadden was hier absoluut niet te bekennen. Een positief vooruitzicht

Het was een rustige camping en hadden het super getroffen met de buren die met een zelfgebouwde camper aanwezig waren. Ze boden een haspel aan zodat we onze mobieltjes en communicatiesets konden opladen (we hadden wel als back up twee powerbanks bij ons). Deze buren bewezen ook gelijk waarom ik zo van kamperen hou. De volgende ochtend was ik aan het opzoeken waar er een bakker in de buurt was voor het halen van een ontbijt. Dat hoefde uiteindelijk niet want voor we het wisten werden we door deze buren voorzien van een heerlijk ontbijt.

Na inpakken, een gezellig gesprek, een goed ontbijt en een glimlach schudde wij onze Honda’s weer wakker. Lazuli en de 1100 waren er klaar voor. Mijn man was wat terughoudende dan ik. Het was voor hem jaren geleden dat hij met volle bepakking had gereden. Moest daarom erg wennen aan het stuurgedrag zijn de 1100 die iets veranderd was. Dat betekende dat we iets meer de grotere glooiende wegen verkozen over de smalle bergweggetjes.

We hadden meerdere mogelijkheden. Uiteindelijk kozen we ervoor om naar de Moezel-regio te rijden. Binnendoor reden we naar Piesport om vanaf daar langs het water richting Bernkastel-Kues te rijden waar we lekker als de echte toerist aan braadworst met frietjes als lunch nuttigde met een heerlijk schepijsje als toetje.

We keken naar de tijd en kwamen tot de conclusie dat het misschien niet onverstandig ging zijn een plekje voor onze tent te vinden. Het was namelijk al behoorlijk druk in de regio rondom de Moezel. We hadden voldoende verbinding met het internet, dus Google was onze vriend. We zochten wat en uiteindelijk reden we naar een kleine camping net buiten Wintrich genaamd Georgshof. Deze was gelegen tussen de vele wijngaarden.

De motoren parkeerde we op het verharde deel naast de receptie en werden binnen verwelkomd met een vrolijke glimlach van een zeer gastvrije mevrouw. Ze runde de camping samen met haar man. Ze was blij dat we vroegen voor maar één nacht. Ze vertelde namelijk dat haar telefoon roodgloeiend stond. Iedereen wou dat weekend nog een plekje, maar ze zat al tijden volgeboekt voor dat weekend. Dat was geen woord gelogen, want die paar minuten dat wij er stonden moest ze al viermaal mensen aan de andere zijde van de telefoonlijn teleurstellen dat ze geen plek ging hebben.

Wij konden voor één nachtje nog mooi ons tentje opbouwen op het grasveld. Na opbouwen nog even gauw verderop een supermarkt bezocht voor het avondeten en ontbijt de volgende ochtend.
Moet eerlijk toegeven. Deze camping komt op mijn lijstje te staan om nogmaals te bezoeken. Het was er keurig verzorgd. Het sanitair was simpel, maar heel schoon en met een wandeling van een paar honderd meter kon je heerlijk langs de Moezel wandelen. Het was er heerlijk rustig. Daar houden wij erg van.

Hemelvaart was gearriveerd en werden wakker met een heerlijk zonnetje. Na wat opfrissen, wat drinken en simpel ontbijt pakte we alles weer in. We besloten binnendoor weer terug richting Luxemburg te rijden. Mijn man kreeg ineens een idee en vreselijke trek in taart. Niet zomaar taart. Vers gebakken taart. Een beroemd stuk taart van Hotel Maarblick in Meerfeld. Kan die plek een ieder aanraden. We zijn er al vaker geweest en je kan er fantastisch eten op het terras achter met mooi uitzicht. Maar hun taarten zijn werkelijk beroemd!

Hier zaten we te puzzelen. Welke richting precies op en waar gingen we een slaapplek vinden. Hemelvaart en veel zon betekend vaak een combinatie van veel kampeerders die ver van te voren hebben gereserveerd. Terwijl we dus een beroemd stuk taart (aanzienlijk stuk waarna je uren geen honger meer hebt) aan het verorberen waren klom ik in de telefoon. Diverse campings namen niet eens op. Uiteindelijk nam er één op. Dit was Camping International. Gelegen in België ten hoogte van het drielandenpunt België/Duitsland/Luxemburg. We waren van harte welkom.

We puzzelde op het terras onze route in elkaar en reden dus binnendoor richting die camping.

Bij de receptie werden we weer hartelijk verwelkomd. In het Nederlands. Ze hadden eerder die dag een stroomstoring, maar gelukkig was deze verholpen. Na betalen kregen we uitleg waar we konden staan. Via een gravelpad reden we eerst langs de Our en daarna langs een stroompje die in de Our eindigde om daarlangs een mooi plekje te vinden voor onze tent.

Na opbouwen en het achterlaten van al onze bepakkingen, reden we vervolgens nog even terug naar Weiswampach. Het meeste was dicht, maar het pompstation was gelukkig open. Hier konden we nog wat te drinken en te snacken halen voor later die avond bij het kaarten.
Na terug gearriveerd te zijn op de camping kleden we gauw om en melde we ons bij het restaurant van de camping. Diezelfde ochtend hadden we namelijk al besloten om die avond niet zelf te gaan koken. Bij het restaurant werden we keurig op de hoogte gesteld dat het wel wat langer kon duren. Het was namelijk goed druk. Voor ons geen probleem. We waren niet op de vlucht.

Het wachten was wel de moeite waard. Het eten was er goed en ruim voldoende. Eerder zelfs te veel. Dat betekende dus dat we voldaan terug wandelde naar onze tent waar we absoluut nul bereik hadden met onze mobieltjes. Heerlijk. Lekker nachtlampje aan, kaarten, uitbuiken om vervolgens tijdens de laatste wandeling getrakteerd te worden met een prachtige zonsondergang.

De volgende ochtend stond in teken van alles inpakken, naar Weiswampach rijden voor benzine en een zeer goed ontbijt bij de lokale bakker (tevens een echte aanrader) om hierna huiswaarts te rijden. Helaas moesten we in de miezer en daarna regen alles inpakken. In Weiswampach controleerde ik de radar en kwam tot de conclusie dat de eerste anderhalf tot twee uur rijden erg nat gingen zijn. Gelukkig leek het er wel op dat thuis de zon scheen.

Het was een paar uurtjes verzuipen in de regen om vervolgens netjes opgedroogd door wind en zon weer thuis in de buurt van de Zeeuwse kust te arriveren. Onze kinders waren erg blij dat we thuis waren. Doordat het ook nog eens zonnig en warm was konden we mooi alles wat we nat ingepakt hadden uithangen om schoon te maken en te drogen.

We kijken terug op een leerzame paar dagen. Door deze proefrit met de bepakking en spullen kwamen we er al gauw achter wat we anders hadden kunnen doen. Waar we mogelijk extra in willen investeren en leerde we het inpakken van onze motoren steeds beter. Dit zag ik zeker in het rijden bij mijn man. Hoe meer we onderweg waren hoe meer hij wende aan de bepakking en hoe soepeler hij ging rijden. Het gaat dus goed komen voor de toekomst. We zijn al in de winkel wezen oriënteren in de mogelijkheden en wat bij ons mogelijk gaat passen. Het geeft ons een doelstelling!

29 Mei 2022

'Arbeit macht frei’ zijn de beroemde woorden boven de poort van het beroemde concentratiekamp in Auschwitz.

Nu rij ik vanuit de Provincie Zeeland niet even simpel op en neer naar Auschwitz. Al zou ik deze in de toekomst ook graag willen bezoeken. Al is het maar om een eer te bewijzen aan diegene die hun leven hebben moeten geven om diverse generaties na hun een leven van vrijheid te geven.

Wel kijk ik met grote interesse de diverse films, series en documentaires over de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Zeker de Tweede Wereldoorlog heeft mijn interesse gezien de verhalen die mijn oma vroeger vertelde. Zij maakte de oorlog tijdens haar tienerjaren mee en woonde in Schiedam. Ze maakte dan ook de bombardement van Rotterdam zeer dicht mee.

Sinds kort is er weer een nieuwe serie op Netflix online gekomen. Voices of Liberation. Iedere aflevering kent een andere presentator of presentatrice. Uit diverse landen. Aflevering 5 werd gepresenteerd door Bart Peeters. Hij vertelde over zijn verbinding met de oorlog. Een zeer indrukwekkend verhaal over zijn opa welke in het verzet zat in België, vervolgens werd verraden door een buurman en door de Duitsers werd gevangen genomen en gemarteld in Fort Breendonk.

Deze aflevering en het verhaal van Bart Peeters zorgde ervoor dat ik een planning maakte om Fort Breendonk te bezoeken. Samen met een motormaat vertrokken we in de ochtend met onze motoren naar België en Fort Breendonk.

Het fort is van origine gebouwd tussen 1906 en 1913 als onderdeel van de verdedigingsgordel rondom Antwerpen. Vanaf september 1940 werd Fort Breendonk door de Nazi’s gebruikt als een zogeheten “opvangkamp” voor dissidenten, verzetsstrijders, gijzelaars en Joden. De gevangenen werden ernstig uitgehongerd, mishandeld en afgebeuld in zwaar werk en martelingen. In totaal waren er 3.590 gevangenen gedocumenteerd in Breendonk. Ter plekke stierven er 303 (inclusief executies), werden 54 elders terechtgesteld en lieten er 1.741 naderhand het leven in concentratiekampen.

Bij de entree krijg je een soort oude Nokia toestelletje mee waarna je de pijlen volgt. Langs de route vind je overal nummers. Deze kan je intoetsen in het Nokia’tje welke vervolgens een geluidsopname afspeelt. Deze luistergids vertelt je over de gruwelheden die hebben plaatsgevonden in Fort Breendonk. De manier waarop de gevangenen werden gehuisvest was nog slechter dan de huisvesting van een gemiddeld varken in die jaren.

Het komt zelden voor, maar we liepen bijna 3,5 uur muisstil door en om het fort. Het is een indrukwekkende plek welke koude rillingen over de rug kan creëren. Het was een ware hel waarbij voor mij zeker twee plekken de meeste indruk achterlieten. De folterkamer waarbij door de Nazi’s zelfs was nagedacht over een gootje in de vloer voor de afvoer van urine en bloed en de executie plaats waar vele gevangenen dan wel door een vuurpeloton of via ophangingen werden geëxecuteerd.

Het is voor mij niet voorstellen hoe het moet zijn geweest. Leef en ben immers opgegroeid in vrijheid. Oorlogen zijn een soort ver van mijn bed show. De beelden zien wij wel in het nieuws maar de bijbehorende emoties, geluiden, geur en tijdsbesef komen niet binnen. Niet echt. Daarom koester in mijn vrijheid des te meer. Dat besef heb ik wel. Dat ik in vrijheid leef. Daarom geniet ik ook van die vrijheid met mijn man, de motoren en onze huisdieren.

Het is werkelijk niet te omschrijven in één blog. Zelfs niet in één boek. Zodoende laat ik de foto’s maar voor zich spreken. Een bezoek aan dit fort zou onderdeel moeten zijn van excursies van scholen of wie dan ook. Ook vanuit Nederland. In hoop dat de jongeren hiervan leren. In hoop dat zij een besef krijgen dat het leven zo slecht nog niet is. In hoop dat ook zij gaan beseffen dat ze leven in vrijheid.

IMG_20220522_125158

IMG_20220522_190239

IMG_20220522_210145

IMG_20220522_210217

IMG_20220522_210306

IMG_20220522_210359

IMG_20220522_210421

IMG_20220522_210435

IMG_20220522_210451

IMG_20220522_210516

IMG_20220522_210551

IMG_20220522_210800

IMG_20220522_210821

IMG_20220522_210853

IMG_20220522_210914

meer...

15 Mei 2022

Het lijkt wel zomer!

Vandaag werd officieel de eerste zomerse dag hier in Nederland gemeten. Dat was goed te merken. Had namelijk achteraf spijt dat ik niet voor de zekerheid mijn koelvest of doorwaaijas had aangetrokken.

Desondanks stond voor mij vooral in het teken van het voor het eerst opzetten van onze nieuwe “kleine” iglo-tent. Na een hele winter online zoeken en veel vergelijken viel de keuze op de Coleman Kobuk Valley Blackout 3. Misschien niet de meest compacte en lichtgewicht tent die we konden uitkiezen, maar deze bezat toch de eigenschappen die we zochten. Inclusief eigenschappen die de meeste niet hadden.

In eerste instantie had ik het idee opgevat het tentje op te zetten op de stal waar mijn paard staat gestald. Echter was vandaag daar een dressuurwedstrijd en besloot ik maar eerst een rondje te gaan rijden met ongeveer 75% van mijn bepakking. Was immers de eerste keer dat ik met Lazuli en bepakking ging rijden.

Uiteindelijk eindigde ik in het kleine vestingstadje Willemstad. Een klein stadje gelegen in de provincie Noord-Brabant en tegen een rivier aan. Een stad welke is gesticht in 1583. Hiervoor hete Willemstad eigenlijk Ruigenhil, welke tijdens de oorlog tegen de Spanjaarden in 1583 werd versterkt tot een vesting waarna in 1585 Willemstad zijn officiële naam ontving en stadsrechten.

Het is een vestingstad die de moeite waard is om te bezoeken. De vesting werd in de 16de eeuw verder verstevigd tot zijn huidige vorm. Een 7-puntige ster rondom de stad. Op iedere punt was een bastion gebouwd welke waren vernoemd naar de toenmalige 7 provincies die zich hadden samen gevoegd in de strijd tegen de Spanjaarden.

De aanwezige koepelkerk werd al in 1607 gebouwd en het koningshuis heeft een sterke band met deze bijzondere vestingstad. Zo werd het nu hetende Mauritshuis gebouwd in 1623 door prins Maurits. Hij gaf het gebouw met bijbehorend terrein de naam Princehof. Pas sinds 1973 heet het gebouw Mauritshuis.

De vesting en de bevolking binnen de vesting stonden zeer stevig in hun schoenen. Zo wisten ze een belegering van de Fransen in 1793 te weerstaan. Dusdanig dat na een periode van 2,5 weken deze maar besloten terug te trekken. Helaas lukte dit echter geen tweede keer in 1794 nadat de Fransen Bergen op Zoom hadden ingenomen.

Met de onenigheid die de Fransen met de Engelsen hadden, werd begin 19de eeuw rondom de vestingstad meer verdedigingswerken gebouwd. Waaronder Fort Sabina Henrica en Fort de Hel. Eind de 19de eeuw werd Willemstad in combinatie met deze twee forten en de aan de andere kant van het water gelegen Fort Buitensluis het centrum van de verdediging van de watergangen Hollandsch Diep en Volkerak. Deze functie werd vervult tot 1922.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden de Duitsers het idee opgezet het stadje weer als vesting te gebruiken. Hierbij werden enkele kazematten gebouwd op de oude wallen en verdedigd met een garnizoen. Desondanks heeft Willemstad de oorlog in “redelijke” staat overleefd. Hierdoor zijn veel kenmerken van het voormalige Ruigenhil en het oude Willemstad bewaard gebleven. Hierdoor is alles binnen de vestingwerken aangemerkt als beschermd stadsaanzicht. De lijst aan bezienswaardigheden is dan ook lang voor zo’n klein stadje. Van de oude vesting tot het voormalige Arsenaal en de mooie kleine koepelkerk.

Kan niet anders zeggen dan dat het de moeite waard is om het stadje te bezoeken. Hierbij was het ook geen straf om dicht langs het water in de schaduw met uitzicht op de drukke Volkerak-sluizen het nieuwe tentje voor het eerst op te bouwen.

Kan in ieder geval verklappen dat ik op korte termijn nogmaals langs ga met Lazuli. Alleen dan even zonder bepakking zodat ik meer tijd heb om mooie foto’s te maken en bijzondere bezienswaardigheden te bezoeken.

8 Mei 2022

Moederdag. Een traditie die gestart is door de Amerikaanse Anna Jarvis in 1906. Met veel geduld en standvastigheid wist zij het voor elkaar te krijgen dat moederdag vanaf 1914 een officiële feestdag werd. Nederland sloot zich hierbij aan in 1928. Al lag de basis hier in Nederland vooral bij de Koninklijke maatschappij voor Tuinbouw en Plantkunde. Want Nederlanders zouden geen Nederlanders zijn als ze geen commerciële basis in zouden zien. Ze zagen een mooie kans om meer bloemen te verkopen. Die commerciële gedachtegang werd door meer branches overgenomen. Zodoende kennen wij Moederdag als een dag van het overladen van onze moeders met cadeaus, bloemen en lekkernijen.

Bij ons thuis werd moederdag niet heel uitbundig gevierd. Meestal bestond deze dag uit het maken van een uitgebreid ontbijt op bed voor mijn moeder, waarna ze heel goed wist dat ze daarna de keuken moest gaan schoonmaken. Zeker in mijn jongere jaren betekende een ontbijt op bed namelijk een volledig ontplofte keuken tot een absolute ongeorganiseerde chaos. Gelukkig wist ik dat later wat meer te voorkomen.

De rest van de dag bestond daarna uit samen op pad of bij slecht weer tot in de treuren sci-fi of horror films en series kijken.

Helaas zijn geen van mijn beide ouders meer in leven, maar één van de dingen die zij mij hebben meegegeven is motorrijden. Zodoende besloot ik vandaag mijn moeder te eren door Lazuli wakker te schudden en samen op pad te gaan. Eerst stoppend in de haven van Antwerpen met een bakje koffie en het bewonderen van één van de sleepboten om vervolgens via de Liefkenshoek tunnel naar het spookstadje Doel toe te rijden.

De eerste vermeldingen van Doel die bekend zijn dateren van 1267. Toen met de naam De Doolen. Waar deze naam precies naar refereert is onbekend, maar vermoedelijk heeft het te maken met hoe het landschap in die tijd eruit zag. De directe omgeving stond bekend om dikke veenlagen waar sinds de 13de eeuw intensieve turfwinning plaatsvond. Het stadje kent dan ook een kerk, klooster en een oude molen.

Het stadje en directe omgeving werd door de turfwinning erg gevoelig voor overstromingen. De winning veroorzaakte drastische bodemdalingen waarna met enige regelmaat de omliggende dijken versterkt moesten worden.

Het stadje was tot de jaren ’60 florerend met zo’n 1.300 inwoners. Echter door plannen van het havengebied van Antwerpen ontstond veel onzekerheid rondom de toekomst van Doel. De kans was groot dat het stadje plaats zou moeten maken voor de uitbreiding van de haven. Zodoende werd er een bouwverbod op het stadje gelegd. Recht tegenover het standje aan de andere kant van het water werd ondertussen een kerncentrale gerealiseerd (Doel 1, in gebruik genomen in 1974, Doel 2 in 1975, Doel 3 in 1982 en Doel 4 in 1985).

In de jaren ’70 was het onteigenen van de bewoners reeds begonnen waarna eind jaren ’70 ineens bekend werd gemaakt dat het standje definitief kon blijven bestaan. Echter door onzekerheid en het bouwverbod (welke later werd opgeheven) was veel achterstallig onderhoud en was veel leegstand gecreëerd.

Dit alles zorgde ervoor dat Doel is veranderd in een spookstadje. Veel is vervallen en achtergelaten. Desondanks zijn er nog enkele bewoners achter gebleven. Langzaam is de Belgische overheid nu plannen aan het ontwikkelen om Doel weer tot “leven” te wekken.

Het is een aparte gewaarwording om nu door Doel te rijden. Door het spookachtige gelaat de vele graffiti kunstwerken en de zo dichtbij gelegen kerncentrale, zorgt het ervoor dat vele mensen het stadje bezoeken. Om foto’s te maken, hun respect te tonen bij de kerk (waar een oorlogsmonument aanwezig is) of bij de in de molen aanwezige horecagelegenheid een versnapering te halen.

Het is met het prachtige lenteweer geen straf om hier rond te dwalen. Toch besloot ik gauw weer te gaan rijden. Immers, mijn moeder deed dat ook graag. Dus via vele mooie dijkjes en gravel weggetjes doorkruiste ik Zeeuws Vlaanderen. Na een bakje thee gehaald te hebben bij een ander clublid, vervolgende ik einde van de middag mijn weg terug naar huis.

Voldaan heb ik Lazuli weer veilig in de schuur geparkeerd. Morgen mag hij weer mee. Dan zal ik mijzelf immers weer op kantoor moeten melden voor mijn werk.

12 April 2022

Ducati…. Italiaans begrip met hedendaags een vleugje Duits.

Net als zovelen spendeer ik wel eens een beetje tijd aan simpel doorbladeren van Facebook en Instagram. Berichten lezen, plaatjes en filmpjes bekijken die mij interessant lijken en soms informatie opzoeken. Net wat ik wel of niet nodig heb.

Zo ook een tijdje terug. Ineens zag ik een bericht van Ducati. Je kon je inschrijven voor de Ducati Off Road experience. Hierbij kon je kiezen tussen de nieuwe Ducati Multistrada V4s en de Ducati Scrambler Desert Sled.

Moet eerlijk zeggen dat ik in eerste instantie erg twijfelde. Wou erg graag de nieuwe Ducati Multistrada V4s proberen, maar om nou gelijk off road te gaan met een motor van een slordige 240 kilogram rijklaar. Dat is toch andere koek dan met mijn lichte DRZ-tje van zo’n 140 kilogram. Toch besloot ik het te doen. Om uiterlijk 12:30 moest ik mij melden bij Ducati in Rosmalen.

Omdat de weersvoorspelling positief ging zijn, besloot ik rond 8:15 te vertrekken samen met Lazuli. Het was simpelweg genieten om via de mooiere smalle weggetjes de diverse bijzondere gebieden langs de rivieren te doorkruizen.

Er stond zo goed als geen wind. Het zonnetje was volop aanwezig en qua verkeer was het ook redelijk rustig. Hierdoor overkwam mij iets zeldzaams. Zittende langs het water bij een historische sluis werden Lazuli, ik en mijn thermoskan verwelkomd met alleen maar het geluid van de natuur. Water, vissen en vogels.

Maar goed. Doelstelling van de dag was het rijden met een Multistrada off road.

Veel te vroeg arriveerden Lazuli en ik bij Autotron in Rosmalen. Naast Ducati was namelijk ook het Mega Motortreffen hier aanwezig. Het was dan ook behoorlijk druk met veel motorliefhebbers. Naar mijn idee was dan ook maar goed dat ik te vroeg was. Want een baan waden tussen de menigte door naar Ducati was best even een uitdaging.

Na aangemeld te hebben vluchtte ik gauw naar buiten. Naar de zon en iets meer rust. Tot zover het mogelijk was met zoveel motoren en mensen bij elkaar.

De Ducati’s die bestemd waren voor de off road experience stonden gelukkig buiten bij de tweede Ducati stand te pronken. Dit gaf mij mooi de mogelijkheid de Multistrada wat intensiever van dichtbij te bekijken en alvast proef te zitten.

Het eerste wat mij opviel was het feit dat de Multistrada beduidend lager was dan mijn Africa Twin Lazuli. Hoefde niet veel te schuiven over het zadel om met één voet aan de grond te komen. Pluspuntje.
Verder is het qua looks echt een Ducati. Het is simpelweg een prachtige motor. Je ziet de Italiaanse passievolle invloed in de lijnen. Hoe langer je de motor bekijkt, hoe meer details je gaat opvallen.

Helaas kwam ik esthetisch ook de eerste Duitse invloed tegen. De motor is te verkrijgen met adaptieve cruise control. De demo motoren waren hier ook van voorzien. Prachtig hoe technologie vanuit de auto industrie toch ook zijn weg weet te vinden bij de motoren. Echter was dit wel echt op zo’n pragmatische Duitse manier verwerkt in de motor. Een groot vierkant/rechthoekig blok in het midden van het gezicht van deze prachtige motor. Vond dat dit nogal afbreuk deed van het anders luidruchtige Italiaans design.

Misschien wordt dat met de opvolger wel opgelost. Dat de sensor meer “één” wordt met de lijnen van de Multistrada.

Een ander “Duits” puntje vond ik vooral het uiterlijk van de buddyseat/zadel. Het was denk ik een comfortabel zadel (heb niet echt erin gezeten behalve bij stilstaan). Het lijkt mij qua comfort een zadel waar je redelijk probleemloos uren in kan spenderen zonder na een aantal uren af te vragen of je billen niet tot steen zijn veranderd. Wat ik echter mis is de Italiaanse ambacht van leerbewerking. Mis de mooie stiksels in bijvoorbeeld ruitpatroon. De Italianen staan bekend om dat zij het bewerken van leer voor zadels, stoelen, banken etc. tot kunst hebben verheven. Dat stukje Italiaanse ambacht miste ik in dit top model van Ducati.

Maar goed. Het is een Ducati. Het was dan ook tijd om op zoek te gaan naar het Italiaanse vuur.

Na een korte introductie stapt iedereen op een motor waarvoor ze hadden aangemeld. Eén van de Multistrada’s had ik al stiekem “geclaimd” door deze te gebruiken als stoel voor mijn helm. Sprong er dan ook nog net niet als een over enthousiaste puber in het zadel. De zenuwen waren goed aanwezig. Vond het mega spannend om met zo’n beest die ik niet kende gelijk off road te gaan rijden.

De Multistrada is voorzien met een keyless systeem. Dat betekende dus dat de interne ziel (computer met bijbehorende elektronica) aangewakkerd werd met een simpele druk op één ronde knop. Het TFT scherm verwelkomde je als soort kapitein op de brug van een Star Trek Spaceship. Een tweede knopje op het stuur gaf de kick-start naar het hart. Dat moment zorgde ervoor dat je geen kapitein was, maar eerder een piloot van een soort straaljager uit Top Gun.

170 paarden begonnen te trappelen onder me. Het voelde echter niet aan als warmbloeden. Eerder als een grote kunde volbloeden die met moeite werden beteugeld. Bij het oplaten van de koppeling de eerste keer beten ze dan ook gelijk een milliseconde in mijn ziel. Au! Even wat fijn gevoeliger met de teugels zijn dus.

Het was een klein stukje naar een ruim grasveld welke Ducati in gebruik had als off road terrein. Hier hadden ze diverse oefeningen uitgedacht. We begonnen met gewoon simpel rondjes rijden op het terrein. De gasresponse testen, de koppeling aanvoelen, de remmen en vering checken.

Na dit eerste gevoel werden we aan het werk gezet. Slalommen…. Lijkt zo makkelijk. De begeleiders hebben echter de laatste paar pionnen wat dichter bij elkaar gezet zodat je echt even aan het werk moest.
Na de pionnen mochten we over een soort wasbord en ze hadden ergens anders op het veld een rij drempels gelegd waar je met een gangetje van zo’n 25 km/pu overheen kon hobbelen.

Ook mochten we strepen trekken door hard af te remmen met alleen de achterrem. Altijd leuk om te doen op gras.

Tijdens het rijden van de diverse oefeningen probeerde ik ook mezelf bezig te houden. Zo zocht ik de grens op van zo lang mogelijk staand in balans blijven met een zo’n langzaam mogelijke snelheid. Liefst bijna stilstaand. Hier verraste mij de Multistrada. Die hete volbloeden bleken namelijk bijzonder goed opgeleid tot zeer controleerbare sportpaarden. Ze luisterde ongekend bij iedere subtiele hulp die ik gaf.

De Multistrada leek ineens wel een Duits warmbloed sportpaard. In de lage toeren is de motor ongekend stabiel en vriendelijk. Bijna on-Ducati. Zouden ze bij de Japanners hebben afgekeken? Het betekend wel dat de motor een groter publiek kan gaan aanspreken.

Wat ook opviel was hoe goed de Multistrada in balans was. De motor wilt gewoon trots rechtop blijven. Dit geeft vertrouwen. Zoveel zelfs dat ik steeds meer durfde off road met deze motor. Ondanks dat ik maar iets meer dan een uur mee heb gereden. Hoe verder het uur vorderde, hoe meer ik durfde de teugels te laten vieren van die goed getrainde volbloeden. Zoveel zelfs dat op de terugweg naar hun stal ik hun meermaals liet steigeren. Ze moeten immers wel eens even hun overtollige energie (lees koppel) kwijt.

Deze Multistrada is een bijzondere. Het is een mix tussen het huwelijk van de Italianen en de Duitsers (Audi/VW Groep). De laatste hebben ervoor gezorgd dat de ongecontroleerde Italiaanse volbloeden een degelijke opleiding genoten. De effecten hiervan zijn erg goed te merken in positieve zin in de Multistrada V4s. De vraag is nu alleen, is het nog wel een echte Ducati? Puristen zeggen misschien nee. Die willen oncontroleerbare volbloeden. Zelf zeg ik ja. Het is nog steeds een echte Ducati. De volbloeden zijn in hun volle karakter nog steeds aanwezig en eisen nog steeds op juiste wijze behandeld te worden. Hun reactie is echter volwassener geworden.

De Multistrada heeft mij positief verrast. Het is een erg fijne motor. Zou ik echter Lazuli hiervoor weg doen? Het antwoord is nee. Werkelijk de eerste seconde dat ik terug op Lazuli stapte voelde het als thuis komen. Lazuli is mijn betrouwbare warmbloed. Die mij in een paar maanden tijd zoveel heeft geleerd als een soort professor. Met hem kijk ik uit naar onze avonturen. Er is werkelijk geen enkele twijfel in mij hierover. Je hebt geen 170 volbloeden nodig als je aan 95 warmbloeden meer als genoeg hebt om met een grote grijns op het gezicht te genieten.

22 Maart 2022

Voorjaar.

Het voorjaar heeft zijn eerste been door de deuropening gezet. Dat betekend dat Lazuli met enige regelmaat mee mag naar kantoor. De ochtenden zijn dan nog wel erg fris, maar de zon in de middag maakt dit dubbel en dwars weer goed.

Het betekend ook dat ik met enige regelmaat volledig binnendoor richting huis of naar mijn viervoetige vriendin Fancy toe rij. Maar ook in de vroege ochtend geniet ik. Rustig rijdend naar kantoor, genietende van de prachtige zonsopgang.

Sinds ik ben begonnen met de blog ben ik bewuster geworden van hoe ik mijn foto’s neem. Ondanks dat ik geen duizenden euro’s aan camera’s met bijbehorende lenzen heb. Al mijn foto’s maak ik met behulp van mijn mobiele telefoon. Hierin speel ik met de instellingen om zo verschillende resultaten te krijgen tijdens het maken van de foto’s. Maar verder editen van de foto’s doe ik zelden. Overwegend gaan de foto’s in pure onbewerkte vorm online.

Zo ook deze ochtend. De zonsopgang heeft er voor gezorgd dat vanmorgen nog een beetje vroeger de wekker af ging zodat ik op tijd een mooi plekje kon vinden voor het maken van foto’s.

De keuze viel op het historische stadje Veere. Een oude havenplaats waarvan de eerste vermeldingen zijn te vinden in de 13de eeuw. In de 15de eeuw ontving de stad formeel zijn stadsrechten. Tijdens de Tachtigjarige oorlog steunde Veere de Spanjaarden. Hierbij kwam dat in de 16de eeuw Veere een centrale plek voor de handel in Schots schapenwol was. Hierdoor ontwikkelde Veere zich niet alleen als havenstad, maar ook als handelsstad. Maar de bevolking bestond ook voor een groot percentage uit Schotten door deze handel. Deze hadden tot eind 18de hun eigen bijzondere privilege. Zo waren ze vrijgesteld van accijnzen op bier en wijn en hadden zij hun eigen herberg in de stad.

De Schotten hadden ook hun eigen lord conservator in de stad. De laatste lord conservator was John Turing die de stad verliet toen de Franse troepen en terugkerende Nederlandse patriotten Zeeland veroverden. Desondanks heeft hij zijn stempel achter gelaten. Zo is het in Veere tentoongestelde ambtsteken van hem. Welke ruim tweehonderd jaar in zijn familie bewaard was gebleven.

Veere is rijk aan geschiedenis. Binnen de oude veste zijn dan ook een zeer groot aantal monumenten te vinden. Van de oude grote kerk (welke door Napoleon tevens als militair hospitaal werd gebruikt), tot het Stadhuis, de Schotse huizen en de prominent aanwezige Campveerse Toren. Het stadje is dan ook een zeer geliefd bezienswaardigheid onder de toeristen.

Vandaag beperkte ik mij tot enkele foto’s langs het water en de oude verdedigingskanonnen. Binnenkort zal ik meer foto’s maken en aan jullie tonen van dit bijzondere stadje.

5 Maart 2022

Het zonnetje schijnt. Vogeltjes worden actiever. De tuin begint te ontwaken en ook wij worden actiever. Voorjaar klopt aan de voordeur!

Diegene die mijn al langer volgen weten dat ik vorig je van een enthousiaste avonturier een reckless bagage systeem mocht uitproberen van het merk Mosko Moto. De eerste keer was tijdens mijn eerste solo minivakantie door Nederland en de tweede keer dat hij de set beschikbaar stelde was tijdens onze off road vakantie in Italië.

In Italië hadden we materiaal pech. Twee backstraps scheurden af. Gevalletje piep. Maar als ik wat stuk maak, zorg ik er altijd voor deze het gerepareerd word. Dus gauw contact opgenomen met Mosko Moto en vervolgens in Italië geholpen. Ze lieten zien hoe het systeem was opgebouwd en hoe de back- en legstraps vervangen kunnen worden. Een super ingenieus, doeltreffend en simpel systeem.

Nog tot op de dag van vandaag ben ik de avonturier dankbaar. Zelfs mijn man begon erg gecharmeerd te raken van deze soft luggage.
Nu hebben wij wel een klein nadeel wanneer we iets willen aanschaffen. Bijna alles moet in tweevoud. Dat betekende dus samen sparen. In de tussentijd had ik wel al contact opgenomen met Mosko Moto. Diegene die ons had geholpen in Italië reageerde snel terug en konden dan ook snel samen brainstormen.

Paar weken geleden was het dan zover. Twee grote dozen werden geleverd. Mijn man en ik veranderden in twee kinderen in een snoepwinkel. Met een paar glinsterende ogen openden we de dozen om de inhoud stuk voor stuk uit te pakken en te bekijken.

Twee sets Mosko Moto Reckless Revolver 80. Eén in de originele kleur Black en één in de kleur Woodland. Mijn man had graag de te verwachten nieuwe kleur Stardust gehad, maar die wordt naar verwachting pas later dit jaar beschikbaar gesteld. Dat ging ons te lang duren. Mijn man heeft de set naar verwachting in April namelijk al nodig.

Met een grote grijns kon ik mijn geduld niet bedwingen en met behulp van de handleiding was ik al gauw bezig om de eerste set in elkaar te zetten, om bij de laatste twee onderdelen toch even te grommen. Twee schroefjes van de zogeheten aux-pockets zijn nog niet zo simpel vast te krijgen. Die hebben toch een aantal keer wat frustrerende reacties bij mij ontlokt. Het is maar goed dat mijn man vaker met een schroevendraaier in zijn handen staat. Die hielp dan ook maar gauw voordat de bijgeleverde torx door de woonkamer vloog.

Het lukte gelukkig uiteindelijk om beide sets volledig in elkaar te krijgen. Ook gelijk afgesteld zoals wij beide denken het voor onszelf fijn vinden.

Vandaag in het zonnetje een klein proefrondje gemaakt om foto’s te kunnen maken en te controleren of de set correct op zijn plek blijft zitten.

Waarom we kiezen voor deze tassen? De kwaliteit van Mosko Moto is ongekend hoog. Duidelijk gemaakt om bestand te zijn tegen een serieus stootje. Ook hun service is erg goed. Het systeem is duidelijk ontworpen door liefhebbers van avonturen. Gaat er een strap stuk? Deze is onderweg zeer simpel te vervangen zonder dat je naald en draad nodig hebt. Dat ondervonden we persoonlijk in Italië. Daarbij komt dat wij met enige regelmaat wisselen tussen onze motoren. De ene keer zijn we op pad met de Africa Twins en de volgende keer zijn we weer aan het spelen met de Tweeling. Dat betekend dus dat we graag iets wouden hebben wat we makkelijk konden uitwisselen tussen de motoren.

Wat ook fijn is van dit systeem is dat je makkelijk kan uitbreiden door de molle panelen. In hoeverre we dat gaan gebruiken weten we nog niet. Immers lijkt de inhoud meer dan groot genoeg. Zeker omdat het ook zeer makkelijk is om spullen te bevestigen onder de zogeheten bever tail.

Wel merkte ik op tijdens het proefrondje dat de drybags gebaad gaan zijn aan een beetje stof. Dan zijn ze makkelijker in en uit de leg holster te krijgen. Dat gaat nu nog erg stroef door de nieuwigheid.

Het laatste punt is veiligheid. Zeker bij off road rijden waarbij het risico op vallen met de motor toch een stuk groter is dan op vertrouwde verharde wegen. Soft luggage heeft de eigenschap mee te buigen en zo de energie van een val op te vangen. Zeker wanneer je met je been er nog onder ligt. Het risico op beenletsel word zodoende verkleind.

Wil Mosko Moto ontzettend bedanken voor de hulp en het meedenken! Wij kijken uit naar onze toekomstige avonturen met deze tassen!
Het kost wat, maar dan heb je ook wat!

5 Maart 2022

Vrijheid. Een fragiel begrip.

Nederlanders zijn ongeveer wereldkampioen in klagen. We kunnen werkelijk op alles wel wat negatiefs hebben. Of het nu is om hoe de buurman zijn gordijnen heeft hangen of wanneer het zonnetje eindelijk zich vertoont om vervolgens te klagen over zonnebrand.

Er wordt zelfs geklaagd over vrijheid. Dat we in ons kleine kikkerlandje niks meer mogen. Dijken worden voor motorrijders in het weekend afgesloten. Wanneer je een kilometer te hard rijd loop je het risico op een boete die al gauw meer kost dan een gemiddelde week boodschappen.

Toch worden de Nederlanders weer even op de feiten gedrukt. Vrijheid is namelijk niet vanzelfsprekend. Nederland herwon zijn vrijheid nadat de geallieerden het land bevrijde van de bezetters tijdens de Tweede Wereldoorlog om vervolgens een lange weg van wederopbouw te moeten doorstaan. Zelfs vandaag de dag nog zijn gespecialiseerder bezig om achter gebleven munitie van die periode te verwijderen en onschadelijk te maken. Zijn we zomaar even een slordige 77 jaar verder.
President Poetin besloot om Oekraïne binnen te vallen onder het excuus het land te willen demilitariseren. Intussen zien we steeds meer de bewijzen dat dat excuus geen onderbouwing heeft. Vele Oekraïners moeten hun vertrouwde omgeving, hun thuis, verlaten. Letterlijk ontvluchten omdat de kogels en bommen rond de oren vliegen.
Het laat zien hoe fragiel vrijheid is.

We kijken vanuit ons kikkerlandje lijdzaam toe naar de gebeurtenissen die plaatsvinden. Vele willen helpen. Vele zouden meer actie willen ondernemen. Vele willen dat het “Grote Westen” meer actie gaat ondernemen. Maar kan dit? Op dit moment is denk ik het antwoord nee. De risico’s zijn vreselijk groot wanneer je een kat (President Poetin) in het nauw drijft. De kans dat een dergelijke actie potentieel een veel ergere situatie kan ontketenen is te groot.

Het enige wat Europa nu kan doen is lijdzaam toekijken en diegene die het land ontvluchten opvangen, voorzien van eten en een droog dak en samen met hun hopen dat hun thuis in de toekomst weer veilig te betreden is.

Het is lastig om vervolgens wat positiefs te schrijven. Natuurlijk heb ook ik mijn mening op deze hele situatie, maar ik ben met deze blog niet gestart om mijn politieke meningen te uiten. Natuurlijk leef ik mee. Natuurlijk hoop ik op een goede afloop. Het enige wat we kunnen doen is de vluchtelingen ondersteunen daar waar wij dat kunnen. Op hoop dat zij in de toekomst thuis ook weer kunnen genieten van vrijheid.
Vrijheid…. Fragiel en niet vanzelfsprekend. Dat wij Nederlanders dit hopelijk goed beseffen.

23 Februari 2022

Holland is made by the Dutch.

Een veel gebruikte gezegde in Nederland. Zeker wanneer we als Nederlanders aan het converseren zijn met buitenlanders.

Nederland staat bekend om zijn kracht rondom watermanagement. Al sinds de 14de eeuw zijn Nederlanders bezig met het inpolderen van water, waarna deze polder werd onttrokken van water om zo meer vruchtbaar land te creëren. Hierdoor ligt zo’n 26% van Nederland onder de zeespiegel en is in totaal 55% van het land beschermd door dijken.

Ondanks alle bescherming kent de geschiedenis van Nederland diverse stormvloeden. Zo stond een groot deel van het noorden van Nederland onder water in 1196 tijdens de Sint-Nicolaasvloed. In 1287 was het noorden van Nederland weer de dupe. Bij deze vloed lieten zo’n 50.000 à 80.000 mensen het leven. In 1334 stroomt een groot deel van Walcheren onder water tijdens de Sint-Clemensvloed. Ook hierbij komen duizenden mensen om het leven. In de 15de eeuw tussen 1404 en 1424 werd Zeeland drie keer getroffen door een Sint-Elisebethvloed om vervolgens later in dezelfde eeuw nogmaals onder water te lopen tijdens de eerste Cosmas- en Damianusvloed.

En zo kende Nederland iedere eeuw diverse stormvloeden waarbij vele mensen hun leven verloren. Toch gaven de Nederlanders niet op. Ze kunnen een hoop klagen, maar houden toch van hun kleine eigen ingepolderde landje. Nederlanders zijn een trots volk. Zeker als het gaat om hun land.

Iedere provincie heeft zo zijn eigen identiteit. Zo bestaat de vlag van de provincie Zeeland uit een aantal blauwe/witte golven met een prachtige trotse leeuw. De bijbehorende Latijnse wapenspreuk zegt veel over het karakter van deze provincie. Luctor et Emergo. Ik worstel en kom boven.

Die spreuk maakt echter niet alleen de bewoners van Zeeland waar, maar ook de rest van de Nederlandse bevolking kent de kracht die hierachter schuil houdt.

Eén van de meest bekende en recentere watersnoodrampen was die van 1 februari 1953. Er woede op die dag een zware noordwesterstorm met windkracht 10. In combinatie met springtij kwam het zeewater op uitzonderlijke hoogte te staan. Het hoogst werd het zeewaterniveau gemeten bij Vlissingen op 4,55 meter +NAP. De dijken waren hier toen der tijd niet op berekend. Het resulteerde in meer dan 150 dijkdoorbraken in de provincies Zeeland, Zuid-Holland en Brabant waardoor meer dan 150.000 ha land onder water kwam te staan. De gevolgen waren desastreus.

Maar ook na deze ramp besloten de Nederlanders hun eeuwig duurde gevecht tegen het water niet op te geven. Na het tijdelijk herstellen van de dijken, het terugwinnen van verloren land en tijdens het vinden van hun dagelijks leven, werd een groot plan uitgewerkt.

Nederland wou zichzelf beter gaan verdedigen tegen het water. De Deltawerken werden bedacht, uitgerekend en vervolgens gebouwd. Een waar kunststukje van enginering van de Nederlanders. Op 1958 was het eerste deel van dit bijzondere project gereed voor gebruik. De Hollandse IJsselkering. Het laatste en 14de deel van de Deltawerken werd in 1997 in werking gesteld. De bijzondere Maeslantkering. Ruim tien onderdelen van de Deltawerken zijn geheel of gedeeltelijk onderdeel van de Provincie Zeeland. Een Provincie die zeer kwetsbaar is voor de grillen van het water.

Deze prachtige Deltawerken hebben vorige week zeker hun dienst bewezen. Een drieling van stormen troffen ons kleine landje hard. Dudley, Eunice en Franklin. Zeker tijdens Storm Eunice met windkracht 11 stelde de Deltawerken voor de proef. Deze doorstond de Deltawerken met vlag en wimpel.

Vele mensen in het verleden lieten het leven tijdens de vele stormvloeden. Gelukkig waren een aantal briljante mensen die deze Deltawerken bedachten en lieten bouwen. De gevolgen van de drieling vorige week hadden mogelijk onoverzienbaar geweest zonder deze verdediging tegen het water.

Zodoende stopte ik einde van deze middag met Lazuli bij het watersnoodmuseum en monument in Ouwerkerk. Dankbaarheid tonen als in Zeeland geboren Nederlander aan de vorige generaties dat zij hun gevecht tegen het water nooit hebben opgegeven.

12 Februari 2022

Voorbereidingen op nieuwe avonturen.

De dagen worden langer en de natuur begint langzaam te ontwaken uit zijn winterslaap. Dat betekend ook dat we voorzichtig, maar ook ongeduldig uitkijken naar de stijgende temperaturen. Dagelijks worden dan ook de weersverwachtingen in de gaten gehouden.

Ondertussen is Lazuli afgelopen weet uit logeren geweest bij Benjan Motoren in Ridderkerk. Zij hebben hem heerlijk vertroeteld met benodigde verse oliën, nieuw luchtfilter en aanvullende controles.
Buitenom het verwennen van de motoren, zijn we ook bezig met inventariseren van benodigdheden voor onze toekomstige avonturen. Van bagage opties tot potjes en pannen.

Toch is het stiekem nog niet zo simpel. Ruimte op de motor is immers beperkt. Ook willen we voorkomen dat we de motoren dusdanig gaan volpakken dat ze veranderen in verhuiswagens. Gewicht beperken is hier dan ook een aanvullende factor.

Dat betekend ook weer niet dat we alle comfort over de boeg gooien. Zo hebben we onze ogen laten vallen op een mooi ruim iglo-tentje die normaal geschikt is voor drie personen, welke buitenom een hoge regen resistentie ook de aanvullende comfort heeft van een grondzeil in het luifel gedeelte. Wat betreft het slapen hebben we dan weer de beschikking over goede slaapzakken en kleine kussens.

Ook wordt er nagedacht over hoe we ons ontbijt en avondeten klaar maken. De hiervoor benodigde pannen en/of potten dienen geschikt te zijn voor zowel koken op een propaan brander dan wel op open vuur en natuurlijk betekend dit dat we moeten gaan leren zelf een vuurhaard te starten met behulp van een compacte vuurstarter (bijvoorbeeld magnesiumstokje).

Het voordeel is tegenwoordig ook dat veel te vinden is qua ervaringen, tips en tricks via google en YouTube. Bijvoorbeeld Beards, Bikes and Camping, Dork in the Road, Her two Wheels en Moto Camp Nerd hebben veel informative beschikbaar op basis van vele ervaringen.

Al dit intensief uitzoeken zorgt ervoor dat we steeds meer zin hebben om op pad te gaan. In ieder geval is de eerste en grootste investering gedaan voor dit jaar. Hierover kom ik op terug bij een toekomstige blog.
Voor nu kijk ik vooral uit naar het eerste ritje van het seizoen met Lazuli!

29 Januari 2022

Soms geeft het leven je citroenen.

Al langer ben ik aan het rommelen met gezondheid. Al jaren is bekend dat ik helaas het hypermobiliteitssyndroom heb. Inclusief bijbehorende neven effecten hiervan. Aanvullend ben ik al sinds mijn vierde levensjaar zwaar rug patiënt door een aantal zwaar beschadigde ruggenwervels. Dit alles voelt echter als het minst grote probleem. Ben er immers van jongs af aan mee opgegroeid en weet eigenlijk niet beter.

De afgelopen 20 á 25 jaar heb ik echter wel wat andere blessures opgelopen waar ik echt mee om moest leren gaan. Zoals het volledig afscheuren van de kruisbanden in één knie. Diverse botbreuken die weer andere slijtage problemen opleverde etc.

Toch heb ik alle medische beperkingen mij nooit laten tegen houden. Uiteraard zijn er bepaalde dingen die niet meer gaan, maar dat betekend niet dat niks meer kan. Geniet immers ontzettend van mijn paard, de motoren, de avonturen samen met mijn man, etc.
Laatste maanden kreeg ik wel wat te verduren die behoorlijk inhakte in mijn energie. Meermaals een zware keelontsteking, veel koorts en heel veel hoesten genereerde toch zo zijn beperkingen die ik niet gewend ben.

Na diverse kuren aan medicijnen en onderzoeken is nu eindelijk bekend wat er aan de hand is. Op bijna 36-jarige leeftijd kreeg ik van de week te horen van de longarts dat ik een vorm van astma heb.

Best apart om dit te horen te krijgen. Toch verklaard het een hele hoop. Ook in de jaren dat ik zeer intensief sportte had ik altijd problemen met controle over mijn ademhaling. Het resulteerde dan ook regelmatig in dat ik tijdens wedstrijden in de proef of een gevecht dan maar mijn adem inhield tot het einde. Dat voelde effectiever dan chronisch na adem snakken. Dat deed ik daarna dan maar.

De afgelopen maanden begonnen mijn longen echter ook het dagelijks leven in de weg te zitten. Het is dan ook erg fijn hier eindelijk wat duidelijkheid in te hebben. Dat betekend dat ik met ondersteunende medicatie hopelijk weer op een niveau kan komen welke voordelen gaan opleveren voor zowel het trainen met mijn paard als het trainen en rijden met de motoren!

Kijk dus met goeie moed vooruit en probeer van die citroenen een lekkere citroentaart van te maken!

7 Januari 2022

TV kijken. Iets wat wij niet heel veel doen, behalve in de winter. Dan staat de TV wat vaker aan tijdens de donkere avonden.

In deze donkere periode tellen de meeste mensen af richting het einde van het jaar met bijbehorend traditioneel vuurwerk. Mijn man doet dit echter niet. Nee hij telt de dagen af richting de start van één van de mooiste rally’s van de wereld. De rally Dakar. Dat betekend ook dat met enige regelmaat voorafgaand dat ik elke keer de woorden “Danger two, Danger three” uit de box van de TV hoor komen. Hij had al voorpret met de PlayStation. Hij probeert in iedere klasse nu bovenaan te komen in een Dakar-game.

Dakar. Wat een prachtige rally om te volgen. Nederlanders zijn vaak toch in redelijk grote getalen aanwezig. Maar het is dan ook een rally met een prachtige geschiedenis. De eerste keer Dakar vond plaats in 1979. In 2009 verplaatste de Dakar voor een aantal jaren richting Zuid-Amerika vanwege terroristische dreigingen. Sinds 2020 is de rally weer terug in het Midden-Oosten.

In de tussentijd zitten we nu al sinds zaterdag 1 januari iedere avond te genieten van een dagelijkse samenvatting van de Dakar met bijbehorende indrukwekkende beelden. De prachtige omgeving, de gouden duinen bijna zo hoog als bergen, adembenemende rotsformaties en bijbehorende uitzichten.

Wat een diep respect heb ik toch voor alle deelnemers. Of ze nu op de motor zitten, in een auto/buggy of een vrachtwagen. Het is een waar genot om te kijken naar hun ongelooflijke rijkwaliteiten.

Het is voor de diverse regelmatig afzien. Maar bij dat afzien zie je ook mooie dingen. De manier waarop de deelnemers naast het rijden van de wedstrijd ook elkaar helpen is bewonderingswaardig. Of het nu gaat om lostrekken, terug op de wielen helpen of vlak voor de start van een stage met diverse teams nog even snel onderdelen vervangen bij één die onderweg naar het startpunt al wat pech had. Het respect onderling is erg groot en de manier waarmee ze hiermee omgaan geeft een bijzondere enthousiaste vriendelijke sfeer in beeld.

Naast de reguliere klassementen is sinds een paar jaar nu ook de Dakar Classic. In deze groep rijden diverse historische voertuigen mee. Die ooit gewoon meegedaan hebben aan de Dakar, tot rijdende legendes zoals het Tweekoppige Monster van Jan de Rooy. Wat een plezier om diverse legendes te mogen zien rijden.

Het is in ieder geval een groot plezier om deze donkere avonden de Dakar te volgen. Zelf zal ik nooit dat niveau halen of überhaupt willen halen. De risico’s die regelmatig genomen zijn vind ik voor mij persoonlijk te groot. Desalniettemin zorgen de beelden wel ook voor dat ik uitkijk naar onze eigen avonturen dit jaar en de komende jaren!

23 December 2021

De kortste dag van het jaar hebben we weer achter de rug en de feestdagen komen snel dichtbij. Dit betekend ook dat de gemiddelde temperatuur daalt tot een niveau van mogelijk sneeuw en ijs.

Dat betekend ook dat het einde van 2021 nadert. Een jaar welke gevuld was met moeilijkheden, maar ook met mogelijkheden. Afhankelijk van hoe je er mee omgaat en met welke instelling je de toekomst benaderde.

Highlights van het jaar kiezen is dan ook moeilijk. Het seizoen beginnen in het mooie Luxemburg welke onze harten altijd opwarmt. Het verkennen van Nederland alleen met de tent achterop de motor. De grote hoeveelheden schaterlachen, goede eten en genieten van mooie omgevingen met vrienden. Het triomfantelijke gevoel bij het bereiken van de top van diverse bergen via onverharde paden. Het overwinnen van angst met het rijden van grotere motoren. Etc. Hier valt bijna niet uit te kiezen.

Kijk dan ook terug op een jaar waar ik persoonlijk mooie stappen heb gemaakt op het gebied van de motoren. Het zorgde voor een grote persoonlijke groei. Paar jaar geleden kon ik te terughoudend zijn. Was mijn man één van de mensen die mij moest overtuigen de stap te zetten. Nu staan we op één lijn en kijken we met volle energie uit naar ons volgend avontuur.

Dat volgend avontuur begint al in grote lijnen vorm te krijgen. Zo kijken we samen hoe we dat avontuur willen invullen. Tips en tricks zoeken we op, maar ook wat we nodig gaan hebben qua materialen. Vooral slim bedenken, want we hebben dan niet de onbeperkte ruimte van de auto en aanhanger tot onze beschikking. Dit betekend diverse investeringen. Van klein tot groot waarvoor we de eerste stappen hebben gezet.
Dit alles zorgt er dus ook voor dat ik met veel plezier uitkijk naar 2022.

Wens dan ook iedereen fijne feestdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar!

27 November 2021

Eigenlijk stond dit weekend in de planning om Lazuli te wassen. De huidige weersomstandigheden zorgen er echter voor dat ik liever verstop onder een dekentje op de bank met een grote mok warme chocomel. Niet echt heel productief.

Om toch een beetje nuttig te zijn heb ik dan maar de laptop aangezwengeld en ben ik begonnen met de voorbereidingen voor twee georganiseerde motorritten volgend jaar. Datums moet ik nog vastleggen, maar de concepten van de diverse routes heb ik klaar staan.

Wel heb ik mijzelf een uitdaging gegeven bij één van de twee ritten. Dit zal een rit zijn in het teken van geschiedenis. Dat betekend dus niet zozeer veel kilometers maken, maar een hoofdstuk van de geschiedenis van Zeeland bezoeken. Een combinatie van mooi Zeeland met bijzondere bezienswaardigheden en mogelijk het bezoeken van een tweetal musea.

Dat betekend dus veel uitzoeken. Want dat het zal niet alleen voorrijden zijn, maar ook bij de geplande stopplaatsen ook echt wat kunnen vertellen van de betreffende plek en de relatie tot het onderwerp die word verkend.

Het geeft mij energie en goeie moed voor hopelijk een mooi 2022 wat betreft de diverse motorritten en avonturen!

21 November 2021

De planning was in eerste instantie om vorige week zondag een laatste rondje van het seizoen met Lazuli te rijden. Helaas bracht een stevige keelontsteking met bijbehorende ongemakken wat roet in het eten.
Had verwacht dat de weken tot mijn verplichte winterstop geen kans meer zou krijgen. Na een week overleven op water, hoesttabletten, een stevige antibiotica kuur en Netflix, kwam vandaag toch de mogelijkheid om een laatste rondje onder de najaarszon te rijden.

Met regelmatig de wind in de rug, voelde het zonnetje bijna warm. Het was onderweg genieten van de prachtige herfstkleuren en de rust op de weg. Een mooie gelegenheid om langs de waterkant ook even te genieten van het uitzicht en van een stukje geschiedenis van Schouwen-Duiveland.

Zo kan je langs de waterkant van de Schelde een verlaten kerktoren bezoeken (Plompe Toren). Het is het enige wat nog over is gebleven van het dorp Koudekerke (Schouwen-Duiveland). De restanten van het dorp zijn te vinden onder het wateroppervlak van de Schelde. De Schelde had namelijk gewonnen van de bewoners, waarna het dorp werd verlaten rond 1700. Alleen de Plompe Toren overleefde de opkomst van de Schelde. In de zomermaanden is er zelfs de mogelijkheid om de binnenkant van de Plompe Toren te bekijken.

Na het rondje langs de dijken van het eiland verwende ik Lazuli met twee flesjes Forte en wat nieuwe brandstof. Hij mag nu langzaam zijn winterslaap in. Komende weekenden zal in het teken staan van het intensief wassen van Lazuli. Vanaf maart mag hij weer met mij mee.
Gelukkig hebben we voor de wintermaanden ook nog de beschikking over de Tweeling. Die mogen dan wel mee met ons.

24 Oktober 2021

De weersvoorspelling voor dit weekend waren positief. In afwisseling tot de meeste weersverwachtingen klopte het deze keer ook nog eens.
In eerste instantie was de planning dit weekend met mijn man en een vriend onverharde wegen in Zeeland op te zoeken. Helaas was ons gezelschap ziek. Dat betekende weer even nadenken wat te gaan doen. We besloten dan maar eens een off-road route van Wikiloc af te plukken in het Brabantse land en te proberen.

Dat betekende dus vanmorgen de Tweeling weer opladen en gauw richting Hilvarenbeek rijden. Daar lieten we de auto en aanhanger achter en werden we vergezeld door een Yamaha Ténéré 700 rijder uit België. Die had een oproepje geplaatst via een Facebook-groep waarop ik had gereageerd.

Dat betekende met z’n drieën dus vreselijk genieten van de herfstkleuren, een heerlijk zonnig terrasje tussendoor, regelmatig lachen en een fantastische afwisselende route.

De route had van alles. Van zachter tot hard zand tot het enkele malen moeten worstelen met modder en het trotseren van door de laatste storm gesneuvelde bomen. Het rustig passeren van wandelaars met of zonder hond(en) tot het even rustig aan de kant wachten tot de menners en/of ruiters ons veilig hadden gepasseerd voordat wij onze eigen stalen rossen weer wakker schudde.

Ook werden we tweemaal aangesproken. Eén keer door een boswachter en één keer door de Koninklijke Marechaussee. Beide waren zoekende/oplettend naar de zogeheten wild crossers, maar kwamen al gauw tot de conclusie dat wij niet tot de betreffende groep behoren. Het waren beide goede gesprekken met een glimlach en vriendelijk gedag, waarna we zonder problemen onze weg konden vervolgen.

Het met een vriendelijke glimlach, even rustig aan doen, een zwaai van gedag links en rechts proberen wij dan ook een positieve indruk achter te laten bij allen die wij tegen komen. Ze willen immers net zo kunnen genieten van zo’n prachtige dag en omgeving als wij dat doen.

Kan dan ook niet anders concluderen dat het een super geslaagde dag was!

11 Oktober 2021

Buitenom de Tweeling, mocht ook Lazuli afgelopen weekend weer mee op pad.

Vrijdagmiddag had ik de mogelijkheid om op tijd de computer af te sluiten op mijn werk. Dat betekende in het zonnetje binnendoor richting stal rijden.

Het westelijke deel van Nederland mag misschien niet heel rijk zijn aan bergen en veel bochten, maar toch kent ook dit deel van Nederland bijzonderheden. Één er van is de stormvloedkering.

Buitenom het beschermen van het land tegen het water, moest wel nog steeds een mogelijkheid aanwezig zijn om schepen door te laten. Zowel beroepsvaart als pleziervaart. Dat betekende dat richting het havengebied van Rotterdam de bijzondere Maeslantkering werd gebouwd, welke alleen dicht gaat wanneer noodzakelijk is. Hierdoor heeft beroepsvaart weinig last van dit bijzondere kunstwerk aan kust bescherming.

Bij de stormvloedkering werd gekozen voor een sluis welke overwegend door kleiner beroepsvaart en pleziervaart wordt gebruikt. Deze Roompotsluis is echter niet geheel standaard. Als onderdeel van de kust bescherming betekende dat deze sluis wel tegen een stootje van de Noordzee aan moest kunnen. Dit resulteerde in een bijna bunkerachtig complex.

Het was dan ook prima vertoeven bij het aanwezige cafetaria, zittend in de zon met bewondering naar een civieltechnisch hoogstandje te kijken. Om dan ook nog getrakteerd te worden op prachtig stuurwerk van een bijzonder vrachtwagentransport is dan gewoon meegenomen.

Zondag stond in het teken van de georganiseerde motor toerrit van MotorTotaal in Terneuzen. Had mijzelf als vrijwilliger opgegeven om als voorrijder te dienen voor diegene die geen GPS hadden. De weg naar het startpunt was wel een beetje fris en soms met zeer weinig zicht door de mist. Nadat de mist was weggetrokken was het gewoon genieten. Het was een prachtige route van een kleine 150 kilometer door het mooie Zeeuws Vlaanderen.

Het was dus weer een goed gevuld motorweekend.

9 Oktober 2021

Oktober staat over het algemeen in het teken van de seizoenswisseling voor de natuur. De bomen beginnen de prachtigste kleuren te tonen en de dieren veranderen langzaam in wandelen knuffeldieren met hun dikker groeiende wintervacht.

Oktober betekend ook vaak wisselende weersomstandigheden. De regen doet vaker zijn intreden en in combinatie met vaak een stevige koudere wind, maakt dat je soms liever met een warme chocomel bij een openhaard zou willen kruipen.

Toch kent oktober ook bijzonder mooie dagen. Van die dagen zoals vandaag. Zon, weinig wind, een heerlijke gevoelstemperatuur en een prachtige zonsopkomst en ondergang.

Het is dan ook een dag die we niet wouden laten schieten en besloten van de week al om de Tweeling maar eens weer uit te laten. Manlief had de banden weer gewisseld naar de noppenbanden en klaar gemaakt.

Even gauw met de aanhanger reden we naar Asten, waar we bij een carpool de Tweeling van de aanhanger afhaalden en onszelf klaarmaakte om weer een stuk van de Trans Euro Trail in het zuiden van het land te gaan rijden. Het aangrenzende Nobis hotel bij de carpool bood heel lief aan dat de auto en aanhanger wel achter het hotel uit het zicht van de openbare weg mocht worden geparkeerd. Kan niet anders zeggen dan dank u wel!

De Tweeling hadden rustig warm gedraaid en gauw zochten we de onverharde paden op. Bijna een jaar geleden reden we voor het allereerst op de TET. Volledig groen, niet wetende wat te verwachten. We merkte al gauw dat we nog wel groen zijn, maar toch duidelijk wat meer handigheid hebben gevonden. Een jaar geleden waren we blij dat we 30 kilometer hadden gereden in totaal op een dag. Nu zaten we in een paar uurtjes rijden al op bijna 150 kilometer en voelde we ons nog niet versleten.

Ondanks we wel iets handiger en vlotter zijn geworden, stonden toch al gauw tot bijna onze enkels in de blubber. Gelukkig was het overgrote deel van de paden zeer goed te doen.

We hebben dan ook weer genoten. Van het weer, de Tweeling, een tweetal prachtige stoomtrekkers, de natuur en weer de prachtige ruïne van Kasteel Bleijenbeek die we een jaar geleden ook hadden gepasseerd.

Morgen mag Lazuli mij weer gezelschap houden.

6 September 2021

Day after.

Afgelopen nacht lagen we rond 03:00 weer in ons vertrouwde bedje thuis samen met onze poezen kinderen. Het moment dat we in bed lagen voelde we definitief hoeveel energie de afgelopen week in Italië ons heeft gekost. Desondanks kijken we terug met een grote grijns naar deze top vakantie.

Ook de laatste twee dagen waren prima te doen. Zaterdag probeerde we nog het gebied Rocciamelone te verkennen. Een rustig gebied met een niet erg hoge moeilijkheidsgraad. Wel een prachtig uitzicht over de stad Susa.

Het betekende dat we weer redelijk op tijd de boodschappen konden halen in Oulx en op de camping Gran Bosco de barbecue voor de zoveelste keer aan het werk zette. Hierbij voor de afwisseling ene foliepakketje met groente en aardappels gemaakt. Hadden de dagen ervoor toch iets te veel vlees gegeten en dit deed niet veel goed op mijn maagzuur.

Zondagochtend stond in het teken van een noodzakelijke reparatie aan de Mosko Moto Reckless R80 die ik te leen heb van een mede avonturier. Een aantal straps braken eerder in de week, waarna duct-tape en tyraps het werk even over moesten nemen.

Via mail had ik contact gezocht met Mosko Moto en met veel geluk gingen ze afgelopen weekend aanwezig zijn in Italië voor de Hardalpitour San Remo – Sestriere. Ze zouden dus de extra straps voor mij meenemen en on-site repareren.

Dat betekende dus dat we om 09:30 de Tweeling wakker schudde en via de slingerende geasfalteerde weg richting Sestriere reden. Ook het betreffende stukje asfalt was weer geen straf om te rijden.

Arriverende bij de finish van de HAT-series in Sestriere, mochten we gewoon met de Tweeling doorrijden naar de stand van Mosko Moto. In een mum van tijd hadden ze de straps vervangen en laten zien hoe we de straps konden vervangen onderweg. Wat een ingenieus systeem!
Kan niet anders zeggen dan gigantisch blij te zijn met de service van Mosko Moto en hebben de andere systemen ook even kunnen bekijken. Was al erg fan geworden van het reckless systeem na mijn mini avontuur door Nederland samen met Panthertje, maar nu ben ik dat nog meer. Ze staan dus erg hoog op het verlanglijstje als investering komende winter voor ons volgend avontuur. Of we nu met de wegmotoren gaan of met de Tweeling. Dat maakt dan niet uit.

Hierna zijn we nog even een rondje wezen doen langs de reeds gearriveerde rijders die de HAT hadden gereden. Van grote bijna splinternieuwe KTM’s, GS’en, Africa Twins en Tenere’s 700 tot prachtige oudere machines zoals een DR650, een XT en een BigDR. Petje af voor de deelnemers. Zeker voor diegene die de Extreme hebben gereden. Dat was dit jaar 840 kilometer binnen 2,5 dagen. Dus inclusief twee nachten rijden, over soms mega uitdagende stukken. Iemand noemde online één deel een GS graveyard. Betrof een deel die je mocht omzeilen via een alternatieve route. Mocht je het niet aandurven.

Vond het mega interessant. Misschien in de toekomst doe ik ook eens mee. Maar voor nu ben ik puur een supporter en probeer ik eerst samen met mijn man onze eigen wegen en ritme te vinden met het off road rijden.

Gistermiddag hadden we alles ingepakt en zijn we buitenom wat tanken en avondeten in één stuk naar huis gereden. Moe, met spierpijn en met vele ervaringen rijker. We kijken terug op een prachtige vakantie!

3 September 2021

Een dagje trail and error.

Hadden vandaag het idee opgevat om zuidelijk nog een ronde te rijden die qua moeilijkheidsgraad goed te doen zou zijn. Helaas bij ieder entree punt van de track was de situatie redelijk recent veranderd. Ze waren allemaal afgesloten. Kan gebeuren natuurlijk. Zeker in een gebied waar we geheel onbekend zijn.

Mijn man gaf aan eigenlijk te versleten te zijn. Hij had een slechte nachtrust achter de rug en had te veel last van één van zijn ogen door het vele stof. Zodoende keerde hij terug naar de camping om een dagje uit te rusten, waarna ikzelf probeerde een pas te vinden in de buurt om te rijden.

Het idee had ik opgevat om te kijken hoever ik de Mont Chaberton op kon komen. Helaas kwam ik na een paar kilometer op een punt waar ik weer moest omdraaien. Ze waren druk bezig aan het pad en over de gehele breedte was een sleuf gegraven waar net vers beton in gegoten was. Het ging vandaag dus niet echt meer worden. Later begreep ik zelfs dat het hogere deel van deze bergpas al jaren is afgesloten.

Met een diepe zucht draaide ik de motor weer om, belde mijn man en gaf aan langs de supermarkt te rijden voor wat boodschappen en dan terug naar de camping toe te komen.

Zo gezegd zo gedaan. Samen zitten lunchen en eigenlijk heel de middag niks gedaan. Behalve een bloed hete douche genomen. Daar waren mijn spieren erg dankbaar om. Deze keer ook maar even extra lang de tijd voor genomen.

In de loop van de middag haalde ook bij mij de vermoeidheid mij in. Na een stevige middagdip (lees: uur liggen slapen) ben ik alweer rustig wezen kijken voor morgen. Opgeven doen we niet zomaar, dus hoop morgen toch weer een paar mooie tracks te vinden.

2 September 2021

Een dagje rustiger aan.

De afgelopen dagen heeft veel van mijn lichaam gevraagd. Het is maar goed dat volgende week weer een afspraak staat met de fysiotherapeut. Het gaat namelijk geen overbodige luxe zijn.

Dit zorgde ervoor dat we besloten wat rustiger aan te doen vandaag. Op tip van de campingeigenaar reden we richting Sestriere om hier vervolgens een pad te volgen de Mont-Cenis op. Bovenaan kom zouden we eindigen bij een boerderij.

Het was zeker een rustige en fijne pas om te rijden. Soms daagde deze heus wel uit, maar we vroegen geen moment onszelf af waar we nou eigenlijk mee bezig waren. Het was leuk rondrijden in een rustig tempo, genietend van de omgeving.

Helaas moesten we de tocht naar boven halverwege beëindigen. Op een gegeven moment kwamen we een gespannen draad over het pad heen tegen. Dit draad leek een afsluiting te zijn voor misschien de koeien, of om aan te geven dat verder rijden niet was toegestaan. We durfde dan ook niet brutaal te zijn om het open te maken. Rustig draaide we de Tweeling om en tokkelde we naar beneden.

Eenmaal beneden zochten we een track op die de naam “kleine ronde Lago Nero” had gekregen van mij. Het bergmeer Lago Nero hebben we niet bereikt, maar het was een leuk afwisselend rondje door voornamelijk bebost gebied. Het zorgde ervoor dat mijn lichaam vandaag een beetje bij kon komen van de afgelopen dagen.

Nadat we deze ronde met succes hadden afgesloten besloten we weer naar de Assietta te rijden en deze de andere kant op te rijden. De ervaringen die we hadden opgedaan de afgelopen dagen betaalde zich behoorlijk uit. We reden de pas soepeler dan de eerste keer en dat zorgde ervoor dat we regelmatig weer nieuwe dingen zagen onderweg.

Zo spotte we ineens een bunker uit de Tweede Wereldoorlog die we de eerste keer niet zagen en hebben we eindelijk een aantal bergmarmotten gezien.

Toch besloot de Assietta ons weer uit te dagen. Niet zozeer kwam oppervlak van de paden, maar doordat de wolken letterlijk de berg op klommen en het pad met regelmaat te verhullen in nevel en mist. Dit gaf het rijden op de Assietta ineens een hele andere ervaring dan begin van de week.

Halverwege doorkruist het onverharde pad een geasfalteerde weg. Hier besloten we dat het even genoeg was. We hadden voor ons als beginners al aardig wat kilometers erop zitten. Zodoende het adres van de supermarkt in Oulx in de Garmin ingetikt en zijn we de laatste 50 kilometer terug over het asfalt gereden.

Hier veranderde onze Tweeling ineens. Zomaar ineens waren het geen berggeiten meer, maar een stel wendbare asfalttijgers. Het was even een verademing om een stabiele ondergrond te hebben en ondanks dat de Tweeling groot formaat wielen hebben, speelde ze met de bochten alsof ze raszuivere supermoto motoren waren.

Laat zo zeggen. De aankomsttijd bij de supermarkt veranderde met enige regelmaat in positieve zin. Mijn man vond dat dat de schuld van de Garmin zelf was.

Het was nog maar 8 kilometer naar de bestemming toen helaas één van de Tweeling besloot wel erg hard te hebben gewerkt. Met behulp van een waarschuwingslampje liet zij toch duidelijk weten een beetje erg warm te krijgen. Gauw aan de kant gezet en maar even laten afkoelen.

Na een tijdje waren de Tweeling weer beide klaar voor en reden we het laatste stukje. Boodschappen gehaald, de camping bereikt, opgeruimd en gegeten kijk ik weer tevreden terug naar een mooie dag. Misschien niet zo intensief als de afgelopen dagen, maar dat hoefde ook niet.

Morgenochtend kijken we eerst even naar de diverse weerkaarten voordat we op pad gaan. Het weer gaat wat invloed hebben op welke richting we gaan opzoeken met de Tweeling.

1 September 2021

Een dag van grenzen verleggen.

Deze ochtend waren we iets trager dan gepland. Gedeeltelijk ook omdat we erachter kwamen dat de supermarkten niet echt vroeg open gingen zijn. Zodoende maar in de Bistro van de camping een ontbijt genuttigd.

Dit veroorzaakte dat we pas rond 10:30 met de Tweeling op pad gingen.
Vandaag stond Monte Jafferau in de planning. Iets ten westen van Salbertrand draaide we de weg op genaamd Str. Militare Fenil-Pramand-Föens-Jafferau. Een weg met veel geschiedenis en zeer rijk aan de diverse forten. De eerste was Forte Fenil. Een indrukwekkend, in redelijk goede staat verkerend fort. Helaas kan je er met de motor alleen langs rijden en niet bij stoppen.

Al gauw veranderde het asfalt in onverharde ondergrond. Naar boven toe vroeg dit eerste deel al best veel van ons, maar we kwamen uiteindelijk wel aan bij een groter “plateau” waar we even konden bijkomen. Hier was ook een weg te vinden richting het tweede fort. Forte Pramant.

Het fort was gebouwd in 1905 en volledig operationeel geweest in beide Wereldoorlogen. Bovenop het fort waren namelijk vier grote kanonnen geïnstalleerd welke zeer regelmatig zijn gebruikt tijdens de oorlogen. De kanonnen zijn niet meer aanwezig, maar je kan nog wel zien waar deze waren geïnstalleerd. Dit betekende dus dat ik graag het fort wou bereiken.

Samen gingen we dus het pad op naar boven richting Forte Pramant. Het begon redelijk, maar geleidelijk werd deze steeds moeilijker om vervolgens na een haarspeld in een situatie terecht te komen dat ik nog maar één uitweg zag. Recht vooruit kijken en behoorlijk gas bij geven. Dat lukte en bovenaan de volgende haarspeld had ik de mogelijkheid even bij te komen. Dit deel zorgde er even voor dat ik een adrenaline stond ontving waar je u tegen zei.

Mijn man daarin tegen kwam hetzelfde punt niet voorbij. Hier vond hij zijn huidige limiet en besloot om te draaien. Terug naar het veilige plateau. Het was wel even goed zo. Om eerlijk te zijn denk ik dat de originele vering van zijn motor niet meehelpt. Die van mij staat namelijk voor en achter op Hyperpro vering.

Daar stond ik dan. Ontzettend aan het twijfelen om dan ook maar om te draaien, maar het volgende deel van het pad leek mij makkelijker na wat verkennen te voet en toen een Duitse dame haar BMW GS rustig naar boven draaide besloot ik er maar achteraan te gaan. Was te dichtbij om op te geven. Moment dat ik anderhalve bocht verder ineens voor Forte Pramant stond kon ik niet anders dan juichen. Blij dat niet was omgedraaid en toch had doorgezet om samen met de Duitse dame even een triomfantelijke vuist te delen.

Het is een indrukwekkend fort en als je de plek bestudeerd waar de kanonnen geïnstalleerd waren, kan je bijna niet voorstellen wat voor monsters dat moeten zijn geweest.

Trots stuurde ik een foto naar mijn man om vervolgens maar weer rustig naar beneden te hobbelen. Daar arriverende kreeg ik alleen maar de reactie van mijn man waarin hij zich afvroeg waarom hij niet met een normale vrouw was getrouwd.

Mijn man had weer wat moed verzameld en ik was weer een beetje afgekoeld. We vervolgde de weg naar de tunnel Galleria del Seguret. Hierin regende het harder dan soms buiten doet. De tunnel is echt zo lek als een zeef, mega donker en onverwacht erg lang om aan de andere zijde van de tunnel begroet te worden door de restanten van Forte al Seguret.

We reden gauw door om bij een naamloos fort te stoppen voor wat eten en drinken. Vanaf deze ruïne konden we Forte Jafferau hoog op de berg zien. Wat een indrukwekkend fort!

Forte Jafferau is gebouwd tussen 1896 en 1898 op een hoogte van 2805 meter en eveneens tijdens beide wereldoorlogen in gebruik geweest. Onderdeel van de Valle Alpino en één van de hoogst gelegen forten van de Alpen. Vooral om de aanwezige kanonnen te laten afvuren op Franse troepen. In 1945 werd het fort gebombardeerd door de geallieerden.
De restanten van de oude militaire weg naar boven kunnen nog steeds gereden worden om het fort te bereiken. Om het nu de makkelijkste weg is? Geloof dat we vanavond in ons bed nog na liggen te trillen van dit deel van de route. Dat betekende niet dat we het opgaven. Want met een grote glimlach op onze beide gezichten kunnen we zeggen dat we het gehaald hebben. De grootste traktatie hierbij was het fantastische uitzicht richting beide kanten van Monte Jafferau.

Via dezelfde weg zijn we tevreden terug naar beneden gereden en na wat boodschappen gehaald te hebben zitten we nu in onze tent bij te komen van weer de nieuwe ervaringen. Wel tot de conclusie komende dat zonder enige training te hebben gevolgd dit eigenlijk gekkenwerk is. De enige ervaring die we voor deze reis hadden was wat zand en modder in Nederland en misschien een verdwaald puinpad.

We zeggen in Nederland niet voor niets: Al doende leert men!

31 Augustus 2021

Nieuwe dag brak aan deze ochtend. Rustig wakker wordend keken we uit naar de volgende route.

Ergens voelt het alsof we de hoogtepunt van onze vakantie hebben bereikt. Want we gingen de Col de Sommeiller proberen te bedwingen. Fris en fruitig maakte we de Tweeling weer wakker en reden we eerst via de doorgaande weg naar het begin van deze bergpas.
Het eerste deel voelde zwaarder en intensiever aan dan gisteren, maar was goed te doen. We dachten dus dat het wel te doen ging zijn.

Hoe fout we zaten.

Ook het eerste deel naar boven nadat we de tol betaald hadden voelde goed aan. We hadden ritme en na wat gedag gezegd te hebben aan de langskomende koeien, vervolgende we met goede moed de weg naar boven. Hoe verder we kwamen hoe meer we ontnuchterd werden, want het werd steeds zwaarder. Zo zwaar zelfs dat we ons begonnen af te vragen waar we in hemelsnaam aan begonnen waren.

Het vroeg ontzettend veel van ons. De Tweeling daarin tegen hadden het prima naar hun zin.

Maar eerlijk? Het was iedere meter waard toen we ineens bovenaan op de grote vlakte arriveerde. We hadden het gehaald! Om vervolgens weer ontnuchterd te worden door een jongeman die met een zeer terechte kreet van triomf boven arriveerde. Het enige wat zowel wij, als alle andere die aanwezig waren konden doen was applaudisseren en ons pet afdoen voor hem. Hij haalde de top namelijk op een Kawasaki ZRX 1200 op reguliere wegbanden. Niet anders dan diep, diep respect. Chapeau!

Toen kwam een realisatie…. We moesten dezelfde weg terug naar beneden. Het moeilijkste deel moesten we nogmaals overbruggen en stiekem zagen we daar vreselijk tegenop.

Dat betekende dus bijna een half uur rond wandelen, wat drinken, eten, foto’s maken en moed verzamelen voordat we de uitdaging weer aangingen.

Uiteindelijk probeerde we de Tweeling toch maar weer wakker te schudden. Zonder bereik op de mobiel bovenop de pas was het inbellen van een helikopter niet mogelijk. Al hadden we bijna het gevoel dat het nog nodig ging worden ook. Eén van de Tweeling had er erg weinig zin in om nog op gang te komen.

Na wat aanmoedigen besloot deze toch zijn broertje te volgen de weg terug naar beneden en richting de bewoonde wereld.

We hadden het idee opgevat om onderweg naar beneden wat vaker te stoppen. Uiteindelijk deden we dit niet. Behalve dan bij de waterval om foto’s te maken, want geheel onverwacht ging naar beneden vele malen makkelijker dan naar boven.

We arriveerde weer bij het tolhuisje en daar sloegen we rechtsaf richting het enige aanwezige restaurant op de bergpas om even bij te komen en wat te eten en te drinken.

We verzamelde na een prima bord polenta met Goulash weer wat energie en vervolgende het laatste deel van de route. Terug gearriveerd in het dorp Bardonecchia schakelde ik een route in op de Garmin die we hadden ontvangen van een vriend. De gehele route rijden zou niet meer lukken, maar we dachten nog wel een deel ervan te kunnen doen voordat we terug naar de camping zouden rijden.

Op deze route vonden we echter onze limiet. De combinatie van te weinig ervaring en verkeerde type banden, zorgen ervoor dat we vast kwamen te staan op een mega stijl stuk. Hier was ik helaas ook een keer gevallen. Kon remmen wat wou, maar de motor bleef achteruit glijden om vervolgens de balans te verliezen. Viel niet hard, maar fijn was anders.

Na het oprapen van de motor probeerde we nog een stuk omhoog te rijden, maar uiteindelijke lukte het ons niet meer. We hadden onze huidige limieten gevonden en ook mijn reuma begon nu toch erg veel parten te spelen. De Sommeiller had namelijk ook al erg veel van mijn lichaam gevraagd.

Daar stonden we dan. Vermoeid en even niet wetende wat te doen. We besloten op deze zeer steile helling de Tweeling maar om te draaien. Het koste zowel mijn man als van mijzelf ons laatste beetje energie, maar het lukte. Vervolgens daalde we terug centimeter voor centimeter naar het meer vlakke deel om daar te besluiten de openbare weg terug naar de camping op te zoeken.

Moe, versleten en ondanks de tegenslag op het laatste stuk zijn we toch tevreden.

Morgen staat de volgende bergpas alweer op de planning.

30 Augustus 2021

Gisteren vertrokken we dus in alle vroegte. Om 3:00 in de ochtend ging de wekker al. Het is immers ruim 12 uur rijden richting de camping in Italië.

Onverwacht verliep de reis erg soepel. Zo soepel zelfs dat we rond 15:15 al arriveerde op camping Gran Bosco. Na inchecken, bracht de eigenaar ons naar het veld waar we de tent konden plaatsen. De aanhanger kon mooi op het terrein naast een paar anderen worden geparkeerd en de auto mocht op het parkeerterrein slapen.

We hadden alles redelijk snel overeind en de spullen op hun plek liggen. We dachten vervolgens maar even op tijd de innerlijke mens te voorzien van wat warme energie. Even vergeten dat in Italië etenstijden vaak iets anders ingedeeld zijn. We reserveerde dan dus maar een tafeltje voor twee om 19:00.

Ach ja. Daar zaten we dan op het terras. We moesten nog wat boodschappen halen, maar gingen even van uit dat dit niet eerder dan de volgende ochtend zou kunnen. Met veel geluk vond mijn man nog een supermarkt die open was op een klein kwartiertje rijden. Gevalletje, dan maar even snel wat ontbijt halen in plaats van bij de tent zitten duimen draaien tot het avondeten.

Het eten in de bistro smaakte ons goed. De rest van de avond gebruikte we om ons verder voor te bereiden voor dag 1 en wat tips in te slaan van reeds aanwezige avonturiers en de eigenaren van de camping.
Maandagochtend was het dan zover. Nog even snel op zeer korte afstand wat brood halen voor de lunch, om vervolgens na het ontbijt de Tweeling wakker te schudden. Ze hadden iets te veel genoten van hun schoonheidsslaapje. Besloten eerst even wat tegen te sputteren, maar nadat we hun influisterde wat vandaag op de planning stond gingen de interne paardjes toch gauw trappelen.

Via een weg die ook met onze andere twee stalen rossen geen straf was geweest reden we richting Meana di Susa. Via dit dorp reden we Colle delle Finestre op. Onze eerste onverharde bergpas naar een hoogte van 2.176 meter!

Het was even inkomen, maar oh wat hadden we het naar ons zin. Leuk om andere mensen te ontmoeten en mee te lachen, al pratende over de verschillende type motoren. Zo kwamen we ook regelmatig een groepje tegen die bestond uit twee adventure motoren en één Duke 390 op gewone wegbanden. Vond de beste man toch best moedig om op een naked deze type wegen te rijden.

Vanaf de Colle delle Finestre vervolgde onze route over de TET (Trans Euro Trial) die een deel van de Assietta route volgde. Een voormalige militaire bergweg, die zeker op diverse plekken niet echt breed genoemd kan worden. Was blij in ieder geval niet met een auto te zijn. Dan was het passeren van tegenliggers toch wat meer een uitdaging geweest.

Zonder we het al te veel door hadden reden we de volledige Assietta route uit richting Sestriere om daar achter te komen dat de TET route halverwege een afslag maakte. Thja, dan maar terug de Assietta op. Wat een straf (lees: sarcasme).

Nadat we de track van de TET terug hadden gevonden probeerde wij deze verder te volgen. Dit bracht ons op een stuk welke ons ineens toch erg uitdaagde qua daling. Vlak voor Sauze d’Oulx was de daling zo pittig dat remmen bijna onmogelijk was. Het was een gevalletje chronisch dwars naar beneden glijden. Denk dat dit kleine stukje van de route ons meer heeft laten zweten dan de rest van de dag. Maar eerlijk? We hebben het wel gedaan! En dat voor twee rookies op het gebied van off road rijden!

Op naar morgen!

30 Juli 2021

Luxemburg. Wat blijft het toch een fantastisch land. Jaarlijks proberen we diverse malen onze rust te vinden in dit prachtige land. We genieten dan ontzettend van de afwisselende natuur die het land bied. In het noorden de wat meer glooiende heuvels en hoe zuidelijker je komt, hoe meer rotsformaties je zal tegen komen. Wij houden dan ook van dit land.

Zodoende dat we weer een weekendje gepland hadden met de grote tent en onze motoren. Gezien mijn man op vrijdag nog een aantal uren moest werken, vertrok ik met mijn auto vol spullen, de aanhanger en mijn Panthertje al op donderdagmiddag richting de camping Le Moulin in Goesdorf. Net onder de strook van Esch-sur-Sûre.

Iets voor 18:00 arriveerde ik op de camping, zocht ik een mooi plekje langs het water, bouwde in 20 minuten de tent en had ik Panthertje bevrijd van de aanhanger. Daarna nog even de tent ingericht, alle spullen van zowel mijn man als mijzelf in het slaapgedeelte opgeslagen, om vervolgens in het café High Chapparal (eveneens van dezelfde eigenaren als de camping) de innerlijke mens te verwennen.

Gezien de temperatuur en weinig wind besloot ik dan ook na het eten nog even een ritje te maken met mijn stalen ros tot de zon onder ging. Even de heupjes losmaken.

De volgende ochtend schoof ik om 9:00 aan het ontbijt in het café. Voor mijn doen laat, maar had dan ook deze keer geen eigen ontbijt meegenomen.

Snel pakte ik mijn spullen en besloot in zuidelijke richting te rijden. Zeker de omgeving rondom Berdorf en Müllerthal blijf ik geweldig vinden. De rotsformaties met bijbehorende natuur verrassen mij elke keer weer in positieve zin. Elke keer zie ik weer wat nieuws.

Rustig zwierende reed ik vervolgens na een goeie bak koffie binnendoor richting het noorden. Mijn man had laten weten zo rond 14:30 te arriveren op de motor in Weiswampach. Besloten dus elkaar daar te treffen bij de lokale bakkertje en gezellig samen te genieten van een late lunch.

Mijn man was meer dan blij om eindelijk geen grote recht doorgaande wegen te rijden. We reden dan ook samen geheel binnendoor terug richting de camping. Het was zonnig, droog en het asfalt heerlijk warm. Het rubber van onze rossen beten dan ook fantastisch hierin vast. Zodoende gingen we na het eten samen ook nog een avondrondje doen.

De volgende ochtend waren we niet zo heel vlot. We wisten van te voren dat de weersvoorspelling voor de zaterdag niet het beste zou zijn. Dat werd bevestigd met het vallende water uit de wolken. Toch hadden we geen zin om stil te zitten en vertrokken we in de loop van de ochtend met de motoren naar Diekirch. Vorig jaar kwamen hier het Nationales Militärgeschichtliches Museum tegen. Op dat moment was het bijna 40 graden Celsius en vonden wij het te warm om in onze motorkleding door het museum de banjeren. Nu was echter het prima vertoeven in dit museum.

In vele documentaires wordt zelden gesproken over de gevechten die hebben plaats gevonden in Luxemburg. Ook in dit kleine landje is zwaar gevochten. Zeker toen de geallieerden, waarvan vooral de Amerikanen, in de winter van 1944-1945 probeerden het land te bevrijden. Zo hier en daar kan je hiervan hints vinden, zoals de tank bij één van de entree wegen van Wiltz.

Het museum is rijk aan overgebleven, dan wel volledig gerestaureerde, voertuigen die na de Tweede Wereldoorlog zijn achter gelaten. Zowel van de geallieerden als van de Duitsers. Ze hebben ook in het museum diverse scenes gebouwd. Onder andere ter ere van Battle of the Bulge. Hierbij zit ook een situatie zoals de 5th infanterie unit van de Amerikanen de nachtelijke oversteek waagde van de rivier Sauer richting Diekirch op 18 januari 1954.

Werkelijk over ieder detail was nagedacht. Het museum is rijk aan veel origineel materiaal. Zelfs de kleding was bijna volledig origineel. Alleen de mannequins binnen de “actie” displays en die geplaatst waren in, op en rondom de oude voertuigen hadden replica’s aan.

We hebben de rest van de ochtend tot begin van de middag gespendeerd in dit prachtige museum. Zoveel informatie. Zoveel te bekijken. Meermaals ook confronterend. Originele foto’s van de Tweede Wereldoorlog van de gevechten en direct na de bevrijding van Luxemburg, gaven regelmatig duidelijk beeld van de horrors. Ik behoor tot de generatie die oorlog binnen Europa nog nooit heeft meegemaakt. Hoop ook het nooit mee te maken. Kan zodoende absoluut geen voorstelling hebben van de angsten die de mensen hadden/hebben die dit toen, maar ook nu, moesten en moeten doorstaan. Het enige wat ik kan doen is hen die voor deze vrijheid en vrede hebben gevochten te respecteren, te eren en nooit te vergeten.

De rest van het weekend verviel eigenlijk in het niets ten opzichte van de geschiedenis die dit museum droeg. Want ook het gebouw zelf heeft de oorlog moeten doormaken. In één van de buitenmuren waren dan ook niet alle kogelgaten verstopt onder het pleisterwerk, maar juist in het zicht bewaard. Om te laten zien dat het geen verre geschiedenis was. Dat vele woningen waarin wij leven deze vreselijk tijd hebben doorgemaakt.

Kan dan ook een ieder dit museum aanraden.

Lest we forget. In respect and remembrance of the fallen ones.

8 Juli 2021

Zou bijna vergeten de laatste update (helaas wel een wat kortere update) van mijn mini avontuur te plaatsen. Het duurde immers niet lang of moest alweer aan het werk en terwijl ik weg was, had manlief in de avonduren bloedig staan klussen in de woonkamer. Dit betekende dus een noodzakelijke grote schoonmaak.

Op de camping in Maasbommel had ik de avond ervoor al netjes betaald. Hierdoor kon ik de volgende ochtend in alle rust inpakken. De buren hadden hetzelfde gedaan. Zodoende vertrokken we beide met vrolijk gezwaai ongeveer tegelijk op onze afzonderlijke tochten.

De route van vandaag zou zo’n 280 kilometer zijn. Rustig genietende van de prachtige natuur langs de rivieren, waarna de route dieper Brabant in slingerde. Besloot te proberen Baarle-Nassau / Baarle-Hertog te bereiken voor lunch en Panthertje te verwennen met een tankbeurt aan de Belgische kant.

Uiteraard voor typisch Brabant betekende dit dus dat meermaals onverharde wegen moesten worden getrotseerd. Wegen waar Panthertje niet geheel thuis voelde, maar dapper doorstond. Ondanks de volledige weg georiënteerde banden. Het voordeel is dan ook wel weer dat je soms pareltjes van historische gebouwen tegen kan komen.

Arriveerde in Baarle-Nassau waar het even zoeken naar een geschikt plekje voor Panthertje, zodat ik hem niet uit het oog zou verliezen. Rustig schoof ik op het terras en bestelde een pannenkoek met spek. Even lekker simpel.

Aan één kant is het prima vertoeven in het bijzondere historische Baarle-Nassau. Aan de andere kant was het een gigantisch komen en gaan van verkeer. Van auto’s tot vrachtwagens tot touringcars. Moet dan ook eerlijk toegeven dat het niet de meest rustige lunchplek was. Het smaakte gelukkig wel goed.

Na het afrekenen betekende het eerst maar aanschuiven in de lange rijen bij de Belgische pompstations. Het grote prijsverschil per liter ten opzichte van Nederlandse brandstofprijzen zorgde voor ongeveer een chronische spitsuren bij de pompstations binnen Baarle-Hertog. Begrijpelijk. Ging immers zelf ook niet voor niets geduldig in de rij staan.

Na het aftanken en het controleren van de buienradar besloot ik vanaf Baarle-Nassau tot Rozendaal binnendoor te rijden om vervolgens het laatste stuk via de grote weg naar huis af te ronden. Beetje op hoop de regen voor te blijven. Helaas. Het laatste uur kreeg ik de volle laag, maar moet eerlijk zeggen dat het mijn humeur niet meer kon verpesten.

Thuis arriverende kon ik alleen maar concluderen dat ik het vreselijk naar mijn zin heb gehad. Natuurlijk miste ik de gezelschap van mijn man, maar moet ook wel toegeven dat ik erg tevreden hierover was. Hopelijk lijkt mijn man het leuk om eens een keertje iets soortgelijks samen te gaan doen.

Op naar het volgend avontuur!

4 Juli 2021

Op dag 3 was ik weer op tijd wakker. Had aanzienlijk beter geslapen dan de eerste nacht. Dat betekende dan ook dat ik rond 7:00 rustig begon met inpakken en om 8:00 stond ik geheel klaar voor. Het was fris, maar heerlijk buiten. Na de eigenaren van de camping gedag te hebben gezegd, besloot ik de route van dag 2 eerst maar eens af te maken om vervolgens de route van dag 3 op te pakken.

Het duurde dan ook niet lang voordat ik alweer bij het volgende pontje arriveerde. Met enige regelmaat moest ik gebruik maken van de pontjes om rivieren over te kunnen steken. De ene betaalde ik gewoon met pin, maar er waren er ook bij die alleen contact geld konden aannemen. Gelukkig had ik voldoende contanten meegenomen om dit te ondervangen. Toch altijd wel handig.

Slingerend over de Maasbanddijk kwam ik langs een brug met een monument over de Tweede Wereldoorlog. Het drama van Niftrik. Vervolgens kwam ik dwars door Batenburg en langs Slot Batenburg. Natuurlijk hier ook een rondje gewandeld. Hou nu eenmaal van de geschiedenis.

We slingeren vrolijk verder en via het volgende pontje en de Maasdijk kwam ik in het oude Ravenstein terecht. Ook een plek waar genoeg te ontdekken is.

Voor mijn gevoel deed ik erg rustig aan. Hier en daar moest of wou ik afwijken van mijn route en besloot ik verderop rond 14:00 een lunch te nuttigen bij de oprit naar het pontje van Maasbommel. Hier werd ik met een brede glimlach ontvangen en besloot mijzelf te trakteren met een heerlijke salade.

Desondanks verdwenen de kilometers harder dan gisteren. Zodoende had ik de mogelijkheid om in een dorpje in de buurt een goede vriend te bezoeken. Na gezellig gekletst te hebben en wat gegeten reed ik terug naar Maasbommel en bouwde ik na zo’n 310 kilometer weer mijn tentje op. De buren op het tentenveldje waren twee gepensioneerden die half Europa verkennende met hun benenwagens (fietsen). Dat doe ik ze niet na. Wel respect voor.

Rond 23:00 kroop ik mijn slaapzak in. Nog een paar uurtjes en dan het laatste stukje terug naar huis.

2 Juli 2021

Dag twee van mijn mini avontuur begon al vroeg. Na een wat onrustige eerste nacht en al vanaf een uur of 5:00 wakker, besloot ik al op tijd in te pakken en zat ik rond 8:00 alweer op de motor.

Had het idee opgevat een route te volgen van een kleine 330 kilometer. Normaal niet zo’n probleem, maar ik merkte goed dat ik nog erg moe was van de lange rit de eerste dag. In combinatie met de onrustige nacht, had ik gelijk al mijn twijfels of het mij ging lukken.

Ondanks dat begon ik toch met goede moed aan dag twee. Dit betekende eerst richting de Afsluitdijk. Niet de meest spannende weg om te rijden, maar wel een kunstig stukje enginering en bouw. Zeker als je bedenkt wanneer deze gebouwd is. In 1927 begonnen ze met de bouw, waarbij in 1932 de Zuiderzee definitief werd afgesloten van de Waddenzee en vanaf 1933 werd deze open gesteld voor verkeer. De Zuiderzee werd definitief veranderd in het IJsselmeer.

Na een stop bij het moment op de Afsluitdijk reed ik door naar Friesland waar ik al gauw de grotere wegen achter mij liet en de smalle binnendoor wegentjes opzocht. Hier begon het al met een prachtige dijk die werkelijk heerlijk van links naar rechts zwierde. Er was geen recht stuk te vinden. Daarbij kwam dat het asfalt ook mega strak bij lag. Bijna van Luxemburgs niveau. Kon niet anders concluderen dat het een prima begin was.

Uiteindelijk rond 10:30 maakte ik mijn eerste stop. Geen idee meer waar, maar zat op en terras bij een bruggetje in Friesland. Het bruggetje ging om de haverklap open voor de bootjes die aanvoeren. De één nog mooier dan de ander. Het was in ieder geval geen vervelen op het terras om het schouwspel van tolbetalingen tussen de brugwachter en passerende boten te aanschouwen.

Na de innerlijke mens verzorgt te hebben ging ik gauw verder. De route die ik had gemaakt ging over soms hele smalle weggetjes en dijkjes. Hierdoor lag het tempo zeker niet al te hoog. Het was hier en daar ook stiekem best druk met fietsers.

Soms werd ik ook verrast. Zo kwam ik op een dijk een kanon moederziel alleen tegen. Dit bleek een hoogwaterkanon te zijn met bijbehorend kruithuisje. Door de uitleg over het kruithuisje moest ik wel grinniken. De manier waarop deze was gebouwd zorgde ervoor dat ik een typisch tekenfilm situatie inbeeldde in mijn hoofd. Grappig, maar vooral ook erg slim. Wat ik ook bijzonder vond was hoe lang het kanon wel nog niet in gebruik is geweest. Dat gaf wel de risico’s aan die het betreffende gebied aanwezig was. In Zeeland kende we iets soortgelijks, maar dan met behulp van de kerkklokken.

De route was werkelijk prachtig. Regelmatig doorkruiste deze historische dorpjes zoals Blokzijl. Deze liet mij er denk aan het stadje Willemstad in zuid Nederland.

Uiteindelijk eindigde ik in de achterhoek. Hier kon ik het niet laten om te stoppen bij The Gallery van de familie Aaldering. Ondanks dat ik pas om 16:30 binnen stapte vonden ze het geen probleem dat ik alle tijd nam voor een rondje binnen. Wauw. Wat een collectie. Leerde al wel heel snel af om maar niet te veel naar de prijskaartjes te kijken (bijna alles binnen is immers gewoon te koop). Heb wel mijn ogen uit gekeken. Wat een pareltjes allemaal. Zowel de auto’s als de motoren. Qua motoren viel wel op dat het overwegend Italianen en Honda’s waren met een verdwaalde BSA, Norton en Harley Davidson ertussen.

Nadat weer buiten stond bij mijn eigen (moderne) pareltje, kwam ik wel tot de conclusie dat de route uitrijden geen optie meer was. De vermoeidheid sloeg hard toe en zo doende besloot ik dan ook dat de eerste de beste camping in de buurt van de route de mijne was.

Rustig doorrijdend eindigde mijn dag na zo’n 290 kilometer op camping Siebieverden in Laag-Keppel. Moet eerlijk toegeven. Het is een camping waar ik zeker nog een keer terug naar toe zou willen. Prima prijs, goeie faciliteiten en rustig.

Na het terug opbouwen van het iglo’tje, wat gegeten te hebben en een warme douche, vond ik het weer genoeg geweest. Geloof dat het nog geen 10 minuten duurde voordat ik alweer in dromenland was gezakt in de warme slaapzak. Alweer uitkijkend op dag 3!

26 juni 2021

Nog niet zo lang geleden had ik ineens het idee opgevat om in mijn vakantie een paar dagen alleen op pad te gaan met mijn motor. Tentje achterop en gaan. Beetje als test of mijn lichaam dit ging trekken. Dit zorgde nog wel voor wat uitdagingen, want hoe ging ik alles meenemen?

Na wat gebruik voor Google kwam ik tot de conclusie dat een soort reckless system wel eens een idee kon zijn. Omdat ik niet wist of ik dit soort uitstapjes vaker zou gaan doen, ben ik maar eens zo brutaal geweest en een oproepje geplaatst in een allroadrijders groep op Facebook. Of er iemand was die het aandurfde het een paar dagen aan mij uit te lenen. Hier werd door diverse op gereageerd waar ik zeer dankbaar voor ben en uiteindelijk kon ik op een redelijke korte afstand een prachtige tassenset van Mosko Motor passen en mogelijk gebruiken voor de vakantie.

Met een big smile en gevoel van dankbaarheid reed ik met mijn Panthertje terug naar huis met achterop de tassen. Weer een stapje verder.

Thuis regelmatig geoefend met inpakken en nagedacht over wat wel of niet meenemen. Zodoende ook nog een slaapmatje en reiskussentje besteld voor mijn mini avontuurtje met Panthertje.

Tevreden met hoe of wat, pakte ik alles nog één keer in en bond ik het vast achterop de buddyseat en vertrok ik afgelopen week alleen samen met Panthertje. Mijn man moest namelijk gewoon werken.

De eerste dag ging dan ook de langste zijn. Na een goed ontbijt vroeg in de ochtend, vertrok ik om 6:20. Het eerste deel zou even snel rechtuit zijn. Wou snel Rotterdam voorbij zijn om vanaf daar binnendoor richting het noorden te rijden. Het eerste deel bestond direct uit weelderige natuur genaamd de Biesbosch. Deze kraamkamer van de Nederlandse natuur is werkelijk prachtig. Zeker een gebied om het gas ver dicht te houden en rustig te genieten van de omgeving. Dit resulteerde dan ook in dat ik ineens op een stuk weg reed waarbij de Schotse Hooglanders en Konikpaarden voorrang hadden op alles. De kudde liep voor mij uit en ik nam dan ook even de tijd hier. De laatste was namelijk een grote zwarte stier en had geen zin om deze achter mij aan te krijgen als ik stress zou veroorzaken bij dit prachtige dier.

Na de Biesbosch en via Werkendam kwam ik bij het pontje van Schoonhoven. Gelukkig was de brasserie De Veerpont open en kon ik om 9:30 gauw de broodnodige koffie nuttigen (lees: warme melk met een scheutje koffie 😉 ).

Hierna vervolgede ik de beruchte Lekdijk. Het voordeel van de doordeweekse dag is dat je dan zonder problemen deze met de motor mag rijden. Desondanks kreeg ik verschillende keren lelijke blikken en handgebaren toegeworpen. De mensen daar zijn motorrijders chronisch gaan haten. Ze zien het verschil niet meer tussen de laagvliegers en de rustige rijders. Reed namelijk zelf ver onder de toegestane snelheid, hield expres de toeren laag en heb niet één keer extra aan de gashendel gedraaid. Zelfs die manier van rijden konden de mensen niet accepteren. Buitenom dit feit heb ik gelukkig wel genoten van de bochtige Lekdijk.

De grijns werd in de loop van de dag alleen maar groter. Zonder problemen qua energie reed ik door tot half 3 voordat ik wat ging lunchen in Enkhuizen. Had daar graag eerder gearriveerd, maar moest regelmatig omrijden door omstandigheden.

Na de lunch in Enkhuizen volgde ik weer de dijk langs het voormalige Zuiderzee (nu IJsselmeer). Hier kwam ik een prachtig stoomgemaal tegen. De Vier Noorden Koggen. In dit gemaal is nu een prachtig stoommuseum gevestigd. Ondanks het feit dat ik pas om 16:30 arriveerde, mocht ik toch nog een kijkje binnen nemen. Kwam in die korte tijd ogen te kort. Wat een prachtige plek. Ze draaien overdag ook regelmatig nog demonstraties. Kan dan ook een ieder aanraden om er eens een kijkje te gaan nemen.

Het betekende dus dat mijn grijns nog groter was geworden. Met nog voldoende energie over om laatste stuk van mijn eerste dag te voltooien, eindigde ik na ruim 400 kilometer bij een camping dicht in de buurt van de Afsluitdijk. Om 18:15 stond eindelijk mijn tentje. Doodop en voldaan kroop ik na wat avondeten dan ook redelijk op tijd onder de wol. De langste dag van mijn avontuurtje zat erop.

6 juni 2021

De zonovergoten week is voorbij en Panthertje mocht dus weer regelmatig mee. Zowel naar kantoor als lekker even rondje toeren.
Naast mijn paard is voor mij motorrijden de manier om mijn hoofd leeg te maken. Natuurlijk is Nederland minder bochtig dan bijvoorbeeld Luxemburg of de Eiffel in Duitsland, maar ook hier kan je prachtig rijden. Meestal rij ik in Nederland meer in de “tourmodus”. Hierdoor kan ik meer om mij heen kijken en genieten van de afwisselende omgeving.

Het zonnetje doet weer heerlijk mee waardoor op terras zitten of onderweg een ijsje halen geen straf is. Met een lekkere playlist aan via de Cardo rij ik dan ook met een smile rond. Soms met een duidelijk doel, maar als ik alleen ben heb ik de nijging om gewoon kris kras te rijden. Dat zorgt er dan ook voor dat ik wel eens helemaal de weg kwijt ben. Niet erg natuurlijk. Indien noodzakelijk heb ik altijd mijn navigatie bij me.

Zodoende vandaag ook weer genoten. Moest wel één keer mijn navigatie aanspreken. Zonder door te hebben eindigde ik bij het veerpondje van Nieuw-Beijerland naar Spijkenisse en kwam ik erachter dat het hebben van een klein beetje contant geld wel handig is. Met mijn verstrooide hoofd vergeten (ik doe alles met mijn pinpas) en moest ik met behulp van de Garmin even zoeken naar een betaalautomaat.
Einde van de dag Panthertje maar even vertroeteld met een wasbeurt. Iets wat niet mijn hobby is. Ga liever op avontuur dan dat ik mijn motoren en/of auto sta te poetsen. De enige die van mij een dagelijkse intensieve poetsbeurt krijgt is mijn paard die daar altijd zichtbaar intens van geniet.

Toch tevreden ronden we het weekend af en zal in een paar uur de volgende werkweek aanvangen.

Enjoy the sun. Cherish the little things in life and always be gratefull for them.

27 mei 2021

Sinds 2019 ben ik wat fanatieker geworden in het maken van routes met behulp van MyRouteApp en ben ik sinds kort ook aan het testen/experimenteren met Kurviger en RouteYou om te kijken welke het fijnste bij mij past.

Nu organiseer ik ook sinds 2019 één keer per jaar een tocht door het mooie Zeeland voor de Dutch and Belgium Kawasaki Versys Group. Hiervoor probeer ik de mooie weggetjes op te zoeken om te laten zien dat Zeeland zoveel meer is dan alleen één grote rijksweg en een paar grotere doorgaande wegen.

De route had ik al langer als concept klaar, maar door weersomstandigheden en andere keuzes had ik nog niet de mogelijkheid deze te verkennen en indien nodig aan te passen. Zodoende de afgelopen dagen met mijn Panthertje op pad geweest. De route hier en daar wat aangepast en hoop ik dat diegene die mee rijden net zo blij mee zijn als ikzelf.

Nu al veel zin om met mede motorliefhebbers de route te gaan rijden. Nu hopen op een graadje of 20 en een knap zonnetje.

7 mei 2021

Weer eens wat anders. Al langere tijd weten jullie dat ik met de Clutch Lever Assist (CLA) van Qnium ben gaan rijden. De basis hierin ligt bij het feit dat ik helaas de zogeheten hypermobiliteitssyndroom heb en ik onderliggend ook helaas reuma heb.

Met behulp van de CLA hoop ik langer te kunnen genieten van mijn Panthertje. De Versys staat niet geheel bekend om zijn meest lichte koppeling, maar verder ben ik helemaal weg van deze motor. Het karakter van het blok vind ik heerlijk en ook de zithouding bevalt mij heel erg goed.

Nu heeft Qnium stiekem wel even werk gehad om de juiste configuratie te vinden die paste bij de 650cc twee in lijn blok van Panthertje. Ze hadden hun focus vooral gehad richting de motoren met gemiddeld meer longinhoud.

Desondanks gaven ze niet op en ben ik afgelopen winter (in December 2020) een andere CLA met een nieuwe configuratie wezen ophalen bij Qnium in Zegveld. Hier kreeg ik van Martin van Ellinckhuijzen en Henry van de Lagemaat een rondleiding in hun “snoepwinkel”. Ook Peter Hofman van MotorTest TV was aanwezig samen met een maat.
Even in het kort over Qnium. Het is een jong Nederlands bedrijf gespecialiseerd in het ontwikkelen van rem- en koppelingcontrole producten. Zo hebben ze diverse type duimremmen en sensoren ontwikkeld die door diverse Moto3, Moto2 en IDM Superbike rijders worden gebruikt. Waaronder Tony Arbolino (Moto3), Thomas Lüthi (Moto2), Bo Bendsneyder (Moto2), Jonas Folger (IDM Superbike) en nog vele meer.

Terug naar de CLA. Wat doet deze nou eigenlijk precies? Niet meer of minder dan de volle naam al zegt. Het is een assistent in de koppeling. Met behulp van diverse veren/lagers etc. maakt het de koppeling tot bijna 40% lichter dan de originele. Zelf denk ik dat ik met mijn Panthertje op circa 25 tot 30% zit. Je hebt geen andere koppelingsplaten nodig of een andere kabel. Het is ontwikkeld om een soort Plug and Play product te zijn. Je gebruikt gewoon de originele koppelingskabel die op je motor zit. Wel hebben we bij Panthertje voor de zekerheid een splinternieuwe kabel op gezet. Deze was immers al een paar jaar oud en toch wat stroever aan het worden.

Nagenietende van de prachtige werkplaats met robotten en de mooiste materialen heb ik samen met mijn man thuis de nieuwe CLA op Panthertje geschroefd. Na een snelle testronde binnen de grenzen van Brouwershaven merkte ik duidelijk verschil met de vorige variant en had ik doorgegeven dat ik met het nieuwe seizoen de nieuwe CLA ging testen. In de tussentijd had mijn man ook nog de sensor aangesloten zodat de gear indicator ook weer zijn werk kon doen.

Nu zijn we een paar weken in het motorseizoen en ben ik de CLA iets meer aan de tand aan het voelen. Het is erg wennen. Zeker de eerste versnelling is soms wat puzzelen. Vanaf de tweede versnelling voelt het geweldig. Zoveel lichter in mijn hand. Tot nu toe ben ik tevreden. Ook in Luxemburg heeft de CLA zich prima weten standhouden.

Seizoen 2021 zal de duurtest worden voor de CLA. We gaan zien hoe deze het gaat volhouden. Zowel bij de plezierritjes, het oefenen van de bijzondere verrichtingen (ja, dat doe ik ook nog steeds regelmatig) tot het gewone woon/werk verkeer.

Heeft de CLA ook een nadeel? Ja. Eigenlijk twee. De CLA is dusdanig kort op de markt, dat deze nog niet op ieder model motor beschikbaar is. Het is veel maatwerk en soms ook nog wel even puzzelen. Het tweede nadeel hiervan is een logisch gevolg. Het is niet een goedkoop product. De prijs zou voor het mooi wat naar beneden gesteld mogen gaan worden als ze meer de markt zouden willen aanspreken. Wel is het een hoogwaardig product. Zeer mooie duurzame materialen en de service is ook goed. Wanneer je ergens mee zit kan je altijd terug en gaat Qnium aan de gang het te verbeteren. Ze zijn juist heel blij met alle feedback. Ze willen namelijk hun producten steeds beter maken.

Desondanks is het naar mijn idee een prima alternatief als je nog wat langer wilt genieten van de motor waar je op thuis bent. Zeker voor mensen zoals ik die door medische beperkingen toch de passie voor motorrijden wilt blijven uitoefenen. De enige stap die nog realistisch is hierna is richting bijvoorbeeld een Honda met DCT. Echter hoop ik dat zo lang mogelijk uit te kunnen stellen.

Eindconclusie tot nu toe? Mooi product ondanks de prijs. Een fijne ondersteuning om plezier in het motorrijden te behouden. Een definitieve conclusie kan ik echter pas stellen aan het einde van het seizoen wanneer ik zeker tussen de 10.000 en 15.000 kilometer erop het zitten.

28 april 2021

De eerste werkdag zit er alweer op na een lang weekendje vrij. Een kleine twee weken geleden begonnen we met een schuin oog te lonken naar de mogelijkheden voor afgelopen weekend. De voorspellingen voor het weer waren niet slecht en zo hier en daar leken er mogelijkheden beschikbaar te komen. Uiteindelijk kwam die ook en besloten we een zogeheten pod (soort blokhutje) te reserveren bij camping Kautenbach in Luxemburg.

Op zaterdag in de loop van de ochtend hadden we de AT en mijn Panthertje geladen op de aanhanger, alle spullen in de bus en gauw vertrokken we richting Luxemburg.

We doorkruiste België en voor we het wisten begon het vlakke landschap al te veranderen in wat meer glooiingen. De heuvels werden steeds hoger en de wegen begonnen steeds een beetje meer bochten te bevatten dan gemiddeld de wegen in Nederland hebben. Een kleine 4 uurtjes verder en we melde onszelf bij de poort van de camping. We haalde gauw de sleutel, bestelde alvast wat verse broodjes voor de volgende ochtend en parkeerde de gehele combinatie achter onze pod.

Binnen een uurtje hadden we de motoren afgeladen, alle spullen een plekje gegeven en besloten we alvast een uurtje de heupjes te stretchen.

Ondanks dat het tempo bij mij niet geheel aanwezig was en ook de souplesse wat de wensen over liet, had ik daar in dit geval een goed excuus voor. Een gebroken teen aan de linkervoet bevorderde het allemaal niet geheel. Zeker bij het opschakelen vergde dit toch enig nadenkwerk op hoe ik mijn voet gebruikte en moest ik soms een kleine pijnscheut wegbijten. Desondanks was het heerlijk!

Na terugkomst zochten we de douche op en staken we de BBQ en vuurkorf aan. Onze nieuwe elektrische koelbox bleek zo fanatiek te zijn dat ik het bevroren vlees maar in de zon heb moeten laten ontdooien. Dit betekende ook dat ons drinken heerlijk koud was. Dat laatste was helaas ook het geval in de loop van de nacht. Ondanks dat we in een pod zaten, weggekropen in ons slaapzakken en de creatief gebouwde tweepersoonsbed, koelde het ook binnen hard af. De buitentemperatuur was rond het vriespunt, dus binnen in de pod bleek wel verstandig te zijn om het beschikbare elektrische kacheltje toch maar aan te zwengelen.

Zondag en maandag hadden we twee volle dagen motorrijden in de planning. Voor het eerst had ik een tweetal routes door Luxemburg zelf gemaakt. Over het algemeen maak ik buiten de grenzen van Nederland namelijk gebruik van routes die door anderen zijn gemaakt. Nu had ik twee routes gemaakt die afwisselend waren over smalle zelden gebruikte weggetjes tot de snelle grotere bochtige wegen. Uiteraard bezochten we onze favoriete plekjes, waaronder de Preekstoel bij Müllerthall en de dam bij het waterreservoir boven Esch-sur-Sûre.

Kan niet anders zeggen dan dat we weer genoten hebben van Luxemburg. Wij houden van dit prachtige land. Zowel van het afwisselende landschap van naald- en loofbossen tot glooiende grasvelden tegen de heuvels aan, dan wel van de mentaliteit van de bevolking. We zeggen wel eens dat een Nederlander extreem nuchter is ingesteld, maar ik denk dat een gemiddelde Luxemburger qua nuchterheid wint van ons Nederlanders.

Met een grijns van plezier zitten we nu thuis op de bank en zijn we ons volgende tripje alweer aan het plannen. Hopelijk zijn we dan ook weer welkom in de Eiffel. Alleen of mijn man ooit nog een potje wilt pesten (kaarten) met mij wordt een vraag. 😆

11 April 2021

Afgelopen weken lijkt het weer niet echt te weten wat deze wilt. We worden tussendoor een beetje lekker gemaakt met heerlijk warmere en zonnige dagen met temperaturen boven de 15 graden Celsius, om vervolgens weer geteisterd te worden met sneeuw en hagel. Mijn man en ik zijn ongeveer dagelijks de weerberichten in de gaten aan het houden en de dagen aan het aftellen tot de temperaturen toch een aangenamere richting op gaat.

Hierbij komt dat wij erg terughoudend zijn in plannen maken. De gehele situatie rondom de pandemie maakt het niet veel makkelijker op, al zijn er wel wat mogelijkheden in zicht. Natuurlijk staan wel een aantal doelen voor dit jaar, maar of alles gaat lukken wordt nog een beetje de vraag.

Dan maar weer eens terugkijken op voorgaande “avonturen”. Zo was onze eerste ‘grote’ vakantie in 2018. Toen ontvluchten wij ons dagelijkse omgeving door naar Oostenrijk toe te rijden. Mijn man had toen een KTM 1090 AdventureR en ikzelf reed een Honda CB500X. Mijn eerste rechtop zittende motor. Op de heenweg hadden we in een hotel in het Zwarte Woud overnacht om de volgende dag in de loop van de ochtend in See te Oostenrijk te arriveren. Hier hadden we voor een langere periode geboekt bij hotel Apart Vivaldi.

Die middag besloten we eerst met de auto naar een dorpje genaamd Samnaun te rijden. Belasting kennen ze daar niet en dat was niet alleen te merken aan de vele producten die je in de winkels kon kopen, maar ook aan de brandstofprijs. Goed excuus om de auto hier even af te tanken, want het koste op dat moment maar € 1,05 per liter voor euro 98. De kwaliteit van de brandstof hier was ook beduidend anders dan bij ons. Zowel de auto als de motoren liepen er zuiniger op en bij de motoren, zeker de KTM, kwam met enige regelmaat wat zwaardere klappen uit de uitlaat. Oeps.

De tweede dag gingen we maar eens met de motoren de hort op. Via het hotel kregen we een pas mee waarmee we ongelimiteerd gebruik konden maken van de diverse voorzieningen in het dal. Eén hiervan was dat we geen tol hoefde te betalen voor de Silvretta pas.
Vanaf See naar de top van de Silvretta is een gevalletje inhouden. De gloeiende weg vraagt bijna om een zeer stevig tempo, maar op dit deel van de pas is niet voor niets een maximale snelheid van 60 km/ph toegestaan. Je komt er immers loslopende koeien en geiten tegen die absoluut niet bang zijn om jou doodleuk te negeren, ook al staan ze midden op het wegdek. Zodoende staat de lokale politie daar dan ook regelmatig te controleren.

Bovenaan de Silvretta pas is een hotel met restaurant aanwezig en een groot meer. Natuurlijk een mooie stopplek om te genieten van de omgeving.

Met het genieten van de omgeving moet ik wel eerlijk bekennen dat voor mij als vrouw wel meer aanwezig was om van te genieten. Zoals mannen nog net niet kwijlend rondkijken naar divers vrouwelijk schoon, kunnen wij vrouwen er ook echt wel wat van. Terwijl mijn man druk bezig was met foto’s maken van de omgeving, kwamen twee teams van het Britse Olympische roeiteams naar buiten vanuit het hotel. Die waren naar dit betreffende meer afgereisd om hoogte training te doen met hun roeiboten. Het ging om de 4 en 8. Je kan het dus wel raden. Ik was maar zo wijs om mijn helm op te houden terwijl de heren recht voor mijn neus hun warming up stretch oefeningen uitvoerde vlak voor mijn neus.

Het was een prima start van de vakantie voor mij. Ondanks dat we later op de dag werkelijk tot op het bod verzopen in een aantal stevige regenbuien, kon mijn dag op dat moment niet meer stuk. Het grappigste was misschien nog wel dat mijn man het pas door had toen we alweer terug in Nederland waren. Het was soort van mijn revenge voor zijn jaren plagen. 😜

29 maart 2021

Doelstellingen hebben dit jaar? Jazeker. Manlief en ik hopen dit jaar met de Tweeling de onverharde bergpassen in Italië te mogen bedwingen. In hoeverre we de grens over gaan mogen wordt nog een verrassing, maar als het gaat lopen als afgelopen jaar hebben wij er toch wel goeie hoop op.

Natuurlijk is het als asfalttijger toch even omschakelen om naast het wegdek de controle over de motor te behouden. Het voelt vreselijk tegen mijn natuur in om de motor te voelen kwispelen of aan de voorkant even een ander spoor te volgen dan ik eerst in gedachten had.

Het eerste instinct is om bij iedere kwispel eerst in de remmen te gaan. De laatste keer deed ik dat ook. Het doel afgelopen weekend was dan ook om toch ietsje meer lef te nemen op het zand. Dat betekende dus op de rechte stukken proberen iets meer tempo te pakken om zo de stabiliteit te vinden over het zand.

Het leek erop dat het lukte. We vonden beter ons ritme en tempo. Beide merkte we dat het ons als noobies steeds beter af ging. Alleen soms het correct inschatten van de diepte van de plassen was soms een dingetje. Soms viel het mee, soms eindigde het water zelfs op onze vizieren.

We hebben wel genoten. In een paar uurtjes toch zo’n kleine 120 tot 140 kilometer gereden. Niet laagvliegend, maar wel in een fijn ritme. Netjes stopte we voor honden en paarden. Zwaaide we naar iedereen en probeerde we onze routes zo correct mogelijk te volgen/legaal te houden. Meermaals moesten we dan ook onze route even verlaten omdat de situatie ter plaatse was veranderd. Gelukkig zijn we beide redelijk handig met navigeren en onze Garmins.

Moe, versleten, maar voldaan gingen we huiswaarts. Al vroeg kropen we onder het wol. We voelden namelijk spieren op plekken waarvan wij niet wisten dat we daar spieren hadden.

Als een bejaard stel besloten we onze ogen te sloten en alweer een planning te maken voor ons volgend uitje met de Tweeling. Want dit oefenen is in onderdeel om onze doelstellingen te halen. Het grootste doel wordt ooit Noorwegen!

14 maart 2021

Een rondje motorgeschiedenis.

Veertien jaar geleden in 2007 haalde ik mijn rijbewijs. Was zo geduldig geweest te wachten tot ik 21 jaar oud was. Toen kon je namelijk op je 21ste direct gaan voor de zwaardere motoren.

Trots als een pauw haalde ik in het koude en natte najaar mijn rijbewijs en ging ik met een specifiek doel naar de Motorbeurs in Utrecht in 2008. Gezien ik in die jaren ook erg veel kilometers maakte voor het familiebedrijf, moest het ook een beetje een praktische motor zijn. Mijn vader had gelukkig maar één eis. Het moest een Honda zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Op de Motorbeurs kwam ik bij de stand van Motoport Wateringen een donkergroene Honda Deauville 650 tegen. Op dat moment nog wat aan de hoge kant, maar daar konden ze wel wat aan doen. Een weekje later haalde ik deze dan ook op.

De Honda was al aardig aangekleed. Om deze mijn eerste motor te mogen noemen, mocht ik niet klagen. Had een comfort buddy, extra topkoffer en handvatverwarming. Gebouwd dus om veel kilometers mee te kunnen rijden. Dat deed ik dan ook. In weer en wind en het hele jaar door. Alleen ijzel of als de wegen nog vol lagen met sneeuw pakte ik de auto. Van de rest mocht mijn Duifje mee. Dat eerste jaar had ik al ruim 30.000 kilometer erop zitten. Vooral voor het bedrijf. De digitalisering zoals wij die nu kennen was toen nog niet.

Helaas ging het in augustus 2010 fout tijdens een plezier ritje. Toen maakte ik een beginnersfout, kreeg een grote steen onder mijn voorwiel en vlogen we samen een aantal meters van een dijk af met 60 km p/u. Zelf kwam ik er heel goed vanaf, maar m’n Duifje overleefde deze vlucht helaas niet.

Verdrietig en weer motorloos zat ik toen thuis. Maar ja, bloed kroop waar het niet gaan kon. Mijn ouders snapte dit als geen ander gezien zij de basis waren waarom ik zo’n liefde voor motoren had.

Mijn vader stuurde mij dus naar Gerritsen Motoren in Goes. Hier stond een bordeaux rode Deauville. Prima motor. Netjes aangekleed, maar toch ben ik na een proefrondje niet verliefd op geworden. Iets in die motor voelde niet correct aan. Toch kwam ik thuis met een motor. Alleen iets heel anders dan gepland. Gerritsen had namelijk ook nog een Honda CBR600 F2 te koop staan. Een rood/witte.

Mijn ouders wisten even niet wat ze ervan moesten denken. Hun dochter op een sportmotor in plaats van een tourfiets. Alleen mijn moeder moest een beetje grinniken. Die wist immers zelf ook erg goed de gashendel van haar oude motor te vinden.

Ook deze Honda ging mee door heel het land en maakte ik mijn eerste ritje het buitenland op mee. Samen met de CBR club spendeerde we een weekendje in Houffalize in België. De blokhutjes waarin we overnachten was nog geen kwartier van Luxemburg vandaan.

Deze CBR haalde eens in de zoveel tijd wel het slechtste in mij boven. Ook al was het “maar” een 600cc, de topsnelheid zat toch bij een slordige 240 km p/u. De motor had echter één nadeel. Er zaten een aantal technische storingen in die ik maar niet opgelost kreeg. Zodoende deze verkocht in 2012 en was ik een tijdje motorloos.

In 2014 had ik geluk. Voor niet al te veel geld had ik de mogelijkheid een super leuke Kawasaki ZXR400 op de kop te tikken. De vorige eigenaar had de uitlaat volledig open gemaakt, waardoor deze klonk als een gemiddelde 1000cc, maar ik kon werkelijk lezen en schrijven met deze motor. Klein, fel en wendbaar. Helaas mocht ik er niet lang van genieten.

Op een ochtend wou ik naar mijn werk en was mijn Kawaatje ineens verdwenen. Aantal uren nadat ik aangifte had gedaan werd ik gebeld. Ze hadden hem gevonden. Helaas was echter niet heel veel van over. Een aantal onderdelen en de framenummers waren eraf geslepen en de rest was in de brand gestoken. Alle moed was in mijn schoenen gezakt. Had namelijk echt mazzel met deze motor.

Toen sprong mijn vriend (nu mijn man) mij te hulp. We keken rond en zagen in Wemeldinge een zwart/roze/zilveren Honda CBR600 F2 te koop staan voor niet al te veel geld. Gauw gehaald en net als mijn vorige CBR, haalde ook deze weer met enige regelmaat het slechtste in mij naar boven. Of het nu op en neer naar mijn werk was, of tijdens vakanties. Met enige regelmaat ging ik los.

Nu speelde echter op een gegeven moment mijn fysieke gezondheid mij parten. Langzaam aan kwam ik op het punt dat als ik een rondje op mijn supersport had gereden, ik de volgende dag nog amper kon lopen van de pijn. Hierdoor liet ik hem steeds meer stilstaan in de schuur. Natuurlijk doodzonde van de motor. Besloten dan ook deze te verkopen.

Op het moment dat ik de CBR verkocht had ik net een spannende baanwissel gemaakt. Niet zeker zijnde van wat de toekomst zou leveren besloten mijn man en ik even te wachten met een nieuw motor te kopen. Na een paar ritjes achterop gezeten te hebben op de Vstrom van mijn man, merkte ik weer dat ik het zelf rijden van een motor erg miste.

Na wat research en meermaals de showroom van Motoport Rockanje, ben ik uiteindelijk een proefritje gaan doen op een Honda CB500X. Met akkoord van Motoport werd dit een proefritje van ruim 220 kilometer.
Het was even wennen na een aantal sport motoren, maar naar deze stevige ronde stapte ik fris en zonder al te veel pijn van de CB. Dat was dus eigenlijk wel de bevestiging dat deze motor beter bij mij zou gaan passen. Het werd mijn eerste splinternieuwe motor.

De CB500X kreeg al gauw de bijnaam Pocket Bike. Klein, maar wendbaar. Toch noemde ik deze ook wel eens Wannebe 1000. Manlief had namelijk een mooie Leovince uitlaat gevonden (was qua looks veel beter dan de originele chromen schoorsteen die hij had) en als de DB-killer eruit was, kwamen er serieuze klappen uit die kleine 2-cilinder.

Wat heb ik intens genoten van die kleine CB. Zeker na een aantal cursussen bij Move-On Motortrainingen. Hij hielp mij namelijk over mijn angst heen die ik had opgelopen na een stapvoets ongeval die ik had gehad toen ik de CB nog maar net 4 weken in bezit had. Deze trainingen hebben mij zelfs zo goed geholpen dat ik beter ben gaan rijden dan ooit.

Toch onderving ik twee nadelen van mijn Pocket Bike die ik niet 123 kon oplossen (de vering hadden we opgelost door deze te upgraden met HyperPro). De eerste was dat ik me helemaal verloren schakelde in de bergen of op smalle polderweggetjes. Dit kwam immers door de beperkte longinhoud van het 500CC blokje. De tweede was de zwaarte van de koppeling. Deze was behoorlijk zwaar en begon steeds meer te vragen van mijn handen.

Terwijl ik in 2018 een nieuwe broek ging ophalen bij Motoport Rockanje, stond vlak voor de trap naar boven en net schoon gewassen zwarte Kawasaki Versys 650. Zelden vangt een motor mijn aandacht als deze. Hing zelfs nog geen prijs aan. Ze hadden deze nog maar net via inruil ontvangen en stonden op het punt wat foto’s te maken voor de website. Na veel twijfelen en twee keer een proefrit te hebben gemaakt hoefde zij die verkoopfoto’s ook niet meer te maken. Ik was verliefd en ruilde mijn vertrouwde Pocket Bike in voor mijn huidige Panthertje.

Onze vaste instructeur verklaarde mij in eerste instantie voor gek. Totdat we weer een training in de Eiffel kwamen volgen bij hem. Toen moest hij na een halve dag toch stiekem toegeven dat deze rauwe 2-cilinder Kawasaki erg goed bij mij paste.

Voorlopig mag Panthertje nu dan ook blijven. Ben nu nog steeds helemaal weg van deze motor. Iedere keer dat ik hem start en rondje ga rijden, eindig ik met een grote grijns. Nu ik ook nog eens een Suzuki DRZ400 ernaast heb staan voor het off-road werk, heb ik helemaal geen haast om Panthertje in te ruilen.

Ondanks dat ik tegenwoordig regelmatig de kans heb andere modellen en merken te proberen, hoop ik toch nog een mooi aantal jaren te genieten van dit rauwe wendbare beestje!

1 maart 2021

Het laatste stukje van onze vakantie was ingegaan. Nadat we Italië helaas vaarwel moesten zeggen, reden we door naar Oostenrijk. Hier had ons maatje twee kamers gereserveerd bij het hotel Iselsbergerhof in Iselsberg. Een echt motorhotel. Iets op leeftijd, maar schoon, gastvrij, goed ontbijt en het avondeten was simpel, huiselijk en gewoon lekker. Tuurlijk even een omschakeling na zo’n luxe hotel als we in Italië hadden, maar de prijs lag dan ook aanzienlijk lager. Kan het hotel dan ook zeker wel aanraden. Zeker als je net als wij heel graag naar de beroemde Grossglockner toe wilt.

We kwamen redelijk op tijd aan bij het hotel. Dus de eerste middag spendeerde we aan een simpel rondje terwijl ons maatje bij een lokale motorzaak een nieuwe achterband regelde. Top service van de betreffende zaak in Lienz.

Manlief en ik hadden ineens het idee opgevat dat we een rodelbaan moesten opzoeken. Deze vonden we gelukkig niet heel ver van het hotel vandaan. Zelf vond ik één keer genoeg, maar manlief kon het natuurlijk niet laten om nog een keer te gaan. Bij de eerste keer naar boven toe kwam de innerlijke puber hard naar boven.

Na ons kleine rondje rijden kwamen we weer bij het hotel aan en ontvingen we de sleutels van onze kamers. Simpel, maar doeltreffend. Prima ruimte om je spullen kwijt te kunnen. De kamers hadden misschien één nadeel. Het aantal stopcontacten was wat beperkt. Verder prima en het uitzicht het dal in was werkelijk fenomenaal!

De tweede dag van Oostenrijk stond eigenlijk geheel in het teken van de Grossglockner. Mijn man en ik droomde al twee jaar ervan om deze bergpas te rijden. Twee jaar geleden was de afstand te groot om op en neer te rijden. Maar eerlijk, dan hadden we er ook niet zo van kunnen genieten als dat we nu deden!

De bergpas is qua tol niet goedkoop en de wegen zijn niet mega uitdagend, maar het was iedere euro waard! De wegen glooiden mooi langs de bergwand, maar waren bijna breed genoeg om een rijksweg van te maken. Maar de omgeving? Die was adembenemend! Werkelijk. Je was de ene bocht nog niet om of je wou alweer stoppen om foto’s te maken. Zelden heb ik met zoveel bewondering mijn ogen uit gekeken. Het was dan ook niet verwonderlijk dat we meer dan de helft van de dag op deze bergpas gespendeerd hebben.

Het hoogste punt waar je via de wegen kon komen zat op 2.571 meter hoogte. Dit betrof het enige smalle weggetje van de Grossglockner bestaande uit kinderkopjes en klinkers waar je wel even geduld moet hebben voor je het hoogste punt zou bereiken. Gevalletje filerijden naar boven. Op dat punt is een parkeerplaats met uitkijktoren en een restaurant aanwezig. In de uitkijktoren kon je lezen over de race geschiedenis die de bergpas rijk is.

De Grossglockner kent misschien één nadeel. We waren absoluut niet de enige die genoten van het natuurschoon en de beroemde gletsjer. In de loop van de ochtend en zeker richting het begin van de middag werd het dusdanig druk dat je regelmatig alleen nog maar stapvoets kon rijden of bij de uitkijkpunten over de mensenmassa heen kon lopen. Desondanks staat deze bergpas in de top van mijn lijstje mooiste bergpassen ooit! Niet om de weg, maar puur vanwege de omgeving en natuur!

De derde dag besloten we richting de Nockalmstrasse te gaan. Een bergpas met een groot aantal haarspeldbochten. Zomaar een stuk of 52. Alleen de weg er naar toe en terug naar het hotel was dodelijk saai. Hoe mooi Karinthië is qua omgeving, zo saai zijn een groot deel van de wegen. Het is niet zoals in de Dolomieten dat je van bergpas naar bergpas aan het rijden bent. Het is minder ruig dan de Dolomieten waardoor je de bestemming via één doorgaande weg bereikt.

De Nockalmstrasse was een leuke bergpas om te rijden. Niet zo mooi als de Grossglockner, wel wat uitdagender. Kan ik er alleen veel over vertellen? Niet echt helaas. Leuk om een keer te rijden, maar zou zo gauw deze een tweede keer op m’n lijstje zetten. Desondanks genoten we van ook hier van fantastische weersomstandigheden. Het zonnetje was ons gewoon gevolgd naar Oostenrijk toe.

Nadat we weer terug kwamen in het hotel besloten we ’s avonds echter dat we geen vierde dag in dit gebied gingen blijven. Het was achteraf waarschijnlijk verstandiger geweest eerst Oostenrijk te doen en daarna pas naar Italië toe. Italië had zo’n verpletterende indruk achter gelaten qua rijuitdagingen, dat dit deel van Oostenrijk een beetje tegenviel. Behalve natuurlijk de Grossglockner. Die had ik voor geen goud willen missen.

Zodoende vertrokken we een dag eerder dan gepland huiswaarts. Deze rit verliep zo soepel dat we ’s avonds alweer thuis waren.

Conclusie? We hadden een top vakantie. Goed eten, prima hotels, heerlijk weer en genoten van de prachtige uitzichten waarmee we regelmatig getrakteerd werden. Kijk dan ook met een brede glimlach terug op deze vakantie.

Op naar ons volgend avontuur!

18 maart 2021

Na een week koorts door een kleine medische ingreep ben ik blij mezelf weer dusdanig goed te voelen dat waarschijnlijk komend weekend mijn Panthertje uit zijn winterslaap ga laten ontwaken.

Een mooi moment om toch nog even terug te kijken op onze vakantie vorig jaar september.

We vervolgende ons week in Italië met een route van 355 kilometer. De bracht ons via de Finstermuenzpass, de Piller Hoehe, de niet zo’n spannende Reschenpass naar de mooiere Timmelsjoch.

De Timmelsjoch beklommen we in eerste instantie in mistige omstandigheden. Dit maakte in ieder geval voor mij weer een nieuwe ervaring gezien mijn man en ik deze pas al een keer eerder hadden gereden. Het maakte het niet minder leuk. Ook in deze mist was het een mooie uitdaging en regelmatig een apart zicht om de rotsformaties te zien opdoemen.

De mist had wel een kleine nadeel. De temperatuur was nog niet echt gestegen waardoor het stiekem best frisjes was.

Bovenaan stopte we net als zovelen bij de Top Mountain Motorcycle Museum. Niet beseffende dat het de laatste keer ging zijn dat we dit prachtige pand zouden zien.

Terwijl we in het restaurant zaten te genieten van een goede appelstrudel met vanillesaus en koffie klaarde het buiten binnen een half uurtje ineens helemaal op. Tegen de tijd dat we bedachten de motoren weer warm te draaien konden we genieten van heldere panoramische uitzichten.

We vervolgende dan ook de route met plezier. Het warmde snel op en al slingerend waren we na een dagje spelen weer in het hotel.

De dag erna voelde ons maatje zich wat minder. Hij besloot een dagje bij te komen en rustig aan te doen in het hotel. Mijn man en ik gingen dus met z’n tweeën de hort op. Zoals heel de week hadden we ook nu weer prachtig weer. We waren heerlijk aan het swingen tot ik een kleine fout maakte en met mijn voorwiel de bumper van de auto van een Italiaan aantikte.

Het jonge koppel kwamen typisch op z’n Italiaans heetgebakerd de auto uit om vervolgens met een mond vol tanden te staan toen ik direct riep dat het inderdaad mijn fout was, maar dat ik hun hulp nodig ging hebben, want ik had geen schadeformulier bij de hand. De schade viel op zich mee aan de bumper en mijn motor had zelfs helemaal niks.

Gelukkig koelde ze snel af. Opgelucht dat het geen gevecht ging worden en konden op een gegeven moment ook wel om lachen. Natuurlijk ging dit mij geld kosten, maar ja, dan had ik maar beter moeten opletten. Samen vulde we hun schadeformulier in welke geheel in het Italiaans was. Gelukkig spraken ze goed Engels en konden we het zo gezamenlijk oplossen.

Ondanks dit blonde moment van mij uit hebben we de rest van de dag wel genoten van de omgeving. Eerlijk te zeggen weet ik niet zo goed meer welke route dit was. Het was een kleine ronde waarbij we een koffiestop namen bij een hotel met een doodeng zwembad. Deze was dusdanig gebouwd dat het laatste deel letterlijk in het luchtledige hing met gedeeltelijk een glazen bodem.

We kwamen ook nog een drietal prachtige Porsche wagens tegen die onderdeel waren van een filmproductie.

Via smalle weggetjes vervolgende we onze route rustig terug naar het hotel om daarna nog even te ontspannen in het zwembad. Lekker banen trekken. Iets wat ik normaal thuis namelijk ook minimaal twee keer in de week doe.

Het was onze laatste volle dag in Italië voordat we weer alles zouden opladen en richting het tweede hotel in Oostenrijk zouden vertrekken.
Italië heeft wel onze harten gestolen wat betreft het motorrijden. Het was werkelijk prachtig, uitdagend en afwisselend. We hebben volop genoten. Hotel Das Mondschein is ook een absolute aanrader. Ze hebben mooie routes beschikbaar, alles is in de puntjes verzorgt, zijn zeer gastvrij en het eten is fantastisch.

Italy. We will be back!

6 Februari 2021

Een kleine vertraging doordat ikzelf een stevige keelontsteking met bijbehorende koorts te pakken had.

Vandaag een ander verhaal dan onze laatste vakantie (wordt nog vervolgd 😉).

Het motorrijden zit bijna in mijn bloed. Mijn ouders waren namelijk fanatieke motorrijders en al van heel klein "moest" ik dus mee achterop.

We spendeerde vele weken en weekenden in het jaar op de camping. We gingen dan ook maar twee keer in het seizoen met de auto. Dat was om de caravan naar de camping te brengen en aan het einde van het seizoen deze weer op te halen. Van de rest werd alles gedaan met de motor. Zelfs boodschappen halen voor een week voor een gezin van vier!

Mijn vader kocht begin jaren '90 een witte Honda Pacific Coast 800. Deze zogeheten "tupperware" fiets heeft mijn vader heel veel plezier geleverd. Hij gebruikte deze ook heel veel voor het werk. Naar afspraken toe, locatie bezoeken, veldwerk inspecties, audits, etc. Met alles ging de Coast mee.

Mijn moeder had in tegenstelling tot mijn vader formeel geen rijbewijs voor de motor. Zodoende heeft ze een aantal jaar op een Suzuki GN250 met de bijnaam Calimero rond gereden. Dit deed ze met een grote blauwe L achterop waardoor je binnen eigen gemeentegrenzen mee mocht rijden... Maar ja.. Welke agent controleerde dat nu? Dus mijn moeder ging gewoon overal naar toe op de kleine rode Calimero.

Zo reden mijn ouders rond in heel Nederland. Het ritje met de veerpont naar de camping op Zeeuws Vlaanderen was ook altijd een plezier. We mochten immers met de motoren altijd vooraan staan en in de zomer bij rustig weer stonden de deuren open. Kon je genieten van het uitzicht vanaf de motor.

Op een gegeven moment kwam mijn moeder toch een oplettende politieagent tegen. Wij woonde toentertijd in Middelburg en mijn moeder werd in Vlissingen staande gehouden. De beste man kon er gelukkig wel om lachen, maar waarschuwde wel dat als hij haar weer zou spotten dat hij dan wel een boete zou uitschrijven.

Na dit voorval besloten mijn ouders dat het hoog tijd was dat mijn moeder haar motorrijbewijs ging halen. Zo gezegd zo gedaan. In de tussentijd had mijn vader ook nog eens heel sneaky Calimero ingeruild voor een zwarte Honda Rebel. Hij vond dat ze wel wat meer motor kon gaan rijden als ze was geslaagd voor haar rijbewijs. Deze werd echter eerder afgeleverd dan mijn moeder haar rijbewijs had gehaald, waarna mijn moeder nog vele malen fanatieker aan de gang ging. In No-Time was ze geslaagd en sleepte ze de Rebel mee.

Mijn vader bleef daarin tegen trouw aan de Coast. Hij had deze al een keer klokje rond gereden (in miles), maar de Coast gaf geen enkele hint van slijtage. Het was een fantastische betrouwbare motor die je werkelijk nooit in de steek liet.

De Rebel was weliswaar een cadeau van mijn vader aan mijn moeder, mams vond toch dat de motor één nadeel had. Ze kon mijn vader nooit bijhouden als hij ook maar een beetje gas gaf. Op een gegeven moment was ze dat wel een beetje zat, dus terug naar Oost-Souburg naar de motorzaak (bestaat helaas niet meer) en de Rebel werd ingeruild voor een Honda NTV met alles erop en eraan.

Die NTV. Ohjee. Die haalde echt de Duivel in mijn moeder naar boven. Alleen in dit geval niet alleen bij mijn moeder, maar ook bij mij. Het was namelijk heel simpel. Als ik heerlijk ontspannen wou zitten ging ik bij mijn vader achterop, maar als ik lekker hard wou ging ik bij mijn moeder en het enige wat ik riep was: “Gassen Ma! Gassen!”. In die jaren was de A58 niet zo druk en werd ook wat minder naar je snelheid gekeken. Dus thja….. Mijn moeder trok dan het gas open en mijn vader kon alleen nog maar beteuterd zwaaien en toezien hoe we aan de horizon verdwenen.

Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik op mijn 21ste direct mijn rijbewijs ging halen en bij de eerst volgende motorbeurs mijn eerste motor kocht.

Helaas zijn mijn ouders er niet meer. Mijn vader overleed op 65 jarige leeftijd op 2 november 2019 en mijn moeder volgde hem helaas drie maanden later op 64 jarige leeftijd op 1 februari 2020. Maar ik kan hun dankbaar zijn. Dat ze mij de liefde voor de motoren hebben meegegeven!

24 Januari 2021

Italië staat ook bekend om zijn meren. Koud zoet water en sommige van deze meren kennen ook aanzienlijke diepten. Eén van de meest bekende meren is het Gardameer. Deze is ook de grootste die Italië rijk is. Het diepste punt van het Gardameer is gelegen op 346 meter onder het water oppervlakte. Even voor de vergelijking. Het diepste punt van het IJsselmeer is gelegen op 9,5 meter onder het water oppervlakte.

De route die we inladen in onze Garmins was ruim 430 kilometer. Dit leek heel veel, maar de eerste 90 kilometer waren over de Italiaanse rijksweg van Bolzano richting Rovereto. Vanaf daar vervolgende de route weer alleen de mooie binnendoor wegen. Ook de route terug naar het hotel was geheel binnendoor.

Nadat we dus het eerste stuk gauw lieten verdwijnen via de rijksweg zaten we vanaf de afrit ten hoogte van Mon-Marco alweer gauw op een glooiende weg die een baan maakte richting het stadje Riva del Garda. Nog voordat we dit stadje inreden hadden we al een mooi plekje gevonden waarvandaan we een eerste uitzicht hadden over het Gardameer.

Rustig vervolgende we onze route. Door Riva del Garda was het grotendeels stapvoets rijden. Hier merkte je al gauw dat je in een iets meer toeristisch gebied kom. Toerisme is dan ook de nummer 1 inkomensbron voor de lokale bevolking rondom het meer.

Regelmatig hadden we een fantastisch uitzicht op het Gardameer. Op een gegeven moment had ik het echter niet zo breed. Mijn ouders gingen in hun jonge jaren regelmatig op vakantie naar één van de vele campings rond het meer. Mijn vader kwam zelfs al bij het Gardameer samen met zijn ouders. Hij vertelde dan ook regelmatig over deze vakanties.

Nu echter, reden wij daar, nog geen jaar nadat ik mijn beide ouders had verloren en de emoties werden veel te hoog. De tranen stroomde en wist even niet waar ik het zoeken moest. Wat miste ik mijn ouders op dat moment. Normaal gesproken had ik hun ook gebeld en foto’s gestuurd, zodat ze mee konden genieten van deze omgeving.

Vanwege mijn emoties besloten we in Limone Sul Garda een terrasje op te zoeken langs het water. Deze waren eigenlijk nog maar net open waardoor het heerlijk rustig was. Pas tegen de tijd dat wij besloten onze route te gaan vervolgen werd het drukker. Mensen die genoten van de zon, in de rij stonden voor de rondvaartboten, rustig de terrasjes begonnen op te zoeken, dan wel de vissen aan het bestuderen waren die je goed kon zien in het heldere water.

Vanaf Limone Sul Garda zaten we al snel op de SP115, welke overging naar de SP38. Wauw. Wat een geweldig stuk van de route. Onverwacht technisch en uitdagend met plekken waar de weg stiekem best smal werd. Dus ja, de grijnzen op onze gezichten werden alleen maar groter.

De SP38 ging op een gegeven moment over in de SP88 en ondanks dat hier het wegdek een stuk ruimer/breder was, konden we ook hier gewoon heerlijk zwieren met onze stalen paarden. Dit stuk bood weer met enige regelmaat een mooi uitzicht over het Gardameer. Kon mij op dat moment goed voorstellen dat veel mensen hier naar toe gingen voor hun vakantie.

Op en gegeven moment wende de route van het Gardameer af via de SP9 naar boven. Deze weg bracht ons naar de Lago di Valvestino. Dit meer is aanzienlijk minder diep in vergelijking met het Gardameer. Zo’n 38 meter onder het wateroppervlakte is het diepste punt gelegen.

Op een gegeven moment kwamen we bij de eerste formele bergpas van deze dag. De Passo di Capovalle om vervolgens mij het volgende meer te arriveren. De Lago D’ildro. Een meer van zo’n 120 meter diep. De berg hierachter kwamen we over via de Passo dell Ampola naar het meer Lago di Ledro, welke doodleuk ook gewoon even een diepte van 48 meter had.

We moesten de stad Riva del Garda weer even trotseren voordat we werden getrakteerd door een groot aantal haarspeldbochten van de bergpas Passo Creina welke in één vloeiende beweging overging naar de Passo Bordala. Maar dat waren zeker niet de laatste haarspelden. We waren alweer gestopt met tellen, want de bergpas Passo Bondone kende ook een groot aantal die niet op twee handen te tellen waren.

Hierna mochten we weer wat rustiger dansen via de SS612 in noordelijke richting om vervolgens via de bergpas Lavazzejoch weer te arriveren bij het hotel. Tevreden en voldaan parkeerde we onze paarden in hun stalling, genoten we van een welverdiende warme douche en weer een goeie maaltijd.

15 Januari 2021

Binnen twee dagen waren we al verliefd aan het worden op de Dolomieten. Het is een prachtig gebied die ook nog eens veel afwisseling biedt. Rivieren, afwisselend loof- en naaldbomen, ruige rotsen en prachtige meren met soms azuurblauw tot bijna magisch helder water.

De derde dag had wederom een specifiek doel. Al jaren zien we foto’s voorbij komen op social media van de San Boldo pass. Deze stond hoog op het lijstje om te rijden. Zodoende stond er voor deze dag een route van 320 kilometer in de planning.

We vertrokken weer op tijd. Al gauw kwam het zonnetje tevoorschijn en steeg de temperatuur snel. Voor we het wisten waren we de Lavazzejoch al op aan het rijden. Hier kom je tussen de bomen door aparte meertjes tegen waar het water dus zo helder is dat je de bodem perfect kunt zien. Werkelijk kristal helder.

Bijna vlak erachter konden we de slaap uit ons ogen al gelijk verder eruit wrijven toen we de Pramadiccio pass naar boven reden. Hier kwamen we boven al gauw een terrasje tegen waar we een heerlijke bak koffie scoorden. Een beetje achterover hangend was ook hier het uitzicht weer onwerkelijk. We zaten ongeveer ten hoogte van de zogeheten boomgrens. Dit is de grens waar je op een hoogte komt dat bomen niet meer kunnen groeien. Je ziet dan de ruige bergtoppen nog duidelijker. Zéker met het heldere weer dat wij cadeau kregen tijdens deze vakantie.

Na wakker geschut te zijn door de typische Italiaanse koffie vervolgende we ons pad. We reden richting de Rolle pass. Deze bestond stiekem uit een groot aantal haarspelden. De effecten van de koffie kwamen hier dan ook goed van pas.

Na de Rolle pass hadden we heel stuk dat wat rustiger was qua bochten. Het was wat minder technisch en zwierde we fijn van links naar rechts. Het was hier rustig bijkomen na al drie passen achter de rug te hebben.

Toen we eenmaal op adem gekomen waren mochten we weer los gaan op de Croce d'Aune pass. Ook deze pas bevestigde waarom we verliefd begonnen te worden op dit gebied. Onze grijnzen werden alleen maar groter.

Maar niet alleen bergpassen waren uitdagend. Er waren ook andere wegen die ons uitdaagden. Zo was de Valdobbiadene een weg waar onze stalen rossen besloten hun hoeven goed te laten horen over het asfalt en niet veel later kwamen we bij de San Boldo pass.

We wilden hier natuurlijk even een foto maken en ik werd er weer eens aan herinnerd dat ik niet voor niks wel eens een Minion wordt genoemd. We reden een pechstrookje/parkeerplaatsje op die voornamelijk uit gravel bestond. Ik wou m’n Panthertje via een smal gras strookje netjes parkeren, maar hier verloor ik mijn balans en zo eindigden mijn Panthertje en ik tegen de aanwezige vangrail. Gelukkig vingen de valbeugels grotendeels de klap op en mijn knie en enkel beschermden mijn motor ook, waardoor de schade over het algemeen beperkt bleef tot wat krassen op de valbeugel en een gebroken beugel van de camera die ik eraan had hangen. Ja oké. Mijn knie en enkel waren een beetje beurs, maar dit nam ik maar even voor lief.

Na mezelf opgeraapt te hebben reden we het vertrouwde asfalt op om de kenmerkende haarspeldtunnels van de San Boldo pass te rijden. Het is geen pass waar je gas geeft. Je moet sowieso eerst wachten bij een stoplicht waar je veel geduld moet hebben. Je wordt pas losgelaten door dit stoplicht als alle tegenliggers beneden zijn gearriveerd. Het is een aparte pass om te rijden. Aan het begin staat ook een informatiebord over hoe de haarspeldtunnels zijn gebouwd. Bijna geheel met de hand. Het was voor de tijd (1918) dat deze zijn gebouwd een bijzonder stukje werk.

Na de San Boldo pass hadden we weer een rustiger stuk van de route. Langzaam bouwde de weg zich technisch op. We passeerden Lago del Mis en de route vervolgde zich over de Forcella di Franche, de San Pellegrino pass en de Karerpass welke diende als een mooie afsluiter voordat we arriveerden bij het hotel.

9 Januari 2021

Het vervolg van onze vakantie in Italië afgelopen september was fantastisch. Na een regenachtige eerste dag werden we de dagen erna getrakteerd op veel zon!

Gezien ons maatje nog nooit in Italië was geweest, stond natuurlijk de Stelvio-pas op het programma. Persoonlijk vind ik het niet zo’n leuke pas om te rijden. Het is net een knikkerbaan die ook nog eens veel te druk is. Maar de pas die erna kwam wou ik wel heel graag rijden. De Gavia-pas.

We vertrokken dus de tweede dag op tijd richting de Stelvio. Hiervoor moesten we eerst een heel stuk door Bozen/Bolzano heen doorstaan. Was eigenlijk het enige minpunt. Het is een drukke stad. Soms tegen het chaotische aan. Nou niet echt het meest fijne. Maar ja, het was de enige manier om op de mooie wegen richting de Stelvio te komen.

Het was een route van ruim 340 kilometer. Vanaf Spondigna werd het leuker. Hier sloegen we af richting de Stelvio (Stilfers Joch). Zoals verwacht was het druk. Diverse plekken waren wat wegwerkzaamheden met stoplichten waar we dan ook maar even dankbaar gebruik van maakte om een deel van de auto’s voorbij te rijden en vooraan te wachten. Natuurlijk waren we niet de enige die dit plannetje uitvoerden.

Voor we het wisten waren we bij de Stelvio gearriveerd en veranderde mijn Panthertje en ik in twee kleine duiveltjes die besloten dankbaar gebruik te maken van de verse bandjes en het gas erop te zetten. Onderweg haalde we diverse auto’s, motoren en wielrenners in. Soms met verbazing. Zo kwam ik een aantal Harley Davidson Gliders tegen die natuurlijk de volle breedte van de haarspeldbochten nodig hadden om überhaupt naar boven te komen. Toch had ik daar wel respect voor. Het was namelijk bij sommige haarspelden millimeter werk en die mannen wisten erg goed met hun HD’s overweg te kunnen.

Toch besloot ik niet te lang achter zo’n slee aan te blijven hangen en was mijn Panthertje roerend eens om de sporen erin te zetten.
Bovenaan gearriveerd in Bormio zocht ik een plekje op om te parkeren. Toen mijn man en ons maatje ook hadden geparkeerd maakte we natuurlijk aantal cliché foto’s en kon ik het niet laten om een nieuw T-shirt aan te schaffen.

Terwijl de heren aan een broodje worst met zuurkool zaten, besloot ik mezelf te beperken tot een flesje water.

Na wat uitrusten en de innerlijke mens voorzien te hebben van wat vocht, besloten we onze stalen rossen weer te laten ontwaken van hun powernap. Via de andere kant van de Stelvio vervolgende wij onze route richting de Gavia-pas. Het wegdek van de Gavia was niet altijd van de beste kwaliteit, maar wat een prachtige pas om te rijden. Smal, technisch en met een prachtige omgeving. Enige nadeel was hier mijn eigen hoogtevrees. Gelukkig was er weinig verkeer, waardoor ik regelmatig tegen de linkerkant vlak langs de bergwand kon gaan rijden. Diverse plekken kende geen vangrail en naast het wegdek verdween de berg ik een zeer steile wand het dal in.

Op de Gavia kwamen we soort van in de middle of nowhere een restaurant tegen. Besloten daar een kopje koffie te nemen en ik nam een brood ham/kaas….. Dat broodje had ik een beetje spijt van. Er zat werkelijk een plak van bijna een centimeter dik aan kaas op. De koffie was gelukkig wel prima te pruimen.

De route ging mooi soepel van de Gavia over naar de Tonale-pas. Speelse bochten door bebost gebied waar alle drie onze motoren het redelijk goed naar hun zin leken te hebben. Het tweede deel van de Tonale-pas, langs de Strada Statale Del Tonale E Della Mendola kwamen we een leuk simpel restaurantje tegen waar we een prima simpele lunch konden nuttigen.

De laatste pas was de Mendola-pas. Iedere pas had z’n eigen karakter. Zo ook deze. De pas had niet mega veel haarspelden, maar het bochtenspel ertussen was fantastisch. Het was heerlijk van links naar rechts zwieren met hier en daar een mooie doordraaier. Het was een mooie afsluiter voordat we via Bozen/Bolzano weer het laatste stuk naar het hotel reden.

Moe en voldaan schoven we weer aan in het restaurant voor weer een heerlijke maaltijd.

30 December 2020

September kwam eraan. Onze “grote” vakantie van dit jaar. Een vakantie die absoluut niet in één blog samen te vatten is.

Het ging nog spannend worden, want vlak ervoor had ik mijn nek verrekt. Niet zo’n klein beetje ook. Schreeuwde het letterlijk uit van de pijn, met als gevolg dat mijn man gauw naar de HAP was om zware pijnstillers te gaan halen. Zelfs eten en drinken ging niet meer zonder door de grond heen te zakken. Na zware pijnstilling en diverse zware behandelingen van fysio/osteopaat, was ik zover dat ik weer beetje mens was. Was geen 10, maar fingers crossed dat het motorrijden zou gaan.

Omdat een maatje van ons meeging hadden we wel een grotere aanhanger nodig. Zijn liefkozende combiner (apart verhaal) zou niet gaan passen tussen onze twee motoren op onze eigen aanhanger. Dus moesten we maar gauw een andere aanhanger regelen. Op zaterdag 4 september een andere aanhanger opgehaald in Culemborg en in de namiddag thuis de drie motoren alvast opgeladen. Voordeel van onze schuur is dat de aanhanger inclusief geladen motoren gewoon binnen konden slapen.

Zondagochtend 6 september….. zo vroeg dat we zelfs in het donker vertrokken. Alle spullen nog eens nagelopen, de aanhanger met motoren gecontroleerd en weer achter de auto gekoppeld en hop met z’n drieën gingen we op pad. We hadden vanaf maandag een weekje geboekt bij hotel Das Mondschein in Stenk, Italië. Doelstelling was namelijk om op zondag zover mogelijk te reizen richting de grens van Oostenrijk, daar last-minute een overnachting te boeken en dan maandagochtend het laatste stukje naar Italië.

Het verliep echter een beetje anders. We hadden zo weinig vertragingen dat we in “no-time” al in Oostenrijk waren. We overlegde even en besloten het erop te wagen gewoon door te rijden. Contact opgenomen met het hotel met de vraag of we eerder konden arriveren en na hun bevestiging dat dit geen probleem was reden we maar door.

Rond 20.00 arriveerde we bij het hotel. We konden de gehele combinatie voor de deur even parkeren en bij inchecken werden we met zoveel gastvrijheid ontvangen door het hotel dat we eerst naar het restaurant werden verwezen met de reactie “eerst bijkomen, daarna afladen en de spullen naar boven brengen”. Moet bekennen dat het zeer fijn was even eerst wat te eten en te drinken.

Na een fantastische maaltijd (4 gangen geloof ik) gingen we de motoren afladen, de spullen naar de hotelkamers brengen en bijkomen van een zeer lange rit in de auto.

We zitten wel vaker in een hotel, maar nog niet eerder hadden we samen in zo’n luxe hotel gezeten. Das Mondschein is namelijk gedeeltelijk ook een wellness-hotel. Ze hebben op de eerste verdieping een zwembad, infrarood-sauna, reguliere sauna, etc. Maar toch merk je dat vooral motorrijders hun weten te vinden. Het hotel zat zo’n beetje vol met motorrijders. De eigenaar zelf reed ook motor en 1x per week kon je inschrijven om met hem mee op pad te gaan.

De kamers waren modern, schoon, fijne sanitair, fantastische stortdouche en comfortabele bedden. Kan niet anders zeggen dan dat we werkelijk in de watten werden gelegd.

Na een nachtje bijkomen zaten we redelijk op tijd aan het ontbijt. Ook dit was tot in de puntjes verzorgd. Veel producten maakten ze zelf. Er was ruim voldoende keuze en de koffie was zeer goed te drinken. Kan wel zeggen dat dit een prima start van de dag was.

De eigenaar had ook diverse routes beschikbaar, dus deze maar even op een USB-stick gezet en via de laptop en met de roadbook in de hand met z’n drieën een route uitgekozen voor de eerste dag.

Het was deze dag wel wat nat. Zo’n beetje de gehele dag miezerde het, maar dit kon de pret niet drukken. Hoe verder de dag vorderde, hoe fijner het rijden ging. In ieder geval voor mijn doen. Zelden heb ik op nat wegdek zo fijn gereden als deze dag. Het begon zelfs tegen sportief aan te gaan. Voelde de banden gewoon grijpen en voordat ik het wist was ik met een Duitser op een Africa Twin in een rap tempo een berg naar boven aan het knallen. Zo hard dat zowel hij als ik onze maatjes kwijt waren en we bovenaan zijn gestopt op een parkeerterrein. Beide met een big smile riepen we dat dat even heerlijk ging! Hij kon zelfs niet geloven dat mijn Panthertje maar 69pk in het blokje heeft zitten. Concludeerde dus dat het kleine 650 blokje heerlijk koppel had onderin. Onze banden lieten ook wel zien dat het lekker ging, want je zag ze opdrogen waar je bij stond. Ze waren dus goed op temperatuur. Of ik ooit nog dit gevoel ga terugvinden op nat wegdek weet ik niet, maar geslaagd was het wel!

Ondanks de regen konden we toch genieten van de omgeving. Wat is Italië mooi! De bochten waren fantastisch en het eten misschien nog wel beter. Onderweg stopte we regelmatig om even wat te drinken en foto’s te maken. Ook kwamen we nog een museum tegen over de Eerste Wereldoorlog in het gebied. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is immers in Noord-Italië zeer hard gevochten in de bergen. Deze was helaas gesloten en ondanks dat we het wel naar ons zin hadden, hadden we het stiekem ook wel koud door het natte weer. We besloten dus rustig terug richting het hotel te rijden en na een warme douche voldaan aan te schuiven aan het avondeten.

Kon bijna niet wachten voor dag twee!

20 December 2020

De weersomstandigheden waren afgelopen zomer zeker niet slecht te noemen. Zodoende besloten we begin augustus na drukke maanden werken een last-minute weekendje weg te gaan. Deze keer lekker met de tent richting Luxemburg. Veel langer wachten wouden we niet gezien we in september onze grotere vakantie gepland hadden staan.

Zo gezegd, zo gedaan. We gebruikte google intensief om op zoek te gaan naar een camping die nog ruimte had en boekte uiteindelijk voor een plekje op Camping Kautenbach.

We kwamen wel tot de conclusie dat de tent die we hadden niet echt meer toereikend was, dus bestelde we via de Decathlon nog snel een knappe tent en een zuinig ledlampje voor wat verlichting binnen als het donker wordt.

Alles was gelukkig netjes op tijd binnen en op 7 augustus lade we alles in. Gezien de temperatuur van gemiddeld 30 graden Celsius vond mijn man onzin om ons dekbed mee te nemen. Dus hadden we in eerste instantie alleen een laken in de auto gegooid. Ik was weer heerlijk eigenwijs en gooide nog een fleecedekentje in de auto. We hadden ruimte zat in de leenauto van zijn werk. De Ford bus die in het voorjaar mee was naar Luxemburg overleefde helaas een knuffel van een vrachtwagen achterop niet. Gelukkig regelde het werk van mijn man wel een andere auto inclusief trekhaak. Dit werd een Renault Megane station uitvoering.

Ook namen we nog wat spullen mee van een maatje die last minute ook gezellig mee ging met zijn Versys 1000. Dus mijn man en hij reden op de motor richting Luxenburg en ik zat ontspannen in de auto met mijn 650 achter op de aanhanger.

Wat eerder dan mijn man vertrok ik alvast met de auto en aanhanger. We konden niet heel vroeg inchecken op de camping, maar dat betekende simpelweg dat we eerst even lekker de heupjes weer los konden maken op het mooie asfalt van Luxemburg.

Manlief en ons maatje waren nog onderweg toen ik al arriveerde bij de camping, maar onderweg kwam ik er al achter dat we onze kussens waren vergeten in te pakken. Dit betekende dus dat ik naar Wiltz toe moest rijden om een paar kussens op de kop te tikken.

Daar stond ik dan. Kijkend naar mijn motor op de aanhanger en de Renault ervoor, wetende wat voor een fantastisch stukje asfalt met bochten zat tussen Kautenbach en Wiltz. Duurde dus niet lang voordat ik besloot de motor at te laden, wat spanbandjes in mijn rugtas te gooien en in mijn zomermotorpak maar gewoon op de motor naar Wiltz te rijden. Hoe ik de nieuwe kussens mee retour ging nemen bedacht ik terplekke dan maar.

In Wiltz werd ik door de lokale bevolking doorverwezen naar een beddenwinkel. Daar kon ik gelukkig een tweetal kussens kopen met bijbehorende kussenslopen en banjerde ik weer terug naar mijn Panthertje. Thja. Toen begon de puzzel hoe ik ze mee ging nemen. Met wat knutselwerk van met spanbanden wist ik uiteindelijk de kussens stevig genoeg achterop de buddy vast te binden. Hoe ik daarna zelf op mijn motor moest klimmen hebben we maar even niet over.

De route terug naar Kautenbach nam ik iets anders dan heen richting Wiltz, maar het geklungel met de nieuwe kussens was dit meer dan waard. Wat genoot ik alweer direct van de fantastische kwaliteit van het asfalt in Luxemburg en de geweldige bochten die je daar kan rijden. Mijn Panthertje beet zichzelf alweer heerlijk vast in de bochten en zijn motortje ronkte van genot. Wat een leven!

Op de camping weer arriverende waren mijn man en maat ook net gearriveerd. Ze keken toch wel even raar op toen ze zagen hoe ik de nieuwe kussens had meegesleept. Had op dat moment ook even hulp nodig om van m’n motor af te komen.

Met z’n drieën gingen we eerst nog even op pad en reden nog een klein rondje rondom Kautenbach. De rijstijl die mijn man en ik op na houden en erin gestampt is door een geweldige instructeur, zorgt er niet alleen voor dat we heerlijk kunnen genieten van het bochtenwerk, maar het voorkomt ook dat we chronisch elke vrachtwagen of lijnbus een kopstoot verkopen. Ons maatje ondervond dit even heel duidelijk nadat ik voor de zoveelste keer weer eens uit hun zicht veld was verdwenen met mijn wendbare Panthertje. Gelukkig had mijn man hem al wat tips gegeven en hield hem in de gaten waardoor werd voorkomen dat hij wel een koopstoot ging geven aan een lijnbus.

Ondanks bijna een lieftallige knuffel aan iets wat vele malen groter was dan wij, kwamen we zeer tevreden aan op de camping. We gingen gauw inchecken, een plekje in het restaurant reserveren en de tenten opbouwen. De eigenaren van de camping lijken qua toon misschien niet de meest gastvrije, maar ze zijn duidelijk, helpen daar waar kon binnen hun en landelijke regels, maar gaven ook duidelijk de grenzen aan. Je wist dus precies waar je aan toe was. Dat was toch ook wel weer fijn.

Het sanitair was prima, netjes schoon en ruim. Het restaurant was naar de huidige regels keurig ingericht, je werd netjes ontvangen en het eten was gewoon lekker. Mochten dus niet klagen. Voor ons als kinderloos stel was alleen even weer de hoeveelheid spelende kinderen op deze camping wennen. Het was ook normaal gesproken een camping die veel te bieden had voor kinderen, alleen op basis van de landelijke maatregelen, was veel niet mogelijk.

Tot laat zaten we heerlijk voor onze tentjes. Wat wel zeer opvallend was het moment dat de zon achter de bergen verdween. De temperatuur kelderde aanzienlijk. Dit betekende dus dat die eerste nacht niet bijzonder warm was onder het lakentje op het luchtbed. De fleecedeken had ik wel al in de tent gelegd, maar nog niet over mij heen getrokken. Dat wou ik doe na een toiletbezoekje midden in de nacht, echter tot de ontdekking komen dat mijn man heel gauw in die paar minuten dat ik weg was het dekentje had gepikt en zichzelf erin gerold had. Hij moest toch tegen zijn karakter in toegeven dat het thuislaten van ons dekbed misschien niet de meest slimme zet was.

De koude nacht resulteerde dus in een bezoekje aan een campingwinkel in Wiltz om een paar slaapzakken aan te schaffen. Ik weigerde simpelweg om nog een keer half onderkoelt de nacht door te brengen in de tent.

Desondanks warmde het overdag weer snel op gelukkig. Na wat verse broodjes als ontbijt gingen we weer onze motoren wakker maken en buitenom het halen van een paar slaapzakken was het weer genieten. We speelde heerlijk. Het was overdag zo warm dat je het teer van het asfalt kon ruiken. Dit resulteerde daarentegen wel weer in een overload aan grip. Wat deed ik daarmee? Met enige regelmaat weer verdwijnen uit het zichtveld van de twee heren!

Na het heerlijk verkennen van Luxemburg ging ons maatje een avondje eerder naar huis. Zijn tent etc. namen wij wel mee in de auto. De laatste dag waren dus mijn man en ik alleen. We probeerde wat nieuwe wegen te vinden en kwamen daarmee ook op zo’n mooi rustig plekje terecht dat we daar even gingen afkoelen in de schaduw en rustig het prachtige uitzicht in ons opnamen.

Kan dus wel zeggen dat het weer een top weekendje Luxemburg was! Heerlijke opwarmer voor onze vakantie in september.

10 December 2020

Ieder jaar “vluchten” wij met grote liefde regelmatig naar de Eiffel en Luxemburg met onze motoren. Hoe meer bochten we achter elkaar hebben, hoe groter onze glimlach wordt.

Normaal zijn we jaarlijks meestal in april al wel een weekendje in Luxemburg te vinden. Dit jaar duurde dat wat langer. Uiteindelijk kwam er “groen licht” en wisten we niet hoe snel we op 26 mei de motoren op de aanhanger klaar moesten zetten, om vervolgens op 27 mei gauw die kant op te gaan.

Normaal gesproken zitten we in een familiehotel in Krautsheid, niet heel ver van de grens van Luxemburg vandaan. Deze was echter al helemaal volgeboekt. Zodoende zijn we op zoek gegaan naar een ander “onderkomen”. Na een kleine zoektocht kwamen we terecht bij Herberg Hütterscheider-Hof in Hütterscheid. De herberg was al behoorlijk ge-update en waren de kamers ruim en comfortabel. De eigenaren waren een zeer gastvrij Nederlands stel. Achter de herberg was normaal ook nog de mogelijkheid om op het grasveldje lekker in je tentje te gaan slapen of in één van de blokhutjes die ze hadden geplaatst. Op het moment dat wij er waren mocht van de plaatselijke overheid nog geen gebruik gemaakt worden van campingplaatsen.

Onderweg naar de herberg reden we met de bus en aanhanger al over een sprookjesachtig mooie weg. Uiteraard arriveerde we op 27 mei weer eens veel te vroeg. Maar dat zijn we gewend. We gaan meestal lekker vroeg, zodat we in de middag al lekker kunnen rijden. De spullen naar de kamer brengen doen we wel als we terug zijn van een rondje verkennen. Desondanks werden we al zeer gastvrij ontvangen. De motoren konden in de nacht slapen onder een droge overkapping achter de herberg en ook de aanhanger mochten we achter de herberg op een mooi plekje parkeren.

Na de kennismaking, het afladen van de motoren, het wegzetten van de aanhanger en omkleden in onze motorpakken, wisten we niet hoe snel we onze stalen rossen de sporen moesten geven.

Al gauw hadden we onze weg gevonden richting Luxemburg. Gezien we de 29ste weer huiswaarts zouden gaan en het weer het eerste weekend van het seizoen was in een gebied zoals in Luxemburg, besloten we onze bekende “grotere” wegen te rijden. De lessen van onze instructeur J-P van Haestregt (Move-On Motortrainingen) fluisterde stilletjes in onze gedachten, terwijl we de bochten in rust en zo technisch correct mogelijk reden. Even rustig het gevoel van de losse heupen en het swingen over het asfalt van links naar recht terug krijgen, voordat we ons tempo omhoog schroefde.

Het weer zat ook dit weekend ontzettend mee. Wat genoten we weer van het gebied waar wij zo graag komen. Maar er was dit jaar ook een surreëel gevoel. Normaal zijn de aantal motorrijders in dit gebied op één dag niet te tellen. Ook snelle quads en zogeheten “Ring-tools” (kleine hatchbacks met veel te veel PK die gebouwd zijn met maar één doel. De Ring bedwingen bij Nürnburg) zijn normaal gesproken reguliere kost om te ontwijken. Nu? Denk dat we in de tweeënhalve dagen die wij er waren misschien nog geen 40 motoren waren tegen gekomen. Wegen zoals de 364 richting de rotsformatie De Preekstoel waren gewoon verlaten. We hadden momenten dat voelde alsof we in niemandsland aan het rijden waren. In de jaren dat wij hier komen hadden we dit werkelijk nog nooit meegemaakt. Niet alleen rustig met motoren, maar ook bijna geen auto’s, vrachtverkeer of openbaar vervoer. Het was een rare gewaarwording.

Drukte dit de pret voor ons? In tegendeel. Het was fijn om eens zonder zorgen te hebben dat de zoveelste motorrijder, die geen normale bocht (lees: blinde bocht afsnijd) kan nemen, weer te moeten ontwijken.

Kan dus wel zeggen dat door de rust, mooi weer, warm asfalt en een paar trappelende stalen rossen, we werkelijk weer genoten hebben van het mooie Luxemburg!

5 December 2020

Het is zoals letterlijk iedereen weet een apart jaar. 2020 is een jaar die door velen het liefst hardhandig verwijderd zou moeten worden via CtrL-Alt-Del 😅. Het was passen en meten en per week aankijken wat wel en niet kon. Dit betekende niet dat helemaal niks mogelijk was.
Stiekem kijk ik daardoor toch terug op een redelijk succesvol motorseizoen.

Komende weken zal ik wat berichten maken met daarin wat samenvattende verhalen van afgelopen jaar.

Het voorjaar (april) stond in het teken van de nieuwe bandjes inrijden, het genieten van het zonnetje samen met manlief en motormaatje en het verkennen van de route voor de Kawasaki Versys Zeelandrit.

April was onderweg wel wennen. Even stoppen om een terrasje te pakken voor koffie en eten was niet mogelijk. Dus was het simpel even wat afhalen en bij de motor op de stoeprand het opeten en drinken.

Verder is zeker het verkennen van een route voor een georganiseerde rit is een leuke uitdaging. Tijdens de Versys Zeelandrit rijden zowel 300cc, 650cc als 1000cc Versys mee. De 650cc en 1000cc zijn niet echt gebouwd voor off road rijden. Vandaar ook dat het verkennen van de route altijd wel zo handig is. Zeker in de Zak van Zuid-Beveland. Daar zijn genoeg wegen te vinden waar gereden mag worden, echter met voornamelijk sport-tour en tour motoren zijn deze wegen/paden niet het meest handig. Die kwam ik stiekem toch regelmatig tegen. Mijn kleine Panthertje durfde het gelukkig wel aan om mij over deze paden mee te nemen, maar natuurlijk de route hier en daar wel wat aangepast.

Het was desondanks genieten van een zonovergoten start van het motorseizoen 2020.

26 November 2020

De dagen worden korter. De temperaturen zijn langzaam aan het dalen.

Afgelopen weekend was mijn laatste ritje voor dit jaar. Het is niet dat ik niet door zou willen rijden, maar mijn lichaam gaf na een enkele reis naar Motoport Rockanje duidelijk aan dat het genoeg was. De koudere luchtstromen en mijn lichaam zijn immers geen vriendjes van elkaar. Niet dat ik niet tegen kou kan, maar mijn lichaam doet met lagere temperaturen simpelweg te veel pijn.

De beslissing was dus na weer thuis gearriveerd te zijn om de weersomstandigheden in de gaten te houden op hoop een mooie middag te krijgen zodat ik mijn Panthertje winterklaar kon maken.
Gisteren was ik thuis aan het werk en met veel mazzel was het droog en redelijk windstil. Zelfs een lief zonnetje. Dus Panthertje naast mijn Rode Duiveltje (het rode blikje. Ford Focus 😉) op de oprit geparkeerd en de schoonmaak spullen erbij gepakt. Ook wat onderdelen rondom de voorste tandwiel maar even verwijderd zodat ik daar ook het mengels van vetresten met zand kon verwijderen. Was hard nodig.

Na goed soppen en spoelen staat Panthertje nu stilletjes in de schuur verder op te drogen en ben ik een lijstje aan het maken van wat de komende maanden nodig is om goed startklaar te zijn voor het nieuwe motor seizoen in 2021.

Ondanks alles hebben mijn man en ik toch best een mooi motor seizoen achter de rug. Herinneringen met bijbehorend beeldmateriaal zal de komende tijd regelmatig de revue passeren. Natuurlijk zal ik ook regelmatig een update geven van alles wat de komende maanden gebeurd met Panthertje.

Treasure little things that brighten you every day!

14 November 2020

Eerder van de week gaf ik een kleine sneak peak met betrekking tot een product die ik aan het testen ben. Hierop werd in diverse groepen leuk gereageerd. Eén iemand zat warm en één reageerde met het juiste antwoord. Voordat je te moe wordt van mijn gehele verhaal hieronder kan ik wel aangeven dat het de moeite waard is om geheel te lezen.

Het juiste antwoord was inderdaad de ondersteunende koppelingshendel van het bedrijf Qnium (www.qnium.nl). Een koppeling die de weerstand van de koppeling bijna 40% lichter kan maken.

Het bedrijf heeft al veel ervaring in het ontwikkelen van diverse producten voor de racewereld. Diverse Moto3 en Moto2 rijders (waaronder onze eigen Hollandse Bo Bendsneyder) rijden met diverse producten ontwikkeld door Qnium. Nu willen ze graag ook de “gewone” rijder producten ter beschikking stellen.

De reden dat ik hiermee ben gaan testen is vanwege mijn medische beperkingen die nu eenmaal in de loop der jaren erger zullen worden. Tijdens onze fantastische vakantie in Italië en Oostenrijk afgelopen september had ik best behoorlijk last van de pijn. Het rijden van tussen de 300 tot 350 (soms een uitschieter met nog meer) is voor mij fysiek veeleisend. Zeker mijn handen krijgen hier zwaar bij te verduren. Gezien ik in de afgelopen twee jaar sinds ik eigenaresse ben geworden van mijn Panthertje erg verknocht ben geraakt aan hem, was ik aan het balen als ik al sneller afscheid moest gaan nemen. Voor mij zou dan de laatste mogelijkheid nog zijn om een Honda Africa Twin met DCT te kopen.

Ons reismaatje liet tijdens het avondeten echter wat vallen over een bedrijf dat een speciale koppeling aan het ontwikkelen was. Na wat vrolijk gebruik van Google kwam ik terecht op de Facebook-pagina van Qnium (hun website was op dat moment nog in de laatste fase voorafgaand aan de lancering) en stuurde ik brutaal hun een berichtje.

Het duurde niet lang voordat een reactie retour kwam. Dit was erg positief en na een telefonisch gesprek spraken we af om te kijken dat ik kon gaan testen met de koppeling.

We spraken af bij Motoport Rockanje tijdens de Kawasaki Demodagen (begin oktober) waar mijn man en ik vrijwilligers voor waren (goed excuus om natuurlijk splinternieuwe motoren te testen 😉 ). Ook kom ik er graag en is het de plek waar ik mijn Panthertje gekocht heb. Met hun samenwerking heeft Qnium de nieuwe koppeling op mijn motor gebouwd. Hiervoor ook voor de zekerheid een splinternieuwe koppelingskabel erop gezet. De originele zat er nog op. Gezien Panthertje al bijna 34.000 kilometer heeft gespeeld, was niet raar dat de oude kabel wat slijtage vertoonde.

Alles was klaar en het testen mocht beginnen. Het duurde echter niet lang. Al na twee dagen kwam ik tot de conclusie dat het systeem in combinatie met het lichte 650 blokje van een Versys niet helemaal deed wat het moest doen. De eerste en tweede versnelling voelde erg kleverig. Vanaf de derde werd het iets beter. Maar dit was absoluut nog niet waar ik naar zocht.

Met Qnium sprak ik weer af in Rockanje. Terug de brug op. De bevindingen bespreken. Alles nalopen en brainstormen. Conclusie: De huidige configuratie kon geen vriendjes worden met de versnellingsbak van Panthertje. Dit betekende niet dat er werd opgegeven. Integendeel. Met alle feedback etc. kon verder nagedacht worden over welke configuratie mogelijk noodzakelijk zou zijn voor het 650 blokje.

Het duurde even, maar na een paar weken origineel gereden te hebben, heeft Qnium een andere configuratie in de koppeling gebouwd en is deze terug op mijn Panthertje gezet.

Weer begon het testen. Samen met manlief en een maatje zijn we de kust van Walcheren gaan verkennen. Een gebied waar we normaal gesproken op de motor nooit komen omdat het er simpelweg veel te druk is. Nu dat de toerisme volledig stil is komen te liggen, was het prima te doen.

De koppeling was aanzienlijk verbeterd. Maar was er nog niet. Thuis ben ik gaan puzzelen. Je kan hier en daar wat sleutelen aan de instellingen. Had namelijk gemerkt dat het vanaf de tweede versnelling werkelijk al vlekkeloos werkte, allen de eerste versnelling ging nog niet naar mijn zin.

Na het wijzigen van de instellingen ben ik dus niet de grotere wegen gaan opzoeken, maar ben ik juist de bebouwde kom gaan opzoeken. Wat is dan mooier dan op het mooie Schouwen-Duiveland de monumentenstad Zierikzee in te duiken.

De reden dat ik ook koos voor Zierikzee is simpelweg dat ik mijzelf hier moest forceren meer te manoeuvreren en zeker de eerste versnelling veel zou gebruiken. De kleine steegjes, het ontwijken van de vele voetgangers en fietsers en het regelmatig zeer kort moeten draaien, zorgde ervoor dat ik de laatste aandachtspunt goed kon uittesten.

Op basis van dit alles kan ik nu een kleine eindconclusie maken.
Wordt per keer steeds blijer dat ik meer vriendjes aan het worden ben met de nieuwe koppeling! Het luistert zeer nauw, maar als je de instelling hebt gevonden die voor jou werkt dan wordt je er wel gelukkig mee. Of je nu iemand bent die een motor rijd waarop je gewoon wat meer comfort voor jezelf wilt, of zoals ik om medische redenen een ondersteunend hulpmiddel zoekt. Het is een product die je blij zou kunnen maken en hierdoor het plezier in motorrijden vergroot.

Voor mij zou het kunnen betekenen dat ik nog langer kan genieten van mijn Panthertje.

En dan de grote eindconclusie? Dit gaat mij weer geld kosten! 😆

7 November 2020

Met veel geluk is het best lekker weer de afgelopen dagen. Zodoende mijn zwarte Panthertje maar wakker geschud voordat hij groen van jaloezie ging kijken naar de Tweeling.

Natuurlijk moet er ook gewerkt worden. Dus voordat we in alle rust gingen toeren in de middag, mocht hij eerst mee naar kantoor.
Geduldig wachtend in z'n parkeervak tot de zon ver genoeg boven stond en de temperatuur weer wat behagelijker werd.

We genieten nog even met volle teugen van deze mooie dagen. Dan wel alleen, dan wel samen. Zeldzaam voor Zeeland staat er in verhouding weinig wind en als de zon richting einde van de ochtend goed aanwezig is, dan is het werkelijk genieten.

Wanneer het weer te koud of te nat wordt, dan zal hij helaas zijn winterslaap in moeten. Betekend niet dat niks gaat gebeuren. Staan dan een paar kleine aanpassingen in de planning zodat we in het voorjaar van 2021 helemaal klaar voor gaan zijn voor hopelijk weer een mooi motor seizoen.

31 Oktober 2020

Vorig weekend en dit weekend stonden in het teken van beginnen met onze grenzen te verleggen. Oftewel. We zijn begonnen met off road rijden. Dit wouden we al langer.

Na een zoektocht naar geschikte motoren en die naar ons zin waren, kwamen we de Tweeling tegen. Deze twee Suzuki DRZ 400 hebben we omgedoopt tot De Tweeling gezien ze nooit van elkaar gescheiden zijn geweest en ook nog eens opeenvolgende kentekens hebben.

Uiteraard moest de mijne even veranderd worden tot een soort Calimero zodat ik met mijn korte pootjes überhaupt mee op pad kon gaan. Deze uitdaging wou Hyperpro in Alphen aan den Rijn wel aan. Na wat overleg en meten is die van mij ruim 9 centimeter gezakt. Desondanks blijft voldoende veerweg over en de Hyperpro veren doen super hun werk.

Nu zijn we gestart met hun uit te laten daar waar ze voor gebouwd zijn. Voor ons wel een ontzettende uitdaging. Eerst zoeken waar we in Nederland eigenlijk off road kunnen rijden en daarna verzinnen hoe. Dit betekent zoeken naar type banden en gaan testen. Die van manlief staat op zeer stevige noppenbanden. Die van mij beetje 50/50 banden van Heidenau.

Na wat oriënteren afgelopen maanden kwamen we tot de conclusie dat het meest interessante de Trans European Trial (TET) was om te rijden. Een deel hiervan gaat ook door Nederland. Zo gezegd, zo gedaan. Vorig weekend de Tweeling opgeladen op de aanhanger en eerst twee uur lang de grote wegen richting het oosten van het land gepakt. We besloten naar Groesbeek te rijden en vanaf daar een stuk van de track richting het zuiden op te pakken.

Het was beetje druilerig weekend vorige week, maar dat zorgde ook voor weinig voetgangers, fietsers en mensen die met hun paard lekker op buitenrit gaan. We konden daardoor fijn concentreren op het rijden en de omgeving. Het was in ieder geval een super leuke eerste ervaring met de TET. In het wat lossere zand kwam die van mijn man beter tot z'n recht. De noppen op zijn banden vonden dat fantastisch waardoor ik die van hem regelmatig uitschold voor tractor. Desondanks was het genieten.

We kwamen ook nog een groepje tegen met duidelijk meer doorgewinterde off roaders. Leuk en leerzaam om naar te kijken. Voor mij voelt het immers vreselijk onnatuurlijk om mijn motor zoveel in beweging te hebben onder mij. Het missen van de vertrouwde grip op asfalt zorgde regelmatig voor dat ik toch graag even stapvoets ga rijden en soms de voetjes maar even op de grond zet.

Na deze eerste ervaring smaakte het toch maar meer. Vooral manlief was weer veranderd in een soort puber die niet kon wachten om weer op pad te mogen. Hij was gaan zoeken op de website Wikiloc om te kijken of hij iets kon vinden wat iets dichter bij huis was. We kwamen een route tegen met de naam Vliedberg en met onze onervarenheid dachten we dat het wel iets kon zijn.

Op de Facebook pagina van TET Nederland en België vroeg iemand of iemand zin had samen te gaan rijden. Wij hadden geen TET in gedachten, maar gaf aan dat we wel in het Brabantse land gingen rijden. Hij mocht gerust aanhaken, maar wel gewaarschuwd dat wij echt beginners waren. Was geen probleem. Spraken af in Oosterhout en zochten vanaf daar de track op om na 15 minuten al tot de conclusie te komen dat de route veel illegale stukken had. Dat is iets waar wij echt voor passen. Willen het legaal houden met ook nog in het achterhoofd dat we de mensen in de omgeving te vriend willen houden.

Goed. Daar stonden we dan met onze naïef idee. Wat waren wij nu even super blij met onze aanhaker Rick Tol! Duidelijk vele malen ervaren als wij en wist een hele leuke route die aanhaakte aan de start van TET Nederland. Hij kon daarbij gelijk zijn nieuwe navigatie testen en wij volgende vrolijk. We hebben genoten! Het was heel hard werken op diverse plekken. Twee keer besloten mijn Calimero en ik bij te gaan liggen, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een ontzettend leuke uitdaging is dat off road rijden. Geprobeerd goed naar Rick te kijken hoe hij zijn KTM 660 over dat zand liet dansen en te leren. Rick, nogmaals veel dank voor het helpen, navigeren en het opbrengen van het geduld om te wachten op onz elke keer.

We hebben een zeer lange weg nog te gaan voordat we klaar gaan zijn voor de reis die zeer hoog op ons bucket list staat. Neemt niet weg dat deze twee weekenden al een grote grijns op onze gezichten hebben getoverd.

Yesterday is history, tomorrow is a mystery, but today is a gift. That's why it's called the present.

23 Oktober 2020

Het weer is zeer afwisselend. De boeren zijn druk bezig met oogsten. De temperaturen fluctueren ook regelmatig. De ene dag is het goed uit te houden, de andere dag kruip ik liever achter de kachel.

Toch op de wat meer comfortabeler dagen probeer ik nog even te genieten met de motor.

De kust van Nederland is rijk aan restanten uit de Tweede Wereldoorlog. Gezien manlief moest werken, maar even op verkenning gegaan in en om mijn eigen thuishaven. Qua wegen niet zo spannend als in de bergen, maar ook Nederland biedt veel qua landschappen en geschiedenis. Diverse bunkers, oude schepen en overige zijn goed bereikbaar op de motor.

Veel is vanwege de huidige situatie gesloten, maar niet minder indrukwekkend om op te zoeken. Mijn oma woonde in Schiedam en maakte als tiener de oorlog mee. Ze doorstond gelukkig ook de bombardementen van Rotterdam. Regelmatig vertelde ze ons verhalen uit die tijd, welke altijd indruk maakte. Ook oud cliënten die open stonden om erover te vertellen. Kan mij absoluut niet voorstellen hoe het was, maar ben ontzettend dankbaar dat ik het niet hoef mee te maken.

Het is nog even lekker genieten. Er staan nog wat leuke dingen op de planning met de motoren voordat ze voor een paar maanden naar binnen gaan voor onderhoud, aanpassingen en een kleine winterslaap.

Enjoy the small things in life and stay safe!